รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 93

ฉินอันอันรู้สึกช็อคอยู่ในใจ

ตอนที่จางหยุนหย่ากับฉินเจี๋ย ฉินอันอันยังเด็กมาก

แต่ละวันเธอเองยังเอาตัวแทบไม่รอด เธอจึงไม่ได้สนใจเลยว่าแม่ของเธอใช้ชีวิตอย่างไร

ดังนั้นแม่มีเงินเก็บได้อย่างไรนั้นเธอไม่เคยรู้เลย

“ลูกไม่อยากไปเมืองนอกก็ไม่เป็นไร…แม่กำลังคิดว่า หรือเราจะซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ สักหลังดี? พวกเราสองคนลำบากก็ไม่เป็นไรหรอก แต่เด็กจะลำบากไม่ได้!” จางหยุนพูดต่อ

ฉินอันอัน “แม่คะ พวกเรามีเงินมากขนาดนั้นจริงเหรอคะ?”

จางหยุน “มีเงินสำหรับจ่ายเงินดาวน์น่ะ”

ฉินอันอัน “อ้อ…ยังไม่ต้องรีบหรอกค่ะ เด็กยังอีกหลายเดือน!”

“นั่นเร็วมากนะ ลูกควรคิดให้รอบคอบ”

ฉินอันอันพยักหน้า “แม่คะ เดี๋ยวสักพักหนูจะออกไปข้างนอก อาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดพ่อเพื่อน หนูต้องไปซื้อของขวัญ”

จางหยุน “ไปซื้อตอนกลางวันไม่ได้เหรอ? มันมืดแล้ว ลูกออกไปคนเดียว แม่เป็นห่วง”

ฉินอันอัน “ข้างนอกมีไฟถนน ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

จางหยุน “ถ้าอย่างนั้นลูกรีบไปรีบกลับล่ะ”

ฉินอันอันลุกขึ้น หยิบกระเป๋าจากโซฟาแล้วออกไป

เธอขึ้นรถแทกซี่ที่ริมถนน แล้วบอกพิกัดบ้านตระกูลฟู่ให้คนขับฟัง

ใบหน้าผ่ายผอมและซีดเซียวของฟู่ซื่อถิงปรากฏขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองที่อยากจะกลับไปเยี่ยมได้

พอเธอคิดข้ออ้างที่จะกลับไปได้แล้ว

รถก็จอดลงที่ลานหน้าประตูบ้านตระกูลฟู่

ฉินอันอันลงมาจากรถ

ในลานหน้าบ้านมีรถจอดอยู่หลายคัน

ดูเหมือนว่าจะมีคนมาเยี่ยมเขาไม่น้อย

ยามเฝ้าประตูจำฉินอันอันได้ จึงเปิดประตูหน้าบ้านให้เธอทันที

เธอเดินเข้าไปด้านใน

โจวจื่ออี้เป็นคนที่เห็นเธอก่อน

หลังจากเห็นเธอ โจวจื่ออี้ก็แจ้งให้คนในห้องนั่งเล่นทราบทันที

ป้าจางก้าวเท้ายาว ๆ ออกมาต้อนรับ “คุณผู้หญิง! ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!”

ฉินอันอันพูดเสียงเบา “ฉันกลับมาเอาคอมพิวเตอร์ค่ะ”

ดวงตาของป้าจางฉายประกายเก้อเขิน “โอ้…แล้วคุณจะไปเยี่ยมคุณผู้ชายใช่ไหมคะ? วันนี้เขากลับมาป่วยอีกแล้ว หมอบอกว่าการเขาโดนฝนไม่กี่วันก่อนทำให้ระบบภูมิคุ้มกันเสียหาย…”

ฉินอันอันไม่ได้ตอบรับ แล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เธอตามป้าจางเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทันใดนั้นคนในห้องนั่งเล่นต่างมองมาที่เธอทีละคน

แค่ไม่ได้กลับมาไม่กี่วันเท่านั้น แต่ทุกอย่างที่นี่กลับเปลี่ยนไปจนรู้สึกแปลก

อาจเป็นเพราะสายตาที่พวกเขามองมาที่เธอค่อนข้างเย็นชา

ก็ถูกแล้ว พวกเขามองว่าอาการป่วยของฟู่ซื่อถิงครั้งนี้เกิดจากเธอ

“คุณผู้หญิงคะ คุณขึ้นไปชั้นบนก่อนเถอะค่ะ! คอมพิวเตอร์ของคุณอยู่ในห้อง ไม่มีใครแตะต้อง” ป้าจางเร่ง

ฉินอันอันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงขยับเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน

หลังจากฉินอันอันขึ้นไปชั้นบนแล้ว โจวจื่ออี้ก็เอ่ยขึ้นว่า “พวกเราต้องขึ้นไปข้างบนไหมครับ? เพราะยังไงถังเฉียนก็อยู่ชั้นสอง เกรงว่าพวกเธอจะทะเลาะกัน”

เซิ่งเป่ยกอดอกแล้วพูดอย่างใจเย็น “ไม่ต้องห่วงพวกเธอหรอก”

ฉินอันอันเดินมาถึงชั้นสอง แล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนของฟู่ซื่อถิงด้วยตัวเอง

ประตูห้องนอนเปิดอ้าอยู่

ฟู่ซื่อถิงนอนบนเตียงและหลับตา น่าจะกำลังหลับอยู่

ถังเฉียนถือผ้าขนหนูชุบน้ำอยู่ในมือ กำลังเช็ดตัวให้เขา