รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 140

รุ่ยลาเบิกตากว้างอ้าปากค้างและมองที่รูปถ่ายของฟู่เย่เฉินบนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

“ว้าว! พ่อหล่อมาก!”

จือหานปิดโน๊ตบุ๊คและสาปแช่งในใจ ‘หล่อแล้วไง! คนขี้ขลาดตาขาวไม่คู่ควรกับแม่!’

“พี่คะ! เมื่อไหร่เราจะได้เจอพ่อเหรอ? ถ้าเขารู้เรื่องของเรา เขาจะดีใจไหม?” รุ่ยลาเพ้อฝันถึงพ่อของเธอเพราะฉินอันอันไม่เคยพูดไม่ดีเกี่ยวกับพ่อต่อหน้าพวกเขาเลย

ทุกครั้งที่รุ่ยลาถามว่าพ่อของเธอคือใคร เธอจะบอกลูกสาวว่าไม่มีพ่อ

เสี่ยวหานนอนลงบนเตียงอีกครั้ง เขามองเพดานแล้วพูดสี่คำ “เป็นไปไม่ได้”

รุ่ยลาเศร้าเล็กน้อยพลางพูดด้วยสีหน้าหดหู่ “ทำไมล่ะคะ? เราไม่ได้ไปขอเงินเขา แค่อยากให้เขามาอยู่กับเราแค่นั้นเอง!”

เสี่ยวหาน “นอนเถอะ”

รุ่ยลางอแง “พี่คะ หนูนอนไม่หลับ หนูอยากเจอพ่อ”

เสี่ยวหานผิดหวังกับ 'พ่อ' ของเขามาก เขาจึงรู้สึกกดดันและหมดอดทนลง “หุบปาก”

รุ่ยลาเงียบทันที

เธอรู้สึกได้ว่าพี่ชายอารมณ์ไม่ดี เธอจึงยื่นแขนเล็ก ๆ ออกมากอดเขา แล้วพูดเบา ๆ “พี่คะ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่โกรธ ถ้าพี่ไม่อยากเจอพ่อ งั้นหนูก็ไม่อยากเจอแล้ว”

เสี่ยวหานยกแขนขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ไว้พี่จะบอกทีหลัง”

รุ่ยลากอดพี่ชายอีกครั้งอย่างมีความสุข “ตกลง หนูจะเชื่อฟังพี่!”

......

ห้องนอนใหญ่

ฉินอันอันยืนใจลอยอยู่ที่หน้าต่างสูงจากเพดานจรดพื้นพลางมองบรรยากาศกลางคืนข้างนอกที่คึกคัก

สี่ปีผ่านไปแล้ว ดูคล้ายว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไป และก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

อย่างเช่น เธอไม่ได้ติดต่อกับฟู่ซื่อถิงมาเป็นเวลาสี่ปี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขายังคงยึดโยงกันไว้ด้วยกฎหมาย

ฟู่ซื่อถิงไม่ได้เซ็นเอกสารการหย่า

เธอโทรหาทนาย ไม่นานทนายก็รับสาย