รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 94

ภายในห้องยังมีหมอและแม่เฒ่าฟู่อยู่ด้วย

พวกเขายืนอยู่ริมหน้าต่างกำลังพูดคุยเรื่องสภาพร่างกายของฟู่ซื่อถิง

เท้าของฉินอันอันราวกับเต็มไปด้วยตะกั่ว อย่างไรก็ไม่อาจสาวเท้าเข้าไปในห้องได้

ถังเฉียนหันหลังกลับจากเตียงพร้อมกับถืออ่างน้ำในมือ พลันเห็นฉินอันอันยืนอยู่ที่ด้านนอก

“ฉินอันอัน! เธอมาทำอะไร?” ถังเฉียนลดเสียงของเธอลง ด้วยกลัวจะปลุกฟู่ซื่อถิงเข้า

เธอวางอ่างใส่น้ำลงที่โต๊ะข้างเตียง แล้วก้าวเท้าไปทางฉินอันอัน

แม่เฒ่าฟู่ได้ยินเสียงจึงเดินไปที่ประตูด้วยเช่นกัน

......

ฉินอันอันกลัวว่าจะเสียงดังจนปลุกฟู่ซื่อถิง ดังนั้นจึงเดินไปทางหัวบันไดสองสามก้าว

ถังเฉียนคิดว่าเธอจะหนี จึงก้าวเท้าเข้าไปขวางเธอเอาไว้

“ฉินอันอัน! เธอกำลังปั่นหัวให้ฟู่ซื่อถิงกลายเป็นคนโง่งมใช่ไหม?! เธอไม่ชอบเขา ก็ปล่อยเขาไปสิ! ถ้าเธอทำร้ายเขาอีก ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่!” ดวงตาของถังเฉียนส่อแววเกลียดชังอย่างรุนแรง

แม่เฒ่าฟู่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและเฉียบขาด “ฉินอันอัน ซื่อถิงไม่ยอมหย่ากับเธอก่อนหน้านี้ย่อมต้องทำให้เธอรำคาญใจ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมองไม่เห็นค่าของคนอื่นได้ขนาดนี้! ฉันมันตาบอดที่ตอนแรกชมชอบเธอ! ถ้ารู้ก่อนฉันเลือกถังเฉียนเสียดีกว่า! มีแต่ถังเฉียนเท่านั้นที่รักซื่อถิงจริง!”

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของทั้งสองคน ฉินอันอันไม่มีอารมณ์จะสู้กลับ

เธอแค่มาเยี่ยมดูอาการของฟู่ซื่อถิงเท่านั้น

‘เมื่อกี้ได้เห็นแล้ว ก็ถือว่าพอแล้ว’

“พวกคุณไปดูแลเขาเถอะ! ฉันจะไปแล้ว!” ฉินอันอันผลักถังเฉียนที่ขวางหน้าเธออยู่ออกให้พ้นทางแล้วเดินลงบันไดไปทีละก้าว

ในห้องนั่งเล่น กลุ่มคนที่นั่งอยู่นำโดยเซิ่งเป่ย พากันทยอยเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวที่ชั้นบน

หลังจากที่ฉินอันอันลงบันไดมาด้วยความ ‘พ่ายแพ้’ ทุกคนต่างมีอารมณ์ที่แตกต่างกัน

บางคนหัวเราะเยาะเธอ บางคนถอนใจด้วยความตื่นเต้น

จริง ๆ แล้วคนอื่น ๆ จะคิดเช่นไรก็ไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญคือความรู้สึกของฟู่ซื่อถิง

น่าเสียดายที่ตอนนี้ฟู่ซื่อถิงหมดสติไปเพราะพิษไข้ เขาเลยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณหนูฉิน คุณนั่งมาแท็กซี่หรือ? ให้ผมขับรถไปส่งดีไหม?” โจวจื่ออี้กล่าวอย่างกระตือรือร้น

ฉินอันอันส่ายหน้า “ฉันกลับเองได้ค่ะ”

พูดแล้วเธอก็เดินไปที่ประตู

“คุณผู้หญิงคะ ทำไมคุณไม่รอจนผู้ชายตื่น คุยกับเขาก่อนแล้วค่อยไปล่ะคะ?” ป้าจางพูดเหนี่ยวรั้งเอาไว้

ฉินอันอันตอบ “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ”

พูดแล้วเธอก็ลากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินเข้าสู่ค่ำคืนฤดูหนาวที่หนาวเหน็บอย่างเด็ดเดี่ยว

แม่เฒ่าฟู่ไล่ตามเธอลงมา

คงจะเป็นเพราะความโกรธจัด

“ฉินอันอัน! ถ้าเธอไปแล้วก็ไปลับ อย่ากลับมาอีกล่ะ!”

เซิ่งเป่ยถอนหายใจในใจ

‘เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ เลย!’

เดิมฉินอันอันก็เป็นคนหัวแข็งอยู่แล้วด้วย เพราะเรื่องของคุณซี ใจเธอไม่เย็นลงเลย ตอนนี้แม่เฒ่าก็มาทำให้เธอโกรธอีก เธอจะทนได้ยังไง?

ฉินอันอันเมินเฉยกับคำขู่ของแม่เฒ่าฟู่

เธอหายไปจากสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว

“พวกเธอเห็นแล้วนะ ว่าฉันไม่ได้รังแกเธอเลย! เธอไปเอง!” แม่เฒ่าฟู่พูดด้วยความโกรธ