รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 11

เขายื่นมือออกมานอกหน้าต่างรถ

เขายื่นกระดาษทิชชู่ออกมาให้

เธอสะดุ้งตกใจอยากจะปฏิเสธ แต่ยื่นมือไปรับไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ "ขอบคุณนะ"

ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขายังคงเหลืออยู่บนทิชชู่

เขารีบละสายตาจากใบหน้าเธอ หน้าต่างรถปิดลงและเร่งความเร็วออกไป

สิบโมงเช้า

ฉินกรุ๊ป

พนักงานยังคงทำงานตามตำแหน่งของตนเองต่อไป

บริษัทไม่ได้จ่ายค่าจ้างมานานกว่าหนึ่งเดือน แต่เนื่องจากฉินกรุ๊ปเป็นบริษัทเก่าแก่ในเมือง แม้จะมีข่าวเชิงลบแทบทุกประเภทบนอินเทอร์เน็ต แต่พนักงานไม่ยอมแพ้จนกว่าจะวินาทีสุดท้าย

หากไม่รู้ว่าบริษัทมีหนี้จำนวนมาก ฉินอันอันเองก็คงไม่อยากเชื่อเลยว่าความสงบที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่ภาพลวงตา

ฉินอันอันเข้าไปในห้องประชุมพร้อมกับรองประธาน

เมื่อทนายความเห็นฉินอันอัน เขาก็พูดเข้าประเด็นเลยว่า "คุณฉิน ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ผมได้รับมอบหมายจากคุณพ่อของคุณ ให้เปิดพินัยกรรมของเขาในตอนนี้"

ฉินอันอันพยักหน้า

ทนายความเปิดเอกสารและพูดอย่างใจเย็น "พ่อของคุณเป็นเจ้าของทรัพย์สินทั้งหมดหกรายการ แต่ละทรัพย์สินอยู่ใน... นี่คือเอกสาร โปรดตรวจสอบด้วยครับ"

ฉินอันอันหยิบเอกสารตรวจสอบอย่างละเอียด

“พ่อของคุณมีที่จอดรถทั้งหมดสามที่” ทนายความยื่นเอกสารให้เธออีกฉบับ “มีร้านค้าแปดแห่งและรถยนต์อีกสิบสองคัน”

ฉินอันอันไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับทรัพย์สินของครอบครัวเธอมากนัก

อย่างแรกเธอไม่สนใจ

อย่างที่สอง พ่อของเธอไม่เคยบอกเธอไว้อย่างละเอียด

ตอนนี้ทนายความเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับทรัพย์สินของพ่อเธอทีละอย่าง เธอก็รู้สึกสงบใจได้อยู่สักพัก

ไม่คิดเลยว่าพ่อจะรวยขนาดนี้

มีสินทรัพย์ถาวรตั้งมากมาย ทำไมไม่ขายไปเอามาเป็นค่ารักษาพยาบาลล่ะ?

“นอกเหนือจากทรัพย์สินข้างต้นแล้ว ยังมีบริษัทที่เราอยู่ในตอนนี้ด้วย” เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว ทนายความได้หยุดพูดไปพักหนึ่ง “พ่อของคุณวางแผนที่จะยกบริษัทนี้ให้กับคุณ แต่อย่างไรก็ตาม บริษัทกำลังประสบสภาวะขาดทุนอยู่ในตอนนี้”

ฉินอันอันมองไปที่ทนาย: "ขาดทุนไปเท่าไหร่ค่ะ?"

รองประธานดันแว่นตาบนดั้งจมูกด้วยมือของเขาแล้วพูดต่อ "ตอนนี้ขาดทุนไปอยู่ที่แปดร้อยล้าน ถ้าคุณรับบริษัทของพ่อคุณ คุณก็ต้องแบกรับหนี้ของเขาด้วย สินทรัพย์ทั้งหมด บ้านและรถที่ทนายเพิ่งพูดถึงก็อาจจะต้องขายไปทิ้งไปหมด เผื่อมาอุดช่องว่างที่บริษัทขาดทุน”

ฉินอันอันตกใจมาก

แปดร้อยล้าน!

ทั้งรถยนต์และบ้านของพ่อ แม้ว่าขายทิ้งออกไปทั้งหมด แต่มูลค่าก็คงไม่ถึงแปดร้อยล้าน!

“อันอัน เธอเลือกที่จะไม่รับก็ได้ ด้วยวิธีนี้ หนี้ของพ่อเธอจะไม่ตกอยู่กับเธอ” สีหน้าของรองประธานดูเศร้าเล็กน้อย “แต่ฉันหวังว่าเธอจะลองคิดเรื่องนี้ให้รอบคอบ บริษัทนี้คือความพยายามตลอดชีวิตของพ่อเธอ เธอทนเห็นมันล้มละลายได้ไหม?”

“หวังหว่านจื่อและฉินเค่อเคออยู่ที่ไหน” ฉินอันอันสูดหายใจลึกแล้วถาม

“อย่าพูดถึงแม่เลี้ยงของเธอเลย! ที่บริษัทกลายเป็นแบบนี้ ครึ่งหนึ่งเป็นความรับผิดชอบของเธอทั้งนั้น เมื่อไม่กี่ปีก่อนเธอให้น้องชายของเธอเข้ามาดูแลเรื่องการเงินในบริษัท เอาเงินจากบริษัทเข้ากระเป๋าตัวเองไปตั้งมาก ตอนนี้หนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้?” รองประธานถอนหายใจ

ฉินอันอันกุมหน้าผาก น้ำเสียงของเธอสั่น "ฉันก็ไม่อยากให้บริษัทของพ่อล้มละลาย แต่ฉันจะหาเงินได้มากขนาดนี้ได้ที่ไหน..."

"ยืมมาสิ!" รองประธานกล่าวว่า "การวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทมาถึงขึ้นสุดท้ายแล้ว หากเราสามารถยืมเงินมาได้ พอมีการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของเรา ปัญหาทางการเงินก็จะบรรเทาลงอย่างมากทันที"

ฉินอันอันเงยหน้าขึ้น ไม่อยากจะเชื่อเลย "ฉันจะยืมใครได้บ้าง มีใครสามารถให้ฉันยืมเงินได้มากขนาดนี้"

รองประธานได้เอ่ยว่า "ธนาคาร ถ้าธนาคารไม่ให้ยืม ก็ต้องหาเงินลงทุนจากทางอื่นมาลองดูก่อน ถ้าไม่ได้ผลก็ค่อยยอมแพ้ ว่ายังไง?"

...

เอสทีกรุ๊ป

ชั้นบนสุดเป็นห้องทำงานของประธาน

หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานบานใหญ่ไม่มีที่ติ