รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 286

ทันทีที่เธอออกมาจากห้องนอน ทุกคนต่างมองไปที่เธอ

ไม่มีใครพูดและบรรยากาศก็อึดอัดมาก

“เมื่อกี้ฉันทำเกินไปหรือเปล่า?” เธอเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วครุ่นคิดกับตัวเอง “ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นเลยกับอิ๋นอิ๋นเลย”

“เธอไม่ได้ทำเกินไปหรอก! ฟู่สือถิงสารเลวนั่นต่างหากที่ตะโกนใส่เธอก่อน เธออ้าปากเขาก็สั่งให้เธอหุบปาก! ฉันว่าเธอไม่ได้ทำเกินไปหรอก นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ! ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะด่าเขาให้ตายเลย! ฉันจะไม่ด่าแค่อิ๋นอิ๋นว่าโง่ แต่จะด่าทั้งครอบครัวด้วยซ้ำ!” ไมค์ปลอบใจเธอ

คำปลอบใจของไมค์ทำให้ฉินอันอันตกตะลึง

จางหยุนก็ปลอบเธอด้วยอีกคน “อันอัน สิ่งที่ลูกพูดไปนั้นล้วนมาจากอารมณ์โกรธ ถ้าเขาคิดได้ เขาจะรู้ว่าลูกไม่ได้ตั้งใจ”

“หนูไม่สนใจหรอกว่าเขาจะคิดยังไง หนูแค่กลัวว่าอิ๋นอิ๋นจะเสียใจ” ฉินอันอันลดสายตาลงและถอนหายใจเบา ๆ

เธอไม่สนใจว่าฟู่สือถิงจะคิดอย่างไร แต่เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอพูดด้วยความโกรธจะทำร้ายจิตใจอิ๋นอิ๋น

“อิ๋นอิ๋นไม่ได้โกรธ เธอบอกว่าเธอโง่เองกับปากด้วยซ้ำ” ไมค์ปลอบเธอ

“ก็เพราะว่าเธอเป็นแบบนั้นนั่นแหละ ฉันก็เลยรู้สึกผิด” เธอกระสับกระส่าย ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วกลับเข้าห้องไป

รุ่ยลาและเสี่ยวหานรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นแม่โทษตัวเองไม่หยุด

คืนนี้เสี่ยวหานเพิ่งรู้สึกจริง ๆ ว่าอิ๋นอิ๋นแตกต่างจากพวกเขา

แม้ว่าอิ๋นอิ๋นจะดูเหมือนผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ แต่สติปัญญาของเธอกลับไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป

แม้แต่เด็กอายุไม่กี่ขวบก็ยังร้องไห้และต่อต้านเมื่อมีคนด่าว่าโง่

ดังนั้นในทุก ๆ ครั้งที่เขาทำไม่ดีกับอิ๋นอิ๋นเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรเลย

หลังจากกลับถึงห้อง รุ่ยลาก็หยิบปากกาสีน้ำออกมาวาดในกระดาษ

เสี่ยวหานโน้มตัวไปดู

“พี่คะ พรุ่งนี้พี่เอาไปให้อิ๋นอิ๋นได้ไหมคะ?” รุ่ยลาวาดรูปดอกไม้ลงในกระดาษสีขาว

เสี่ยวหานไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“หนูรู้สึกผิดกับอิ๋นอิ๋นจัง!” ดวงตาของรุ่ยลาเปลี่ยนเป็นสีแดงพลางพึมพำ “มีใครอยากโง่บ้าง? มีแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่ไม่ยอมรัยว่าตัวเองโง่”

เสี่ยวหานหยิบภาพวาดที่เธอวาดใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียนของเขา

พี่เลี้ยงยื่นตะกร้าให้คุณครูของเสี่ยวหาน

“อิ๋นอิ๋นให้ฉันเอามาให้เสี่ยวหานค่ะ” พี่เลี้ยงพูดพลางมองเสี่ยวหาน

เสี่ยวหานเงยหน้าขึ้นพอดี

ครู่หนึ่งดูเหมือนพี่เลี้ยงจะเห็นฟู่สือถิงอยู่ในตัวเขา

พี่เลี้ยงกลับไปที่ห้องของอิ๋นอิ๋น

อิ๋นอิ๋นยังคงดูภาพวาดอยู่อย่างนั้น

“อิ๋นอิ๋น” พี่เลี้ยงนั่งข้าง ๆ เธอ “เธอคิดว่าเสี่ยวหานหน้าเหมือนพี่ชายของเธอหรือเปล่า?”

อิ๋นอิ๋นพยักหน้า “หนูชอบเสี่ยวหานค่ะ”

“ฉันหมายความว่าเสี่ยวหานอาจจะเป็นลูกของพี่ชายเธอ” ในห้องไม่มีใครอีก ดังนั้นพี่เลี้ยงจึงพูดกับอิ๋นอิ๋น “ถ้าเสี่ยวหานเป็นลูกของพี่ชายเธอจริง ๆ เธอก็คืออาของเขานะ”

“อา?” อิ๋นอิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย