รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 132

ฉินอันอันไม่ได้เถียง

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฟู่ซื่อถิงมันน่าเบื่อจริง ๆ

อย่างเช่นอาทิตย์ก่อน พวกเขาสองคนก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย

เขานั้นไม่ทำงานอยู่ในห้อง ก็อ่านหนังสือในห้องนั่งเล่น

เธอเองก็เขียนวิทยานิพนธ์ ไม่ก็อ่านหนังสือไปกับเขาในห้องนั่งเล่น

เขาอ่านหนังสือภาษาอื่นที่เธอไม่แม้แต่จะเข้าใจชื่อหนังสือ

แต่เธอเชื่อว่าเขาเองก็คงไม่ได้เข้าใจหนังสือประสาทวิทยาที่เป็นภาษาอังกฤษซึ่งเขียนโดยศาสตราจารย์หูชิงหรอก

ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่า

“อันอัน เธอว่าสร้อยคอฉันเป็นยังไง?” จู่ ๆ หลีเสี่ยวเถียนก็ถอดจี้สร้อยคอที่ใส่ไว้ออกมาอวดฉินอันอัน

“สวยมากเลย แฟนเธอให้เป็นของขวัญมาเหรอ?”

“ใช่แล้ว เขาให้ของขวัญปีใหม่กับฉัน บนนี้มีชื่อฉันสลักไว้ด้วย”

“เสี่ยวเถียน เธอก็เข้าแอพพลิเคชั่นซื้อของออนไลน์แล้วซื้อมาสักสิบกว่าอันเป็นยังไง แถมเขาก็แกะสลักให้ฟรีด้วย” ฉินอันอันพูดตรง ๆ “เวลามีความรักเธอต้องตั้งสติไว้หน่อยนะ”

เสี่ยวเถียนไม่สนใจ “ประเด็นไม่ได้อยู่ที่มันแกะสลัก แต่ว่ามันเป็นของขวัญที่เขาให้ฉัน ฉันมีความสุขมาก หากสักวันเขาไม่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว เราก็คงต้องใกล้จะเลิกกันแล้วล่ะ”

ฉินอันอันไม่ได้พูดอะไร

“เธอทำท่าทางเย็นชาเกินไปแล้ว หรือว่าฟู่ซื่อถิงไม่ได้ให้ของขวัญเธอเลย?” เสี่ยวเถียนเดา

“ไม่น่าจะใช่นะ เขารวยมากขนาดนั้น เขาคงไม่ขี้เหนียวหรอกใช่ไหม?”

ฉินอันอัน “ฉันเองก็ไม่ได้เตรียมของขวัญให้เขาเหมือนกัน”

“พวกเธอสองคนยังแต่งงานกันมาไม่นานเลยนะ เริ่มจะทำตัวเหมือนพวกคู่แต่งงานรักจืดจางไปแล้วเหรอ?”

หลีเสี่ยวเถียนถอนใจ “อันอัน เขาน่ะอายุมากแล้วและไม่เข้าใจเรื่องความโรแมนติก แต่เธอยังสาวอยู่นะ เลิกทำตัวไร้ชีวิตชีวาสักทีได้ไหม? หากว่าเขาไม่เริ่มก่อน เธอก็เริ่มสิ”

ฉินอันอันเมินและเอาของสดจุ่มลงหม้อ

……

ทุ่มตรงวันนั้น งานปาร์ตี้ปีใหม่ก็เริ่มขึ้น

ฉินอันอันและหลีเสี่ยวเถียนต่างก็อยู่ในห้องแต่งตัวหลังเวที

“อันอัน สามีของเธอ…”

“นี่เธอสนใจเรื่องตรงหน้าหน่อยได้ไหม?” ฉินอันอันกวาดตามองไปรอบ ๆ และเตือนเพื่อน

“อะแฮ่ม ฟู่ซื่อถิงมาที่นี่ไหม? เขาโทรหาเธอหรือเปล่า? ฉันเพิ่งไปดูที่หอประชุมมา คนนั่งกันแน่นแล้ว เขานั่งอยู่แถวไหนเหรอ?”

ฉินอันอันเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีการแจ้งเตือนข้อความ

ในใจเธอมีความรู้สึกแปลก ๆ

‘เขายังไม่มาเหรอ?’

‘บางทีสุดท้ายเขาอาจจะตัดสินใจว่าจะไม่มา’

“เขาไม่ได้โทรหาฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าเขามาไหม อย่าว่าแต่ว่าเขานั่งแถวไหนเลย แค่เพราะเขามางานปาร์ตี้ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะอยากเปิดเผยตัวนี่ เสี่ยวเถียน บางทีถึงเขาเห็นฉันเขาก็อาจจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักฉันก็ได้นะ”

หลีเสี่ยวเถียนตกใจมาก และความกระตือรือร้นอยากซุบซิบของเธอก็มอดหายไปเพราะคำr^fพวกนั้น

ฟู่ซื่อถิงมาถึงที่มหาวิทยาลัยตอนสองทุ่ม

โปรแกรมการแสดงของฉินอันอันนั้นอยู่ลำดับที่สิบสาม ประมาณหลังงานเริ่มไปได้หนึ่งชั่วโมง

การที่เขามาสองทุ่มก็ถือว่าตรงเวลา

ฟู่ซื่อถิงเดินเข้าไปในห้องประชุมโดยมีบอดี้การ์ดคอยช่วย รวมถึงยามของมหาวิทยาลัย

วันนี้เขาใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน และเสื้อกันลมตัวนอกสีขาวครีมรวมกับกางเกงขายาวแบบสบาย ๆ สีเดียวกัน

เขาไม่ได้นั่งรถเข็นและไม่ได้ใช้ไม้ค้ำ

ขาของเขายังไม่หายดี ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงค่อย ๆ เดินอย่างช้า ๆ

เขาหล่อเหลาสะกดใจราวกับพระเอกที่ก้าวออกมาจากละครโทรทัศน์เลย

พอเขาก้าวเข้ามาให้ห้องประชุมก็ดึงดูดความสนใจของคนมากมาย

หลีเสี่ยวเถียนที่อยู่หลังเวทีเห็นเขาก็จำได้ทันที

“ให้ตายสิ! เขาใส่ชุดขาวแบบนี้ฉันเกือบจำไม่ได้แน่ะ! หล่อมากจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนวิ่งไปหาฉินอันอันที่รออยู่ด้านหลัง และเสี่ยวเถียนก็ตื่นเต้นจนเสียกริยา “เขามาแล้ว! เขามาจริง ๆ ด้วย! แน่นอนว่าเขามาเพื่อเธอแล้วเขาก็นั่งอยู่แถวหน้าเลย โอ้ยตายแล้ว!”

หัวใจฉินอันอันบีบรัด

เธอเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวและมองไปที่แถวหน้าของหอประชุม

ร่างในชุดสีขาวนั้นเหมือนแสงสว่างที่ส่องตรงเข้ามาสู่หัวใจของเธอ

“ฉินอันอัน! ใกล้จะถึงตาเธอแล้ว! อย่าทำผิดพลาดล่ะ! ให้สามีเธอได้เห็นด้านลับ ๆ ของเธอที่ไม่มีใครรู้จักหน่อย!” หลีเสี่ยวเถียนตบบ่าและให้กำลังใจเพื่อน

ฉินอันอันอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา “หลีเสี่ยวเถียน หากว่าเธอไม่รู้ว่าจะใช้พวกสำนวนยังไง ก็อย่าใช้มั่ว ๆ ได้ไหม”

……

“คนต่อไปที่จะขึ้นแสดงก็คือฉินอันอัน รุ่นพี่คนสวยจากคณะศิลปะ การแสดงของเธอวันนี้ก็คือเล่นกีตาร์และร้องเพลงจาก“ทิม แมกคอร์” ปรบมือต้อนรับเธอด้วยครับ!”

หลังจากพิธีกรพูดจบ ฉินอันอันก็ขึ้นมาบนเวที