รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 84

“หนูสงสารเขา แล้วใครสงสารหนูบ้าง?” ฉินอันอันวางถ้วยน้ำขิงลงบนเตาแล้วเดินกลับไปที่ห้อง “แม่ เขาไม่เคยให้เกียรติหนูเลย แม้แต่วันเดียวก็ไม่มี”

จางหยุนเอ่ยตอบ “สถานะของลูกกับเขาแตกต่างกันมาก แม่เข้าใจว่าเขาทำตัวหยิ่งผยองต่อลูก ลูกอย่าไปมองอดีตของเขา จงมองปัจจุบันและอนาคตของเขาว่าจะเป็นยังไง?...”

ฉินอันอันขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ทำไมแม่ต้องพูดแทนเขาตลอดเวลาเลยคะ? หรือแม่คิดว่าเขาจะใจดีดูแลเราสองคนแม่ลูกได้?”

จางหยุนเงียบไป

“ถึงเสือจะดุร้ายแค่ไหน มันก็ไม่กินลูกตัวเอง เขาต้องมีเหตุผลแน่ ๆ” หลังจากนั้นครู่หนึ่งจางหยุนก็กล่าวต่อ “แม่คิดว่าเขายอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองและมาที่นี่เพื่อขอโทษลูก แสดงให้เห็นว่าเขามีลูกอยู่ในใจไม่มากก็น้อย”

ฉินอันอันเอามือปิดหู “แม่ หนูไปนอนก่อนนะคะ หนูปวดหัว”

เมื่อเห็นการพฤติกรรมต่อต้านของเธอ จางหยุนก็พูดอะไรไม่ได้

จางหยุนออกมาจากห้องและคิดว่าจะลงไปบอกให้ฟู่ซื่อถิงกลับไป

หลังจากที่เธอเดินออกมา ฉินอันอันก็ถอนหายใจยาว...

‘ปวดหัวชะมัด’

‘ปวดจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว’

ทุกครั้งที่นึกถึงชื่อเขา ใบหน้าของเขา เธอจะรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ

ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา จางหยุนก็กลับมาจากข้างล่าง

เธอกลับไปที่ห้องและถอนหายใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังหลับไหลของฉินอันอัน

ฟู่ซื่อถิงยังอยู่ข้างล่าง

ไม่ว่าจางหยุนจะพูดอย่างไร เขาก็ไม่ยอมกลับไป

เดิมทีเธออยากให้ลูกสาวลงไปเกลี้ยกล่อม แต่ในเมื่อเธอหลับแล้ว จางหยุนจึงทำได้เพียงปล่อยให้เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ส่วนฟู่ซื่อถิง

เธอก็ได้แต่ภาวนาขอให้ฝนหยุดเร็ว ๆ

......

ฝนตกตลอดทั้งคืน

โดยเฉพาะช่วงกลางดึก ฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นพายุฝน

จางหยุนตื่นขึ้นมาด้วยเสียงฝนกลางดึก เธออยากลงไปดูฟู่ซื่อถิงชั้นล่าง แต่เธอกลัวจะเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น เธอจึงห้ามตัวเองไม่ให้ลุกจากเตียง

วันรุ่งขึ้น เวลาหกโมงเช้า

จางหยุนสวมเสื้อคลุมแล้วเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

เขตชุมชนค่อนข้างเก่า หลังฝนตกหนักข้ามคืนก็มีแอ่งน้ำขนาดใหญ่สะสมอยู่หน้าตึก

ฟู่ซื่อถิงไม่อยู่แล้ว

จางหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าหย่ากันได้ก็คงดี

อาจจะวุ่นวายมากกว่าเดิม แต่ยังไงชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป

เวลาสิบเอ็ดโมง

เอสทีกรุ๊ป

เฮ่อจุนจือรีบปรากฏตัวในสำนักงานของประธานที่ชั้นบนสุด

“พี่จื่ออี้ ผมติดต่อพี่ซื่อถิงไม่ได้ ผมก็เลยมาดูที่นี่” เฮ่อจุนจืออาศัยอยู่ใกล้กับตึกเอสที เขาจึงมุ่งหน้ามาที่นี่

โจวจื่ออี้ “ฉันก็ติดต่อเขาไม่ได้เหมือนกัน”

เฮ่อจุนจือขมวดคิ้ว “ต้องเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนแน่ ๆ ฉินอันอันกับพี่ซื่อถิงทะเลาะกันเมื่อคืนนี้ ผมเดาว่าพวกเขาคงทะเลาะกันรุนแรงอีกรอบหลังจากที่พวกเขากลับไป”

โจวจื่ออี้ค่อนข้างชินกับการที่พวกเขาสองคนทะเลาะกัน

“ฉันได้ยินมาว่าฉินอันอันไปเยี่ยมชมบริษัทหลักทรัพย์ซินเหอเมื่อเช้านี้”

เฮ่อจุนจือ “ใช่ครับ ผมมาที่นี่เพื่อจะคุยเรื่องนี้ ฉินอันอันพาทีมฝ่ายบริหารของเธอไปที่บริษัทหลักทรัพย์ซินเหอ หลังจากทะเลาะกันเมื่อคืน เธอไม่ขายบริษัทให้กับพี่ซื่อถิงแน่”

โจวจื่ออี้รินน้ำให้เฮ่อจุนจือ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้าฉินอันอันตัดสินใจที่จะร่วมมือกับถังเฉียวเซินจริง ๆ เราก็ทำอะไรไม่ได้”

“ผมคิดว่าฉินอันอันทำเกินไป!” เฮ่อจุนจือยังคงยืนหยัดเข้าข้างฟู่ซื่อถิง “พี่ซื่อถิงทำอะไรผิด? เขาแค่โกหกเธอไม่ใช่เหรอ? เหตุผลที่พี่ซื่อถิงขอให้ผมออกตัวแทนก็เพราะเขากลัวว่าเธอจะเย่อหยิง ไม่ยอมรับน้ำใจของเขา...”

โจวจื่ออี้ “จุนจือ นายยังเด็กเกินไป เหตุผลทั้งหมดที่เจ้านายเต็มใจที่จะซื้อฉินกรุ๊ปไม่ได้เป็นเพราะเขาสงสาร ฉินกรุ๊ปไม่ได้แย่อย่างที่คิด แต่มันยังมีอมูลค่าอยู่บ้างต่างหาก”

เฮ่อจุนจือ “หา?”

โจวจื่ออี้ “ฉินอันอันเป็นผู้หญิง เธอจึงอ่อนไหวเป็นพิเศษ เหตุผลที่เธอโกรธไม่ใช่เพราะเธอสนใจเรื่องจำนวนเงินหรอก แต่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก”