รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 160

”ทำไมเธอถึงมาหลบอยู่ตรงนี้?” ฟู่สือถิงมองเด็กชายตัวน้อยที่ใส่หมวกแก๊ป พร้อมถามด้วยน้ำเสียงเจือความรำคาญ

ตรงนี้เป็นลานจอดรถ และหากว่าคนขับรถไม่เห็นเด็กชายตอนที่ถอยรถก็อาจจะชนเขาได้

รองผู้อำนวยการรีบอธิบาย “คุณฟู่ เด็กคนนี้เพิ่งเข้ามาเรียนเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาไม่คุยกับคนแปลกหน้าครับ”

ทุกคนที่มาโรงเรียนนี้ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ต่างก็มีความบกพร่องไม่ทางร่างกายก็จิตใจ

ฟู่สือถิงอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเด็กคนนี้มีปมด้อยเหมือนฟู่สืออิ๋น

เสี่ยวหานเก็บโน๊ตบุ๊คเข้ากระเป๋า ก่อนถือกระเป๋าไว้มือหนึ่งแล้วค่อย ๆ ยืนอย่างเย็นชา

เมื่อเขาเดินผ่านฟู่สือถิง เขาก็กระทืบไปบนรองเท้าหนังที่เงาเป็นมันวับของฟู่สือถิง

ฟู่สือถิง “...”

เจ้าเด็กนี่ตั้งใจทำใช่ไหม?

“คุณฟู่ ผมต้องขอโทษด้วยครับ เด็กคงไม่ได้ตั้งใจแน่” รองผู้อำนวยการรีบคุกเข่าลงและใช้ทิชชู่เช็ดรองเท้าให้ฟู่สือถิง

เสี่ยวหานหันกลับมามอง แววตาฉายแววท้าทายแวบผ่าน

ฟู่สือถิงจ้องเขา แต่ก็เห็นเพียงใบหน้าครึ่งล่างเท่านั้น

เพราะว่าใบหน้าส่วนบนโดนปีกหมวกบังเอาไว้

เมื่อมองเห็นมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาก็รู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ร้ายกาจและไม่ธรรมดา

การกระทืบเมื่อครู่ต้องเป็นการจงใจแน่นอน

‘ก็อย่างว่านั่นแหละ ใครก็ตามที่มาเข้าโรงเรียนนี้ไม่มีใครปกติสักคน’

เขาก็ไม่จำเป็นต้องเอาโทสะไปลงกับเด็กตัวน้อยที่ไม่ปกติ

……

ห้าโมงเย็น

สตาร์ริเวอร์

จางหยุนรับรุ่ยลามาจากโรงเรียนอนุบาล

จางหยุนบอกรุ่ยลาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้วว่าที่บ้านมีแขกพิเศษมา

ดังนั้นรุ่ยลาจึงเตรียมใจไว้แล้ว

แต่ตอนที่เธอกลับมาบ้านก็ยังคงตกใจอยู่ดี

‘คุณป้าสวยอะไรขนาดนี้’

‘ทั้งทรงผมและชุดของเธอดูพิเศษมาก’

‘และเธอก็ดูสวยมากเหมือนเจ้าหญิงในหนังสือนิทานเลย’

“คุณป้าคะ” รุ่ยลาเดินเข้าไปหาฟู่สืออิ๋นและทักทายเธออย่างสุภาพ

“พี่สาว” ฟู่สืออิ๋นเรียกรุ่ยลาอาย ๆ

เมื่อฟู่สืออิ๋นได้เห็นรุ่ยลา อารมณ์ตึงเครียดก็คลายลง

เธอรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้เจอคน “วัยเดียวกัน”

เธอไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งรุ่ยลากลับมา

รุ่ยลาเอามือเล็ก ๆ ขึ้นมาปิดปาก เธอตะลึงไป

“รุ่ยลา ยายบอกหลานแล้วว่าเธอเป็นแขกพิเศษ เธอไม่สบายและคิดว่าตัวเองเป็นเด็กที่อายุน้อยกว่าหนู” จางหยุนอธิบายให้รุ่ยลาฟัง

รุ่ยลาทำหน้าไม่อยากเชื่อ “โอ้… ถ้างั้นหนูก็ทำเหมือนเธอเป็นน้องสาวและชวนเธอเล่นได้ใช่ไหมคะ?”

จางหยุนชำเลืองมองฉินอันอันและพยักหน้า

รุ่ยลารีบพาฟู่สืออิ๋นไปที่ห้องทันที

จางหยุนเดินเข้าไปหาฉินอันอัน

เธอยังคงนั่งงุนงงอยู่ที่โซฟาตั้งแต่ที่กลับมาเมื่อตอนบ่าย

“อันอัน ให้แม่ไปรับเสี่ยวหานดีไหม?” จางหยุนเตือน

ฉินอันอันหลุดจางภวังค์ “หนูไปเองค่ะ แม่คะรุ่ยลากลับมาแล้วเหรอ?”

จางหยุนถอนใจ “กลับมาแล้ว อยู่ในห้องนั่น ลูกน่าจะอยู่ที่บ้านนะ แม่ห่วงว่าลูกจะพักผ่อนไม่พอ อาหารก็เตรียมเสร็จแล้วหากหิวก็กินได้เลย”

พอจางหยุนพูดจบเธอก็เดินออกไป

ฉินอันอันยกมือขึ้นมานวดขมับที่ปวดหนึบ ก่อนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

หลังจากล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เธอก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

เธอเดินไปที่ห้องเด็ก และผลักประตูเปิดออก…

“พี่สาว ตาเธอขยับได้ด้วย” ฟู่สือถิงอุ้มบาร์บี้ไว้ในมือ พร้อมรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์

“เธอพูดได้ด้วยนะ ถ้าเธอกดที่มือนี่ก็จะพูดได้” รุ่ยลาสอน

เธอพยายามกดที่มือบาร์บี้ แล้วตุ๊กตาก็ส่งเสียงแบบหุ่นออกมาทันที