รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 401

เขากัดฟัน ดวงตามองผ่านใบหน้าเธอไปอย่างเย็นชา

เขาวางชามโจ๊กลงแล้วพยุงตัวเธอขึ้น เอาหมอนสองใบวางไว้ด้านหลังเธอแล้วให้เธอเอนตัวพิง

จากนั้นเขายกชามโจ๊กขึ้นมาแล้ววางลงในมือเธอ

เธอรับชามมา มือขวาเตรียมจะใช้ช้อนตักโจ๊กในชาม ทันใดนั้นมือซ้ายก็หมดแรง… หลังจากมือที่ถือชามสั่น

เทา ชามในมือก็หล่นลงไปบนผ้าห่ม

โจ๊กในชามทะลักออกมาหมด

เธอมองดูโจ๊กที่หกด้วยสีหน้าประหลาดใจแล้วเม้มปาก

ฟู่สือถิงมองดูภาพนี้แล้วหัวใจก็เจ็บปวด

เธอไม่ได้ตั้งใจ!

เขามองออกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ!

เธออยากกินโจ๊กด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงถือชามโจ๊กเลยด้วยซ้ำ!

ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหล เขาเอาผ้าห่มบนตัวเธอที่เปื้อนออก

“ฉินอันอัน คุณจะต้องดีขึ้น! อย่าร้องไห้!” เขาอยากปลอบใจเธอ ทว่าพอเอ่ยปากพูด น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดราวกับเป็นการบรรยาย

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยากจะอธิบาย แต่ว่าเธอล้มตัวลงนอนและหันหลังให้เขาแล้ว

เขาไม่ได้ยินเสียงเธอร้องไห้ แต่เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้

เขาหยิบผ้าห่มสะอาดออกมาจากตู้แล้วห่มให้เธอ

“ผมจะให้แม่บ้านต้มมาอีกชาม” เขานั่งลงที่ขอบเตียง ขณะที่มองท้ายทอยของเธอแล้วพูดอย่างเศร้าใจ

เธอหลับตาลงแล้วไม่พูดอะไร

จู่ ๆ เธอก็ปวดหัวอย่างรุนแรง

สิ่งนี้มีเหตุจากภาวะโลหิตจาง

หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว เขาออกมาจากห้อง

เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนทั้งคืนและตอนนี้เขามีอาการปวดหัวรุนแรง

เขาเข้าไปในห้องที่อยู่ข้าง ๆ และคิดว่าจะนอนพักสักหน่อย

เสี่ยวหานยืนอยู่ข้างเตียง ดวงตาสดใสของเขาจับมองบนตัวเธอ

เขาอยากรอจนแม่ตื่นขึ้นมาเอง ถึงแม้ว่าเขาจะถูกพบตัวก็ตาม

เขาไม่รู้ว่าฟู่สือถิงจะทำอะไรถ้าเจอเขา

แต่เขาไม่มีวันแยกจากกับแม่อีกเด็ดขาด

ตราบใดที่เขาอยู่กับแม่ เขาไม่กลัวสิ่งใดเลย

......

การเคลื่อนไหวที่ภูเขาด้านหลังปลุกฟู่สือถิงขึ้น

หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เขาก้าวเท้าไปทางห้องของฉินอันอัน

เขาผลักประตูห้องฉินอันอันเปิดออก

ภายในห้อง ฉินจือหานได้เสียงและมองไปทางประตู

ทันใดนั้น สองพ่อลูกประสานสายตากัน!