รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 92

ช่วงบ่าย

ที่ตลาดดอกไม้ ฉินอันอันซื้อดอกแดฟโฟดิลไปสองกระถาง

เธออุ้มดอกแดฟโฟดิลไว้แล้วกลับไปที่บ้านเช่าของแม่

ยังไม่ถึงเวลาห้าโมงเย็น พูดตามหลักแล้วจางหยุนน่าจะยังไม่เลิกงาน

แต่ทว่าจางหยุนกลับกำลังวุ่นอยู่ในครัว

“แม่คะ วันนี้เลิกงานเร็วเหรอคะ?” ฉินอันอันเปลี่ยนมาใส่รองเท้าแตะ แล้วถือกระถางดอกไม้วางลงบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น

จางหยุนเดินออกมาห้องครัวท่าทางกระดากอายเล็กน้อย

“อันอัน แม่ไม่ได้ทำงานนั้นแล้วล่ะจ้ะ” จางหยุนอธิบาย “ลูกสะใภ้ของพี่สาวแม่เจอพี่เลี้ยงเด็กที่เป็นมืออาชีพมากกว่าแม่แล้ว”

อันอันตอบรับเสียงเบา จากนั้นก็กอดแม่

“แม่ ไม่ต้องเศร้านะคะ”

จางหยุนยิ้ม “แม่ไม่เป็นไรจ้ะ…ทำไมลูกถึงซื้อดอกไม้กลับมาสองกระถางล่ะ?”

ฉินอันอันเหลือบมองบ้านเช่าที่เรียบง่ายแล้วเอ่ยว่า “บังเอิญเดินผ่านตลาดดอกไม้น่ะค่ะเลยซื้อกลับมาสองกระถาง”

“อืม อันอัน ลูกไม่ต้องกังวลเรื่องงานของแม่ ไม่มีงานก็หาใหม่ได้”

“แม่คะ แม่ไม่ต้องหางานแล้ว พักผ่อนอยู่บ้านเถอะค่ะ!” ฉินอันอันพูดพร้อมกับหยิบบัตรธนาคารของเธอออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แม่ “มีเงินอยู่ในบัตร แม่เอาไปใช้ได้เลย”

จางหยุนผลักบัตรของเธอออก พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อันอัน แม่ใช้เวลาครึ่งชีวิตถึงได้เข้าใจความจริง ความจริงนี้ก็คือ พึ่งพาผู้อื่นไม่เท่าพึ่งพาตัวเอง ต่อให้พรุ่งนี้แม่ต้องไปกวาดถนน ก็ยังดีกว่ายื่นมือไปขอเงินลูก”

เมื่อเห็นแม่พูดอย่างมีเหตุผลและเต็มไปด้วยสัจธรรมแล้ว เธอก็อดหัวเราะไม่ได้ “แม่คะ ลืมเรื่องกวาดถนนเถอะค่ะ ได้ยินว่างานกวาดถนนต้องตื่นตีสี่ตีห้า ตอนนี้อากาศหนาวมาก แม่หางานเบา ๆ ทำเถอะค่ะ!”

จางหยุนหัวเราะไปด้วย “ถ้าหากให้เงินเยอะ ตื่นตีสี่ตีห้าก็ช่างปะไร แม่จะไปทำกับข้าว ลูกนั่งพักก่อนนะ”

ฉินอันอันเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง หยิบโทรศัพท์ออกมา ก็เห็นข้อความจากหลีเสี่ยวเถียน

หลีเสี่ยวเถียน : อันอัน ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ …เธอคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟู่ซื่อถิงกันแน่? เขายังไม่หายดีเลย แล้วทำไมถึงต้องวิ่งไปหาเธอด้วย? นี่เขากำลังทำตัวเป็นคนรักคลั่งรักอะไรแบบนั้นงั้นเหรอ? ถ้าเขารักเธอจริง ๆ ก็เอาเงินให้เธอเลยสิ! เสแสร้งอะไรอย่างนี้!

ฉินอันอันอ่านคำบ่นของหลีเสี่ยวเถียนแล้ว ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

จากนั้นไม่นาน หลีเสี่ยวเถียนก็ส่งข้อความมาอีก : เฮ่อจุนจือเพิ่งไปเยี่ยมฟู่ซื่อถิง หมอบอกว่าระบบภูมิคุ้มกันของฟู่ซื่อถิงผิดปกติ ทางที่ดีที่สุดคือควรเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล แบบนี้มันร้ายแรงมากใช่ไหม?

ฉินอันอัน : ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลถึงจะรู้ว่าร้ายแรงหรือเปล่า

……

มื้อเย็น

ฉินอันอันวางตะเกียบลงหลังจากกินข้าวไปเพียงไม่กี่คำ

จางหยุน “ทำไมไม่กินแล้วล่ะ? ไม่ถูกปากเหรอ?”

ฉินอันอันขมวดคิ้วเล็กน้อย “แม่คะ ท้องหนูมันเริ่มเห็นชัดแล้ว”

จางหยุนยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ท้องลูกสี่เดือนกว่า กำลังจะห้าเดือนแล้ว ท้องต้องค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นอยู่แล้ว”

ฉินอันอัน “ยังดีนะคะตอนนี้ใส่เสื้อผ้าหลายชิ้น คนอื่นเลยมองไม่ออก”

จางหยุน “อืม…อันอัน แม่คิดดูแล้ว ลูกอยากเรียนต่อปริญญาโทหรือเปล่า ไปเรียนเมืองนอก จะได้ใช้โอกาสตอนเรียนปริญญาโท คลอดลูกที่เมืองนอกเสียเลย”

ฉินอันอันตกตะลึง “แม่คะ ไปเรียนเมืองนอกต้องใช้เงินเยอะมาก ยิ่งไปกว่านั้นหนูไม่อยากเรียนปริญญาโทค่ะ หนูอยากทำงานหาเงิน”

จางหยุน “ลูกไม่ต้องกังวลเรื่องเงินหรอก หลายปีมานี้แม่มีเงินฝากอยู่ก้อนหนึ่ง พอส่งลูกไปเรียนปริญญาโทที่เมืองนอกได้เลย”