รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 486

วันรุ่งขึ้น เวลาเจ็ดโมงเช้า

ที่สตาร์ริเวอร์วิลล่า จู่ ๆ กริ่งประตูบ้านของฉินอันอันก็ดังขึ้น

ฉินอันอันสวมชุดนอนออกมาจากห้องเมื่อเดินมาถึงประตูแล้วเห็นใบหน้าของหลีเสี่ยวเถียนในจอ เธอจึงรีบเปิดประตูทันที

หลังจากหลีเสี่ยวเถียนแต่งงานก็ไปฮันนีมูนกับเฮ่อจุ่นจือที่ต่างประเทศ

ก่อนหน้านี้เธอบอกฉินอันอันว่าจะไปเที่ยวหนึ่งเดือน

แต่ตอนนี้เพิ่งจะผ่านไปแค่ครึ่งเดือน ทำไมพวกเขาถึงกลับมาเร็วนักล่ะ?

“อันอัน สุขภาพเธอไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ?” หลีเสี่ยวเถียนเดินเข้ามาพร้อมกับถือของขวัญชิ้นเล็กชิ้นใหญ่

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันกลับไปทำงานได้แล้ว” ฉินอันอันหยิบรองเท้าให้เธอ “ทำไมพวกเธอกลับมาเร็วจัง?”

หลีเสี่ยวเถียนสีหน้าบูดบึ้ง “เที่ยวไม่สนุกเลยน่ะสิ! เดิมทีพูดไว้ดิบดีว่าช่วงฮันนีมูนจะเป็นช่วงเวลาที่ดี ผลสุดท้ายเขาก็ยังรับสายที่ทำงานอย่างน้อยยี่สิบสายทุกวัน พูดตามตรง ตอนนี้ฉันอยากจะหย่ากับเขาแล้ว”

ฉินอันอันเทน้ำอุ่นให้เธอแล้วปลอบใจว่า “เธออย่าหุนหันพลันแล่นสิ ตอนนี้เขาเพิ่งรับช่วงต่อกิจการของที่บ้าน เธอต้องให้เวลาเขาหน่อยนะ”

“หึ! ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้เวลาเขา บอกตรง ๆ นะ เพราะความสามารถในการทำงานของเขาไม่ดี เพราะงั้นจนถึงตอนนี้เลยยุ่งไม่หยุดยังไงล่ะ” หลีเสี่ยวเถียนรับแก้วน้ำมาดื่ม “บางครั้งฉันก็อิจฉาพวกเธอที่เป็นคนมีความสามารถในการทำงานที่แข็งแกร่งจริง ๆ…”

“ฉันเองก็ทำงานล่วงเวลาบ่อย ๆ” ฉินอันอันนั่งลงข้าง ๆ เธอ “บางครั้งฉันก็หอบงานที่ทำไม่เสร็จกลับมาทำที่บ้าน ช่วงที่เริ่มทำธุรกิจ ฉันกับไมค์ทำงานจนถึงตีสองตีสามกันเป็นเรื่องปกติ”

คำปลอบใจของเธอทำให้หลีเสี่ยวเถียนคิดได้เล็กน้อย

“อันอัน ขอบคุณที่ปลอบใจฉัน เฮ่อจุ่นจือบอกว่าฉันดัดจริตมาก บางทีฉันอาจจะเสแสร้งไปหน่อยจริง ๆ!”

“เฮ่อจุ่นจือพูดขนาดนี้จริงเหรอ?” ฉินอันอันไม่อยากเชื่อ

“เขาบอกว่าฉันแค่ว่างมากทั้งวันก็เท่านั้น แล้วยังรบกวนเขาทำงานด้วย เขาพูดว่าเธอเลี้ยงลูกสองคนแล้วยังขยันทำงานขนาดนั้น ให้ฉันมาเรียนรู้จากเธอ ให้ฉันเรียนรู้จากเธอได้แค่สิบเปอร์เซ็นต์ก็พอแล้ว” หลีเสี่ยวเถียนพูด ดวงตาแดงขึ้นมาเล็กน้อย

ฉินอันอันสูดลมหายใจลึก

เฮ่อจุ่นจือพูดเกินไปแล้ว

“ที่จริงจะตำหนิเขาทุกอย่างก็ไม่ได้… ฉันเป็นคนตำหนิเขาก่อน ฉันพูดว่าฟู่สือถิงว่างอยู่ทุกวัน ทุก ๆ ครั้งที่ออกไปเที่ยวด้วยกัน ไม่เคยเห็นเขารับสายจากที่ทำงานเลย…” หลีเสี่ยวเถียนทำแก้มป่อง “บางทีฉันควรหาอะไรทำเพื่อหันเหความสนใจของตัวเอง”

“เสี่ยวเถียน เธอรู้สึกเหมือนฟู่สือถิงผ่อนคลายมาก อันที่จริงตอนที่เธอไม่เห็น เขาเองก็ทำงานหนักมากเหมือนกัน” ฉินอันอันกล่าว “ในบ้านของเขามีห้องหนังสือใหญ่มาก ซึ่งจริง ๆ แล้วนั่นคือห้องทำงานในบ้านของเขา เขาอยู่ในนั้นได้ทั้งวันในตอนที่งานยุ่ง”

“พูดเว่อร์ไปหรือเปล่า?”

ฉินอันอันพยักหน้า “ไม่มีใครประสบความสำเร็จได้ง่าย ๆ หรอกนะ ถึงแม้จะเป็นทายาทเศรษฐีรุ่นสองที่จะสืบทอดทรัพย์สินของตระกูลก็ยังต้องหาวิธีรักษาทรัพย์สินเอาไว้ไม่ใช่หรือ?”