รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 227

เสี่ยวหานสีหน้าจริงจัง “ถ้าเราบอกคุณยาย ยายไม่ให้เราไปหาแม่แน่นอน”

รุ่ยลาแก้มป่องและสับสน “ค่ะ...งั้นเราไปหาแม่กันเถอะ! ถ้าพ่อห่วย ๆ รังแกแม่ล่ะ?”

เสี่ยวหานเม้มริมฝีปาก หลังจากครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เขาก็ตัดสินใจ “ฉันจะไปคนเดียว เธออยู่บ้าน ถ้าคุณยายกลับมา เธอก็หาข้อแก้ตัวได้ตามใจเลย”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวหานก็ออกไปคนเดียว

เมื่อดูประตูปิด รุ่ยลากระพริบตาขนตายาวของเธอ น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม

เธอจะปล่อยให้พี่ชายของเธอไปหาพ่อห่วย ๆ เพียงลำพังได้ยังไง?

‘ถ้าพี่โดยพ่อจับตัวไว้จะทำยังไง?’

เธอจะเสียพี่ชายไปไม่ได้!

เธอร้องไห้และวิ่งไปเปิดประตูห้องไมค์

เปิดประตูเสร็จก็วิ่งไปที่เตียงใหญ่รก ๆ พลันคว้าแขนไมค์และร้องไห้หนักมาก “ลุงไมค์ ตื่นสิ พี่หนีไปแล้ว! เขาไปคนเดียว...เขาไม่พาหนูไปด้วย ฮือฮือฮือ…”

ตระกูลฟู่

สาวใช้คนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัวแล้วถามว่า “ทำไมไฟดับคะ?”

“ไม่เห็นได้รับแจ้งเหตุไฟดับ? ฉันไปเปิดเครื่องสำรองไฟก่อน” ป้าจางกล่าว

หลังจากเปิดไฟสำรองแล้ว ไฟก็กลับมาติดปกติ

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ไฟสำรองก็ดับเหมือนกัน

ฟู่สือถิงเดินลงไปชั้นล่าง ป้าจางจึงรายงานสถานการณ์ให้เขาทราบทันที “ที่บ้านเกิดไฟดับค่ะ ไฟสำรองก็ใช้งานไม่ได้เหมือนกัน ฉันเรียกคนมาซ่อมแล้ว แต่ฉันโทรไปถามที่สำนักงานการไฟฟ้าแล้ว เจ้าหน้าบอกว่าไม่มีการหยุดจ่ายไฟค่ะ”

เมื่อฟู่สือถิงได้ยินแบบนั้นก็หน้านิ่งทันที

หลังจากลงไปชั้นล่าง เขาก็เดินไปที่ประตู

บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ประธานครับ สถานการณ์ไฟดับวันนี้ดูผิดปกติ ผมได้ส่งคนไปเพิ่มแล้วครับ”

ฟู่สือถิงพยักหน้าและเดินต่อไปยังทางเข้าลานบ้าน

บอดี้การ์ดไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร จึงต้องติดตามเขาไป

เมื่อเดินออกไปนอกประตูลาน ฟู่สือถิงก็หรี่ตาลงพลางชี้ไปที่ร่างเล็กที่อยู่ไม่ไกลและสั่งบอดี้การ์ด “จับเขาไว้”

บอดี้การ์ดสังเกตเห็นเสี่ยวหานนานแล้ว แต่เขายังเด็กมากจึงไม่ได้ใส่ใจ

ใบหน้าของฟู่สือถิงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “นายเดาถูกแล้ว เขาเป็นเด็กกำพร้าจริง ๆ”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่ลานบ้าน

เสี่ยวหานเข้าไปในห้องรับแขก เหล่าสาวใช้มองเขาด้วยความสงสัย

เสี่ยวหานตะโกนไปทางบันได “ฉินอันอัน! ผมมาหาแล้ว!”

ป้าจางจำเขาได้ทันที

“เธอคือเสี่ยวหานใช่ไหม?” ป้าจางคุกเข่าลง พิจารณาใบหน้าของเขาแล้วดึงเขาขึ้นไปนั่งบนโซฟาทันที “แม่ของเธอยังหลับอยู่! ถ้าเธอตื่นคงลงมาเองแหละจ้ะ”

ฟู่สือถิงเดินเข้าไปในห้องรับแขก เห็นป้าจางวางผลไม้และของว่างไว้ตรงหน้าเสี่ยวหานราวกับว่าเธอกำลังรับใช้บรรพบุรุษของตัวเอง

ฟู่สือถิงเดินเข้าหาเด็กชายด้วยใบหน้าสุขุม แขนยาวสะพายกระเป๋านักเรียนของเขามาด้วย แล้วหยิบโน๊ตบุ๊คออกมา “นายดับไฟที่บ้านฉันเหรอ?! เปิดให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย! ไม่อย่างนั้น...”

เมื่อได้แบบนั้น เสี่ยวหานก็เงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

ฟู่สือถิงมองหน้าของเขา คำพูดในปากเงียบลงโดยอัตโนมัติ หัวใจของเขาพลันหยุดเต้นกะทันหัน!