รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 77

ฉินอันอันใจลอย จู่ ๆ เธอก็จำบางสิ่งได้ จึงเอ่ยถามว่า “เรื่องฟู่เย่เฉิน นี่ไม่ใช่ฝีมือของฟู่ซื่อถิงใช่ไหมคะ?”

เซิ่งป่ยประหลาดใจ “ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นเขาล่ะ? ฟู่เย่เฉินไม่ได้มีปัญหาเรื่องการพนันเพราะตัวเองหรอกเหรอครับ? จะเกี่ยวกับฟู่ซื่อถิงได้ยังไง?”

ฉินอันนันหยิบแก้วน้ำขึ้นมาแล้วจิบน้ำ “เขาบอกว่าเขาเป็นคนทำ แล้วขอให้ฉันคุกเข่าขอร้องเขาด้วย”

เซิ่งเป่ย “...”

เขาก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบน้ำ “พวกคุณสองคนกำลังจะเล่นอะไรกัน? นึกแล้วเชียวใครมันจะไปชอบโดนด่าได้ทั้งวันทั้งคืน…ที่แท้คุณสองคนก็จงใจนี่เอง คงทะเลาะกันจนสนุกเลยใช่ไหมครับ?!”

ฉินอันอันไม่ยอมรับ “ฉันไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น เขาต่างหากที่ชอบทำให้ฉันโกรธ”

“ก็แน่สิ! เขากับคุณก็น่าคิดเหมือนกัน”

“ฉันก็เลยเข้ากับเขาไม่ได้” ฉินอันอันจิบน้ำอีกครั้ง

“คู่รักจะทะเลาะกันบ้างก็ไม่แปลกหรอก บางคนทะเลาะกันจนความรู้สึกของพวกเขาถูกเปิดเผย”

“มีคู่รักทะเลาะและเลิกกันมาก็เยอะ” ฉินอันอันกล่าว “คุณไม่คิดว่าถังเฉียนเหมาะกับเขามากกว่าเหรอ? พวกเขาอยู่ด้วยกันมากว่าสิบปีโดยไม่มีปัญหาใด ๆ เลย…”

เซิงเป่ย “เพราะไม่มีความรู้สึก จึงไม่มีปัญหา หัวใจของซื่อถิงที่มีต่อถังเฉียนนิ่งสงบเหมือนสายน้ำ

“อ้อ...ผมเกือบลืมไป...” สิ่งที่เขาชอบคือผู้หญิงที่เหมือนเจ้าหญิง

หลังอาหารกลางวัน ฉินอันอันก็นั่งแท็กซี่ไปที่ฉินกรุ๊ป

เซิ่งเป่ยส่งส่วยเมื่อตอนเช้าไปที่บ้านตระกูลฟู่ แล้วจึงขับรถไปที่ฉินกรุ๊ป

เขาไม่ลืมที่ไปเอาความดีความชอบจากฟู่ซื่อถิง

“เช้านี้ฉันซื้อของขวัญให้เธอไปสามสิบเอ็ดชิ้น” เซิ่งเป่ยพูด “เธอมีความสุขมากด้วย”

ฟู่ซื่อถิงเงยหน้าขึ้นมองเซิ่งเป่ย “นายบังคับเธอใช่ไหม?”

เซิ่งป่ยขมับกระตุก “นายเดาออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฟู่ซื่อถิงยกคิ้วและดูท่าทางของเขาอย่างเงียบ ๆ

“ฉันบอกให้เธอเลือกสร้อยข้อมือ แต่เธอจ้องสร้อยคอนานกว่าสามวินาที ดังนั้น หลังจากที่เธอออกไป ฉันก็กลับไปซื้อสร้อยคอเส้นนั้นมา” เซิ่งเป่ยหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วเปิดมัน ข้างในมีสร้อยคอเพชรเส้นหนึ่ง

เพชรมีขนาดเล็ก แถมราคาก็ไม่สูงมากด้วย

“คืนนี้นายเอากลับไปให้เธอสิ” เซิ่งเป่ยยื่นกล่องให้ฟู่ซื่อถิง

ฟู่ซื่อถิงถือกล่องไว้ระหว่างนิ้วของเขาแล้วเล่นกับมัน ขณะมองเขาด้วยสายตาเฉียบแหลม “นายทำให้เธอรับของขวัญได้ยังไง?”

“ฉันบอกเธอไปว่าใกล้จะถึงวันเกิดปีแรกของนายหลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์…”

ฟู่ซื่อถิงขมวดคิ้ว “วันเกิดของฉันยังอีกตั้งนาน!”

เซิงเป่ย “นายเองก็อยากจะช่วยทำให้เธอมีความสุขไม่ใช่เหรอ? ถึงวันนี้เธอจะไม่ได้บอกว่ามีความสุขแค่ไหน แต่ฉันเชื่อว่าในใจเธอคงจะมีความสุขมาก”

ฟู่ซื่อถิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ยิ่งช่วยยิ่งยุ่งล่ะสิไม่ว่า”

เซิ่งเป่ย “...”

ฟู่ซื่อถิง “เอาบิลมาให้ฉัน”

เซิ่งเป่ย “ไม่ต้องหรอกน่า! ถือเสียว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้นายเลยก็แล้วกัน”

เสียงของฟู่ซื่อถิงเข้มขึ้น “เอาบิลมาให้ฉัน!”

......

ตอนเย็น

ฉินอันอันกลับถึงบ้าน

ป้าจางถาม “คุณผู้หญิง ดิฉันช่วยเอาของขวัญไปที่ห้องของคุณให้นะคะ”

ฉินอันอันหน้าแดงเล็กน้อย “เอ่อ...ฟู่ซื่อถิงกลับมาแล้วเหรอคะ?”

ป้าจาง “กลับมาตั้งแต่สี่โมงเย็นค่ะ”

จู่ ๆ หัวใจของฉินอันอันก็เต้นเร็วขึ้น “งั้นฉันรอให้เขากินข้าวก่อน...ฉันเข้าห้องก่อนนะคะ”

หลังจากกลับมาที่ห้องของเธอ เธอก็หยิบของขวัญออกจากถุงทีละชิ้น

จู่ ๆ กล่องสี่เหลี่ยมสีแดงก็สะดุดตา

“เมื่อเช้าไม่ได้ซื้อมานี่!” เธอพูดพลางเปิดกล่อง

สร้อยคอเส้นหนึ่งปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เป็นของจากร้านจิวเวอรี่ที่เธอดูอยู่พักหนึ่งและคิดว่าเส้นนั้นค่อนข้างดูดี