รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 83

“แม่ หนูอยากย้อนเวลากลับไปจัง” ฉินอันอันพึมพำ “ถึงจะยากจนสักหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร”

“อันอัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น การหนีเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด” จางหยุนนั่งลงข้าง ๆ เธอ “ถ้าลูกดูแลบริษัทของพ่อไม่ไหว ก็ปล่อยให้มันล้มละลายไป เงินหาตอนไหนก็ได้ แต่ลูกจะดรอปการเรียนของตัวเองไม่ได้”

ฉินอันอันมองแม่พลางใช้นิ้วเรียวลูบรอยย่นบนใบหน้าของแม่เบา ๆ “แม่ หนูไม่ได้จะหนี หนูแค่เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ”

“เหนื่อยก็พัก ลูกกินข้าวเย็นมาหรือยัง?”

ฉินอันนันส่ายหน้า

“เดี๋ยวแม่ไปทำให้” จางหยุนลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัว

เวลาสองทุ่ม

ฉินอันอันเข้าไปพักผ่อนในห้อง ขณะที่จางหยุนเก็บขยะในครัวและลงไปทิ้งขยะชั้นล่าง

คาดไม่ถึงว่าฝนจะตก

ฝนตกไม่หนัก แต่ตกอย่างต่อเนื่อง

จางหยุนขี้เกียจขึ้นไปหยิบร่มชั้นบน เธอจึงรีบตากฝนออกไป

เธอวิ่งไปที่ถังขยะแล้วรีบโยนขยะลงถัง พอหันกลับมาเธอเห็นร่างหนึ่งท่ามกลางสายฝนยืนอยู่ที่หน้าประตูตึก

ตอนที่เธอรีบเดินออกมา เธอไม่ได้สังเกตเห็นด้วยซ้ำ

เธอรีบวิ่งไปที่ประตูตึกและมองไปที่ร่างนั้น

ยังไม่ทันได้สังเกตุให้ดี ๆ เธอก็ต้องตกใจเสียก่อน

ชายรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาเปียกโชกไปด้วยสายฝน ออร่าความเย่อหยิ่งของเขาถูกฝนพัดพาไปตามท่อระบายน้ำแล้ว

“ฟู่ซื่อถิง?!” จางหยุนอุทาน “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ? แล้วมายืนตากฝนทำไม?”

จางหยุนคว้าแขนของเขาแล้วและต้องการพาเขาเข้าไปในห้อง

เขาสะบัดแขนออกแล้วพูดอย่างหนักแน่น “ผมเข้าไปไม่ได้”

ครั้งล่าสุดที่เขามา ฉินอันอันเคยสั่งไม่ให้เขามาที่นี่อีก

ถ้าเขาเข้าไปเธอคงจะโกรธยิ่งกว่าเก่า

จางหยุน “ทำไมคุณไม่เข้าไปล่ะ? คุณมาหาฉินอันอันไม่ใช่เหรอ? ถึงฉินอันอันจะไม่ได้บอกฉันว่าทำไมเธอถึงเสียใจขนาดนั้น แต่ฉันก็รู้ว่าเธอคงทะเลาะกับคุณมาแน่ ๆ”

ฟู่ซื่อถิงยกมือขึ้นปาดหยดฝนออกจากใบหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมอยากขอโทษเธอ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามฉันมา! คุณจะขอโทษเธอได้ยังไงถ้าคุณไม่เข้าไป? คุณอยู่กลางฝนแบบนี้ เธอมองไม่เห็นหรอก!” จางหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

ฟู่ซื่อถิงส่งจางหยุนเข้าไปในอาคารและพูดกับเธอว่า “ผมกลัวว่าเธอจะไม่อยากเห็นผมอยู่ในบ้านของคุณ”

“โธ่เอ๊ย เธอสองคนก็เป็นซะแบบนี้จะไปคุยรู้เรื่องกันได้ยังไง? ฉันจะไปคุยกับอันอันเอง!” เมื่อเห็นว่าเธอคุยกับเขาไม่ได้ จางหยุนก็ทำได้เพียงเข้าไปคุยกับลูกสาวของเธอเท่านั้น

หลังจากนั้นไม่นานจางหยุนก็กลับไปที่บ้านเช่าและรีบเดินเข้าไปในห้อง

เมื่อฉินอาอันเห็นว่าเสื้อผ้าของเธอเปียกจนหมด เธอจึงลุกจากเตียงทันที

“แม่ ข้างนอกฝนตกเหรอ? ทำไมไม่เอาร่มออกไปล่ะ? ฝนตกแบบนี้ระวังจะเป็นหวัดเอา” ฉินอันอันพาแม่ของเธอไปที่ห้องน้ำ “ไปอาบน้ำเร็วเข้า...”

“อันอัน ฟู่ซื่อถิงอยู่ข้างล่าง” จางหยุนจับมือเธอ “เขาเปียกฝนอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ข้างนอกนานแค่ไหนแล้ว แต่เขาก็เปียกไปหมดทั้งตัว…โทรศัพท์ลูกปิดเครื่องอยู่หรือเปล่า?” ไม่ยอมให้เขาขึ้นมาอีกเหรอ?”

ฉินอันอันตกตะลึง

“เขาบอกว่าเขาอยากขอโทษลูก แต่เขาปฏิเสธที่จะมากับแม่ แม่ก็เลยทำได้เพียงมาบอกให้ลูกรู้เท่านั้น” จางหยุนถอนหายใจ “ทำไมลูกไม่พาเขาขึ้นมาคุยกันดี ๆ ล่ะ?”

ฉินอันอันปวดขมับ

“แม่ หนูไม่อยากเห็นหน้าเขา ถ้าเขาอยากตากฝน ก็ปล่อยให้เขาตากไปเถอะ!” ฉินอันอันขมวดคิ้วและเปลี่ยนเรื่อง “หนูจะไปทำน้ำขิงมาให้ค่ะ”

จางหยุนออกมาจากห้องอาบน้ำและเห็นถ้วยน้ำขิงวางอยู่บนโต๊ะอาหาร

ฉินอันอันนั่งลงข้าง ๆ ด้วยจิตใจเหม่อลอย ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“แม่คิดว่าเขาต้องการน้ำขิงถ้วยนี้มากกว่าแม่นะ” จางหยุนกล่าว

“ถ้าแม่ไม่ดื่มก็เททิ้งไปเถอะ” ฉินอันอันหยิบถ้วยน้ำขิงขึ้นมาและกำลังจะเททิ้ง

“อันอัน แม่คิดว่าเขาก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ” จางหยุนเดินตามหลังเธอไปพลางจับแขนเธอแล้วพูดว่า “แม่ว่าข้างนอกฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ลูกไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยเหรอ?”