รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 137

“อันอัน สุขสันต์วันปีใหม่นะ” เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ

เธอกลับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฟู่ซื่อถิง ฉันต้องไปแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบเขาไม่ทันได้โต้ตอบ เธอก็ถอดแหวนเพชรออกจากนิ้ว

“ฉันคืนให้ค่ะ”

เธอยัดแหวนเพชรเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา

“ฉันชอบคุณนะ แต่ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้น นัยน์ตามีเป็นประกายน้ำตาเล็กน้อย “ในคอมพิวเตอร์ของคุณมีรูปของผู้หญิงคนนั้น ในโทรศัพท์คุณก็มีรูปของผู้หญิงคนนั้น ในใจคุณก็ต้องมีเธอด้วยเหมือนกัน ฉันยอมรับว่าคุณดีกับฉันมาก แต่คุณรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่า ฉันจะไม่บังคับให้คุณอธิบาย และฉันก็ไม่บังคับให้คุณลืมเธอ เพราะฉันรู้ดีว่าถึงฉันจะบังคับคุณ มันก็เปล่าประโยชน์”

“เราเลิกกันเถอะ!” เธอไม่ได้ถาม ้พียงแต่บอกเขา

ร่างกายของฟู่ซื่อถิงแข็งทื่อพร้อมกับสายตาไม่เชื่อ

ก่อนที่เธอจะบอกเลิก เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ยังรักกันดี

ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมา เธอทำอาหารให้เขากินทุกวัน พาเขานอนทุกคืน...เขาคิดว่าจะรักกันแบบนี้ไปจนแก่เฒ่า

‘เธอมีความคิดที่จะเลิกกันตั้งแต่เมื่อไหร่?’

เขาเดาไม่ออกเลย

‘คงจะเป็นหลังปีใหม่’

‘หรืออาจจะเร็วกว่านั้น’

“ฉันต้องไปแล้ว เรื่องหย่า ฉันจะให้ทนายจัดการ เขาจะติดต่อคุณหลังเทศกาลตรุษจีน” ฉินอันอันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มตัวเองแล้วถอยหลัง “ฟู่ซื่อถิง ต่อไปนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก และไม่ต้องติดต่อฉันอีก! แกล้งทำเป็นว่าเราไม่เคยรู้จักกัน!”

เธอกำหมัดแน่นเพื่อกลั้นน้ำตา

ตอนที่เธอเห็นรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้นในคอมพิวเตอร์ของเขาครั้งแรก เธอแค่สงสัย ต่อมาเธอก็เห็นรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้นในโทรศัพท์ของเขาด้วย

ในโทรศัพท์ของเขามีแต่รูปผู้หญิงคนนั้น

เธอต้องเผชิญกับความจริงที่โหดร้ายนี้

ผู้ชายที่เธอรักมีผู้หญิงอีกคนอยู่ในใจ

เธอโบกแท็กซี่ข้างถนน

ก่อนจะขึ้นรถเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป

ข้างหลังเขาไม่มีอะไรนอกจากลมหนาวอันเงียบสงัด

เขาไม่ได้มาตามเธอมา

เหมือนที่เธอพูด ถึงเธอจะบังคับเขา เขาก็คงไม่เปิดเผยเรื่องผู้หญิงคนนั้น ยิ่งเรื่องลืมผู้หญิงคนนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

หยาดน้ำตาร่วงหล่น!