รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 400

“คุณฉิน ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว!”

เสียงผู้ชายดังก้องขึ้นในหูของเธอ

ฉินอันอันหันไปทางที่มาของเสียง

เป็นบอดี้การ์ดของฟู่สือถิง

“คุณฉิน คุณยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ไหมครับ?” บอดี้การ์ดยืนอยู่ข้างเตียงแล้วพูดน้ำไหลไฟดับ “ตอนที่เจ้านายของเราอุ้มคุณออกจากป่าเมื่อคืนนี้ ฝนตกหนักยิ่งกว่าตอนที่อี้ผิงขอเงินพ่อของเธอ*เสียอีก! รองเท้าของเจ้านายหายไปหมด! เขาอุ้มคุณกลับมาด้วยเท้าเปล่า!”

ฉินอันอันสำลักจพูดไม่ออก

“ถึงแม้ว่าขาของคุณจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เจ้านายของพวกเราก็มีรอยบาดลึกหลายแผลเช่นกัน…” บอดี้การ์จ้องมองลงมาที่เธอ “เมื่อคืนคุณเปียกฝนมีไข้สูง เจ้านายของพวกเราก็มีไข้เช่นกัน หลังจากพาคุณกลับมาเมื่อคืนนี้ เขาจัดการบาดแผลที่เท้าเสร็จแล้ว ก็กินยาลดไข้ และรีบไปร่วมพิธีศพของคุณนายฟู่ ไม่มีแม้แต่เวลาหลับตาเลยด้วยซ้ำ”

บอดี้การ์ดเห็นว่าเธอไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ คิดว่าสมองที่โดนพิษไข้คงไม่สดใสมากนัก

“คุณฉินครับ คุณช่างเป็นผู้หญิงที่เจ่งที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักเลย” ใบหน้าของบอดี้การ์ดแสดงความชื่นชม “วันนี้ตอนตีห้า ผมและเพื่อนร่วมงานเจอหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บในป่า…น่าจะเป็นหมาป่าที่กัดคุณเมื่อคืนนี้ใช่ไหม? คุณน่าทึ่งจริง! รูปร่างผอมเพรียวขนาดนี้ ยังสามารถสู้กับหมาป่าได้ด้วยมือเปล่า!”

“ฉันมีมีดนะ” ฉินอันอันแก้ไขคำพูดเขา

หลังจากเปิดปากพูด เธอรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมในลำคอ

เธอไอในทันที!

“คุณฉิน คุณไม่ต้องพูดแล้วครับ คุณฟังผมพูดก็พอแล้ว” บอดี้การ์ดพูดต่อ “หมาป่าตัวนั้น ถูกพวกเรากินไปแล้ว! ถือว่าแก้แค้นให้คุณ!”

ฉินอันอันพูดไม่ออก

“ยังมีอีก เกี่ยวกับพฤติกรรมที่ล่วงเกินคุณเมื่อวานนี้ เพื่อนร่วมงานของผมเสียใจมาก! งูหลามยักษ์ตัวนั้นไม่กินเนื้อคนหรอกครับ พวกเขาแค่ทำให้คุณกลัว”

“มาขอโทษฉันทำไม?” เธอถามเสียงแหบแห้ง

“เพราะว่ากลัวไงล่ะครับ! เดิมคิดว่าเจ้านายเกลียดคุณเข้ากระดูกดำ ที่ไหนได้เขาใส่ใจคุณขนาดนั้น” บอดี้การ์ดพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ผมรู้ว่าตอนนี้คุณต้องเกลียดเจ้านายของพวกเรามาก ผมไม่มีเจตนาจะพูดแทนเจ้านายของผม เพียงแค่หวังว่าคุณจะไม่ทำให้เพื่อนร่วมงานผมต้องอับอาย… พวกเขาภักดีต่อเจ้านายอย่างมาก…”

ฉินอันอันพูดอย่างอ่อนเพลีย “ฉันอยากพักผ่อน”

“อ้อ… ผมจะไปเรียกหมอมาตรวจคุณ” บอดี้การ์ดพูดจบก็ก้าวเท้าเดินจากไป

สักพัก คุณหมอเข้ามาแล้วตรวจอาการให้เธอ

หลังจากวัดอุณหภูมิและวัดความดันโลหิตแล้ว คุณหมอก็พูดว่า

“คุณฉิน คุณยังมีไข้อยู่เล็กน้อย! ยิ่งไปกว่านั้นคุณเสียเลือดไปมากและตอนนี้เป็นโลหิตจาง คุณจำเป้นต้องนอนพักบนเตียงต่อไปอีกสองสามวัน ไม่สามารถเจอลมและฝนได้ ตอนนี้ร่างกายคุณอ่อนแอมาก อีกอย่างบาดแผลที่ขาของคุณก็นับว่าสาหัสมากเช่นกัน แผลมีขนาดค่อนข้างใหญ่ และอาจทิ้งรอยแผลเป็นไว้ได้”

เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธออ่อนแอลงมาก