รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 160

”ทำไมเธอถึงมาหลบอยู่ตรงนี้?” ฟู่สือถิงมองเด็กชายตัวน้อยที่ใส่หมวกแก๊ป พร้อมถามด้วยน้ำเสียงเจือความรำคาญ

ตรงนี้เป็นลานจอดรถ และหากว่าคนขับรถไม่เห็นเด็กชายตอนที่ถอยรถก็อาจจะชนเขาได้

รองผู้อำนวยการรีบอธิบาย “คุณฟู่ เด็กคนนี้เพิ่งเข้ามาเรียนเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาไม่คุยกับคนแปลกหน้าครับ”

ทุกคนที่มาโรงเรียนนี้ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ต่างก็มีความบกพร่องไม่ทางร่างกายก็จิตใจ

ฟู่สือถิงอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเด็กคนนี้มีปมด้อยเหมือนฟู่สืออิ๋น

เสี่ยวหานเก็บโน๊ตบุ๊คเข้ากระเป๋า ก่อนถือกระเป๋าไว้มือหนึ่งแล้วค่อย ๆ ยืนอย่างเย็นชา

เมื่อเขาเดินผ่านฟู่สือถิง เขาก็กระทืบไปบนรองเท้าหนังที่เงาเป็นมันวับของฟู่สือถิง

ฟู่สือถิง “...”

เจ้าเด็กนี่ตั้งใจทำใช่ไหม?

“คุณฟู่ ผมต้องขอโทษด้วยครับ เด็กคงไม่ได้ตั้งใจแน่” รองผู้อำนวยการรีบคุกเข่าลงและใช้ทิชชู่เช็ดรองเท้าให้ฟู่สือถิง

เสี่ยวหานหันกลับมามอง แววตาฉายแววท้าทายแวบผ่าน

ฟู่สือถิงจ้องเขา แต่ก็เห็นเพียงใบหน้าครึ่งล่างเท่านั้น

เพราะว่าใบหน้าส่วนบนโดนปีกหมวกบังเอาไว้

เมื่อมองเห็นมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาก็รู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ร้ายกาจและไม่ธรรมดา

การกระทืบเมื่อครู่ต้องเป็นการจงใจแน่นอน

‘ก็อย่างว่านั่นแหละ ใครก็ตามที่มาเข้าโรงเรียนนี้ไม่มีใครปกติสักคน’

เขาก็ไม่จำเป็นต้องเอาโทสะไปลงกับเด็กตัวน้อยที่ไม่ปกติ

……

ห้าโมงเย็น

สตาร์ริเวอร์

จางหยุนรับรุ่ยลามาจากโรงเรียนอนุบาล

จางหยุนบอกรุ่ยลาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้วว่าที่บ้านมีแขกพิเศษมา

ดังนั้นรุ่ยลาจึงเตรียมใจไว้แล้ว

แต่ตอนที่เธอกลับมาบ้านก็ยังคงตกใจอยู่ดี