รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 211

ตอนเย็น

ฉินอันอันกลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ

หลังจากที่จางหยุนไปรับเสี่ยวหานกลับมาแล้ว เธอก็อุ้มรุ่ยลาเข้าไปในห้อง

เสี่ยวหานมองคุณยายอุ้มน้องสาวไป ในใจก็รู้แล้วว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

“เสี่ยวหาน เอากระเป๋านักเรียนมาให้แม่” ฉินอันอันเอื้อมมือไปหาเสี่ยวหาน

เสี่ยวหานส่งกระเป๋านักเรียนให้เธอด้วยมือทั้งสองข้าง

เธอเปิดกระเป๋านักเรียนของเขาออกแล้วหยิบแล็ปท็อปของเขาออกมา

เธอไม่ได้เปิดแล็ปท็อปของเขา แต่พูดออกมาตรง ๆ เลยว่า “ลุงไมค์ของลูกบอกแม่ทุกอย่างแล้ว ลูกใช้เทคนิคที่เขาสอนทำเรื่องไม่ดีไปมาก เสี่ยวหาน ลูกรู้หรือเปล่าว่ามันผิดกฎหมาย? แล้วลูกรู้ไหมว่าต้องเจอกับอะไรบ้างถ้าถูกคนตรวจพบเข้า?”

เสี่ยวหานตาไม่กระพริบ “ผมเพิ่งจะสี่ขวบ พวกเขาจับผมเข้าคุกได้เหรอครับ?”

ฉินอันอันพูดไม่ออก “…”

ถึงแม้ว่าฟู่สือถิงจะสมารถปิดแผ่นฟ้าของประเทศเอด้วยฝ่ามือข้างเดียวได้ แต่เขาก็ไม่มีทางส่งเด็กอายุสี่ขวบเข้าคุกได้เช่นกัน

แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นสำคัญคือทัศนคติทั้งสามด้าน*ของเสี่ยวหานเริ่มบิดเบี้ยวแล้ว

“ลูกสี่ขวบไปไม่ได้ตลอดหรอกนะ ยังไงลูกก็ต้องเติบโต” ฉินอันอันสอนเขา “แม่ทนเห็นลูกทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้ ดังนั้นแม่จะยึดแล็ปท็อปของลูกไว้ก่อน”

เสี่ยวหานรีบตอบ “ลุงไมค์ก็ให้เครื่องใหม่กับผมอยู่ดี”

ฉินอันอันถอนใจอย่างปวดหัว “ลูกยังมีแผนจะทำเรื่องไม่ดีต่อไปอีกใช่ไหม?!”

เสี่ยวหานส่ายหน้า “ผมจะไม่ไปยุ่งกับฟู่สือถิงอีกแล้วครับ”

ตราบใดที่เขาไม่ยุ่งกับฟู่สือถิง ไม่ว่าใครก็จะทำอะไรเขาไม่ได้

“เพื่อเป็นการลงโทษ ลูกไม่ได้รับอนุญาตให้กินข้าวเย็นวันนี้” ฉินอันอันตาแดงนิด ๆ แล้วเดินไปทางห้องนอนพร้อมกับถือแล็ปท็อปของเขาไว้

เสี่ยวหานรู้ว่าแม่ ‘ตี’ เขาไม่ลง แต่พอคิดถึงว่าแม่โกรธ ในใจเขารู้สึกเสียใจมาก

เขาแค่อยากช่วยแม่ลงโทษคนที่รังแกเธอเท่านั้นเอง

……

ช่วงค่ำเวลาหนึ่งทุ่ม

เสิ่นอวี๋ได้รับข้อความ