รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 375

ช่างตรงไปตรงมาและหยาบคายเสียจริง

นัดเธอมาปลดหนี้คืนนี้

เธอขมวดคิ้วแล้วตอบกลับว่า : คืนนี้ไม่ได้

หลังจากส่งข้อความไปแล้ว เขาก็ตอบกลับมาเร็วมาก

เธอสามารถจินตนาการถึงใบหน้าโกรธเกรี้ยวที่เธอไม่เชื่อฟังได้เลยด้วยซ้ำ

: ผมไม่ได้คุยขอร้อง แต่นี่เป็นคำสั่ง!

นี่คือคำตอบของเขา

เมื่อมองดูทุกคำพูดและเครื่องหมายวรรคตอนทั้งหมดที่เขาส่งมา สีหน้าของเธอสงบนิ่งและผ่อนคลายลง : คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผู้หญิงมีประจำเดือน?

ฟู่สือถิงเงียบไม่ตอบ

ฉินอันอัน : ยังจะนัดอยู่ไหมคะ?

ฟู่สือถิง : คุณกำลังยั่วโมโหผมเหรอ?

ฉินอันอันไม่กล้าตอบกลับไปอีก

เธอกล้ายั่วโมโหเขาจริง ๆ ที่ไหนกัน

……

บนชั้นสองของภัตตาคาร ฟู่สือถิงไม่ได้รอคำตอบจากเธอ เขาวางโทรศัพท์ลง

ตอนที่เขาหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความเมื่อกี้นี้ ทุกคนไม่กล้าพูดอะไร

พอเห็นเขาวางโทรศัพท์ลงแล้ว บรรยากาศถึงได้ผ่อนคลาย

“ประธานฟู่ คุณฉินที่ชั้นล่างเมื่อกี้ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของฉินกรุ๊ปใช่ไหม?”

“ใช่แล้วล่ะ มีรูปของเธอบนอินเตอร์เน็ต แค่ค้นหาดูก็เจอแล้ว” คนข้าง ๆ แสดงภาพที่ค้นหาออกมาให้ทุกคนดู “พวกคุณรู้จักหวังหว่านจือหรือเปล่า? เธอเคยเป็นแม่เลี้ยงของฉินอันอัน หลังจากฉินเจี๋ยตาย เพราะเรื่องทรัพย์สิน พวกเธอสองคนก็เลยแตกคอกัน ตอนนี้หวังหว่านจือกลับประเทศมาแล้วยังเข้าสู่อุตสาหกรรมโดรนด้วย เหมือนกับจะบอกว่าต้องการแข่งกับฉินอันอันอยู่นิด ๆ”

“พวกคุณชอบของใครมากกว่า?”

“พูดยากนะ ถึงแม้ว่าพวกเธอจะผลิตโดรน แต่เป้าหมายของกลุ่มผู้ใช้งานก็ต่างกัน ฉินอันอันพุ่งเป้าไปที่ผู้ใช้ระดับกลางถึงระดับสูง ส่วนหวังหว่านจือพูดตรง ๆ เลยว่า กลุ่มเป้าหมายของเธอคือตลาดที่มีแนวโน้มขาลงจนถึงระดับล่าง ถ้าหวังหว่านจือทำสำเร็จ เธอจะทำกำไรได้มากกว่าแน่นอน”

“ฉันเองก็มองหวังหว่านจือในแง่ดีกว่า เธอประสบความสำเร็จอย่างมากในต่างประเทศ มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่ามีความเฉียบแหลมทางธุรกิจมาก ไม่รู้ว่าประธานฟู่คิดว่ายังไง?”

วันนี้โรงเรียนอนุบาลสตาร์ริเวอร์มีการตรวจร่างกายทั้งโรงเรียน

รถยนต์เมอร์เซเดส เบนซ์สีดำจอดอยู่อย่างเงียบ ๆ ในลานจอดรถโรงเรียน

แม่เฒ่าฟู่อยู่ในรถ เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ

การตรวจร่างกายวันนี้ จัดขึ้นเป็นพิเศษ

เพียงเพื่อให้ได้ตัวอย่างเลือดของฉินจือหาน

แม่เฒ่าฟู่กังวลใจมากว่าเขาจะไม่ให้ความร่วมมือ

ถ้าหากว่าเขาไม่ร่วมมือ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับเจาะเลือดของเขาแล้วเรื่องก็เปลี่ยนเป็นยุ่งยาก

หลังจากรอประมาณหนึ่งชั่วโมง นางพยาบาลคนหนึ่งก็รีบเดินมาที่ลานจอดรถ

ดวงตาของแม่เฒ่าฟู่เป็นประกาย

‘สำเร็จแล้วใช่ไหม?!’