รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 12

เวลาสามทุ่ม

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดไหว ใบไม้ร่วงหล่นลงสู่พื้นทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ

ทันทีที่ฉินอันอันลงจากรถแท็กซี่ เธอก็รู้สึกหนาวสั่นจนสะดุ้ง

เธอถือกระเป๋าแล้วรีบเดินไปที่ประตูบ้านตระกูลฝู

ในคืนสลัว เธอสวมชุดกระโปรงสีแดงเซ็กซี่และมีเสน่ห์

เมื่อเช้าตอนที่เธอออกไปข้างนอก เธอสวมเสื้อเชิ้ตธรรมดาและกางเกงลำลอง

เมื่อคิดว่าเธอแต่งตัวแบบนี้เพื่อเอาใจผู้ชายคนอื่น ฝูสือถิงจึงอดกำนิ้วแน่นไม่ได้

เมื่อฉินอันอันเดินไปเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า เธอก็เห็นฝูสือถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

เสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาสวมวันนี้ทำให้เขาดูเย็นชาละน่าเกรงขามมากขึ้น

สีหน้าของเขาเย็นชาและไร้อารมณ์เช่นเคย และเธอก็ไม่กล้ามองนานเกินไป

หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้ว เธอก็ลังเลว่าทักทายเขาดีไหม

อย่างน้อยเมื่อเช้าเขาก็ยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอ

เธอเดินไปที่ห้องรับแขกอย่างใจจดใจจ่อ พลางมองไปทางเขา

คืนนี้บรรยากาศแตกต่างจากปกติเล็กน้อย ปกติเวลาเธอกลับมา แม่บ้านจางจะออกมาต้อนรับเธอ

วันนี้แม่บ้านจางไม่อยู่เหรอ?

เธอสูดหายใจเข้า หัวใจเต้นแรงราวกับกลอง ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจไม่ทักเขา

“มานี่” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น

เพราะเธอรู้ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องรับแขกนอกจากพวกเขาสองคน เธอจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้

“มีอะไรเหรอ?” เธอหยุดฝีเท้าแล้วมองเขา

“ผมบอกให้คุณมานี่” น้ำเสียงของเขากดดันมากขึ้น

เธอตื่นเต้นและตึงเครียดมาก ร่างเล็กจำใจเดินไปหาเขา

เธอไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขา แม้ว่าตอนนี้ที่เขากำลังนั่งรถเข็น และไม่ได้เป็นภัยต่อเธอมากนัก

เธอเดินเข้าไปหา เขาพลางมองใบหน้าหล่อเหลาและเคร่งขรึมของเขา แล้วสูดลมหายใจ “คุณเรียกฉันมาทำไม? เราหย่ากันได้แล้วเหรอ?”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบ ทำให้คิ้วของเขาขมวดแน่น

เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ มาจากตัวของเธอ

เธอดื่มเหล้าเหรอ

จู่ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรังเกียจที่ชัดเจน

ฝ่ามือใหญ่จับข้อมือเรียวยาวแล้วพูดทีละคำ “ไปเป็นเด็กดริ้งมาเหรอ? สนุกมากไหม?”

ฉินอันอันรู้สึกว่ากระดูกข้อมือของตัวเองกำลังจะถูกเขาบดขยี้ เธออยากดึงมือกลับ แต่ขยับไม่ได้เลย

“ฝูสือถิง ปล่อยฉันนะ! ฉันเจ็บ!” ดวงตาของฉินอันอันแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไร เขาก็ยิ่งบีบแรงมากขึ้นเท่านั้น

ดูเหมือนเขาจะจงใจทำให้เธอเจ็บปวด และทำให้เธอร้องไห้

“ผมถามว่าสนุกมากไหม ตอบ!” เขามองใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังเจ็บปวดของเธอ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“คุณเล่นอะไร? ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่!” ฉินอันอันหยุดดิ้น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ประโยคนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในหัว “ฝูสือถิง ฉันไม่ได้ไปเป็นเด็กดริ้ง ฉันไม่ได้ทำ!”

นัยน์ตาของเธอมีทั้งน้ำตาปนความกลัว

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลง พลันดึงร่างของเธอมาไว้ในอ้อมแขน

เธอบอกว่าเธอไม่ได้ไปเป็นเด็กดริ้ง แต่เขามั่นใจว่ามีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวเธอ

ปลายจมูกเย็นจรดบนคอของเธอ

ผิวของเธอบอบบางและอ่อนนุ่ม และกลิ่นหอมน้ำนมละมุน

แปลก

ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างกายของเธอ

ฉินอันอันไม่กล้าขยับ ปลายจมูกที่เสียดสีทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย เหมือนว่าเขาจงใจจั๊กจี้เธอ

เธอพิงหน้าอกกว้างของเขา ในใจกังวลมากจนลืมหายใจ จนหัวใจแทบจะหยุดเต้น

โชคดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอต่อ

ข้อมือถูกคลายออก แต่ความเจ็บปวดไม่ได้ลดลงมากนัก เมื่อคิดว่าตัวเองถูกกระทำแบบนี้ ฉินอันอันก็รู้สึกไม่พอใจ

เธอรู้ว่าขาของเขายังไม่หายดี และอาจไม่มีความรู้สึกเหมือนคนปกติ ดังนั้นเธอจึงเอามือไปจับกางเกงของเขาแล้วบีบแรง ๆ

เธอกล้าทำแบบนี้ เธอก็พร้อมรับผลที่ตามมา

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวตอนที่เธอบีบต้นขาเมื่อสักครู่

ใบหน้าของเขาถอยห่างจากคอของเธอ สายตาที่ล้ำลึกราวกับหมึกนั้นยากที่จะเข้าใจ