รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 536

โจวจื่ออี้สามารถเข้าใจความรู้สึกของเขาได้อย่างลึกซึ้งและยืนเคียงข้างเขา เช่นเดียวกับที่ไมค์ยืนเคียงข้างฉินอันอันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เวลาตีสอง

โรลส์รอยซ์สีดำค่อย ๆ ขับเข้าไปในบ้านตระกูลฟู่ช้า ๆ

ในห้องนั่งเล่นมีแสงไฟส่องสว่าง

ฟู่สือถิงลงจากรถ ป้าจางเดินออกไปรายงานทันที “คุณผู้ชายคะ มีอะไรเกิดขึ้นกับอันอันหรือเปล่าคะ? เมื่อคืนตอนสี่ทุ่มเสี่ยวหานโทรมาให้อิ๋นอิ๋นไปหาค่ะ”

เมื่อฟู่สือถิงได้ยินชื่อของเสี่ยวหาน หัวใจที่เย็นชาของเขาก็ปวดร้าวอีกครั้ง

ฉินอันอันไม่เพียงแต่ทอดทิ้งเขาเท่านั้น แต่ยังทอดทิ้งลูกสองคนของเธอด้วย

“คุณผู้ชายคะ ดึกมากแล้ว คุณควรไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ!” ป้าจางเห็นใบหน้าที่มืดมนของฟู่สือถิงจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

เขาเหมือนซอมบี้ ลากร่างที่หนักอึ้งเข้าไปในห้องนอน

ดวงตาสีแดงมองไปที่เตียงขนาดใหญ่ จู่ ๆ ร่างที่จากไปอย่างโหดร้ายของฉินอันอันก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

เขาอดคิดไม่ได้ว่าหรือจริง ๆ แล้วพวกเขาทั้งสองไม่เคยคืนดีกันเลย และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตอนเช้าเป็นสิ่งเขาที่มโนขึ้นมาเอง!

เขาเคยเห็นเธอเข้าหาเขาแค่ในความฝันเท่านั้น

ดังนั้นทุกอย่างจึงเป็นเรื่องโกหก!

แต่ความรู้สึกปวดใจกลับสมจริงยิ่งกว่าฝันร้ายใด ๆ หลังตื่นนอน

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที ในไม่ช้าท้องฟ้าสีขาวราวกับท้องปลาก็ปรากฏขึ้นนอกหน้าต่าง

เวลาเจ็ดโมงเช้า มีรถมาจอดที่ประตูบ้านตระกูลฟู่

อิ๋นอิ๋นลงจากรถ

เมื่อป้าจางเห็นอิ๋นอิ๋นกลับมา เธอก็รีบวิ่งออกไปและถามว่า “อิ๋นอิ๋นเกิดอะไรขึ้น? อันอันไม่อยู่บ้านเหรอ? เธอไปไหน?”

อิ๋นอิ๋น “อันอันไปประเทศบี ฟู่สือถิงอยู่บ้านหรือเปล่าคะ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ป้าจางได้ยินอิ๋นอิ๋นเรียกชื่อจริงของเขาว่าฟู่สือถิง เธอจึงแปลกใจเล็กน้อย “ค่ะ อยู่ค่ะ เมื่อคืนเขากลับมาดึกมาก ตอนนี้เขาน่าจะยังหลับอยู่”

อิ๋นอิ๋นรู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนเขาได้ ดังนั้นเธอจึงเดินไปหาเขาและคว้าแขนของเขาไว้

“พี่คะ รุ่ยลากับเสี่ยวหานน่าสงสารมาก ๆ ...เมื่อคืนรุ่ยลาหลับไปแล้วและตื่นขึ้นมาร้องไห้อีก... เธอต้องการตามหาแม่ของเธอ… ฉันสัญญาไปแล้วว่าจะพาเธอไปหาแม่ของเธอ เธอถึงหยุดร้อง”

ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของรุ่ยลาก็ปรากฏขึ้นในใจของฟู่สือถิง

หัวใจที่แข็งแกร่งของเขาสั่นไหว

“ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ที่ไหน?” เขาถามเสียงแหบ

“ในบ้านของเรา”

หัวใจของฟู่สือถิงกระชับ เขากลับไปอาบน้ำที่ห้อง

เสี่ยวหานจับมือเล็ก ๆ ของรุ่ยลา ทั้งสองยืนนิ่งอยู่ในลานบ้าน การแสดงสีหน้าจริงจังของพวกเขาตรงกันข้ามกับแสงแดดที่สดใสเหนือศีรษะ

“พี่คิดว่าฟู่สือถิงจะพาเราไปตามหาแม่ของเราไหมคะ?” เมื่อคืนรุ่ยลาร้องไห้มากเกินไป วันนี้ดวงตาของเธอยังคงบวมอยู่

เสี่ยวหานพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถ้าเขาไม่ไปหาแม่ เราจะถือว่าเขาตายไปแล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”