รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 94

ภายในห้องยังมีหมอและแม่เฒ่าฟู่อยู่ด้วย

พวกเขายืนอยู่ริมหน้าต่างกำลังพูดคุยเรื่องสภาพร่างกายของฟู่ซื่อถิง

เท้าของฉินอันอันราวกับเต็มไปด้วยตะกั่ว อย่างไรก็ไม่อาจสาวเท้าเข้าไปในห้องได้

ถังเฉียนหันหลังกลับจากเตียงพร้อมกับถืออ่างน้ำในมือ พลันเห็นฉินอันอันยืนอยู่ที่ด้านนอก

“ฉินอันอัน! เธอมาทำอะไร?” ถังเฉียนลดเสียงของเธอลง ด้วยกลัวจะปลุกฟู่ซื่อถิงเข้า

เธอวางอ่างใส่น้ำลงที่โต๊ะข้างเตียง แล้วก้าวเท้าไปทางฉินอันอัน

แม่เฒ่าฟู่ได้ยินเสียงจึงเดินไปที่ประตูด้วยเช่นกัน

......

ฉินอันอันกลัวว่าจะเสียงดังจนปลุกฟู่ซื่อถิง ดังนั้นจึงเดินไปทางหัวบันไดสองสามก้าว

ถังเฉียนคิดว่าเธอจะหนี จึงก้าวเท้าเข้าไปขวางเธอเอาไว้

“ฉินอันอัน! เธอกำลังปั่นหัวให้ฟู่ซื่อถิงกลายเป็นคนโง่งมใช่ไหม?! เธอไม่ชอบเขา ก็ปล่อยเขาไปสิ! ถ้าเธอทำร้ายเขาอีก ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่!” ดวงตาของถังเฉียนส่อแววเกลียดชังอย่างรุนแรง

แม่เฒ่าฟู่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและเฉียบขาด “ฉินอันอัน ซื่อถิงไม่ยอมหย่ากับเธอก่อนหน้านี้ย่อมต้องทำให้เธอรำคาญใจ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมองไม่เห็นค่าของคนอื่นได้ขนาดนี้! ฉันมันตาบอดที่ตอนแรกชมชอบเธอ! ถ้ารู้ก่อนฉันเลือกถังเฉียนเสียดีกว่า! มีแต่ถังเฉียนเท่านั้นที่รักซื่อถิงจริง!”

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของทั้งสองคน ฉินอันอันไม่มีอารมณ์จะสู้กลับ

เธอแค่มาเยี่ยมดูอาการของฟู่ซื่อถิงเท่านั้น

‘เมื่อกี้ได้เห็นแล้ว ก็ถือว่าพอแล้ว’

“พวกคุณไปดูแลเขาเถอะ! ฉันจะไปแล้ว!” ฉินอันอันผลักถังเฉียนที่ขวางหน้าเธออยู่ออกให้พ้นทางแล้วเดินลงบันไดไปทีละก้าว

ในห้องนั่งเล่น กลุ่มคนที่นั่งอยู่นำโดยเซิ่งเป่ย พากันทยอยเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวที่ชั้นบน

หลังจากที่ฉินอันอันลงบันไดมาด้วยความ ‘พ่ายแพ้’ ทุกคนต่างมีอารมณ์ที่แตกต่างกัน

บางคนหัวเราะเยาะเธอ บางคนถอนใจด้วยความตื่นเต้น

จริง ๆ แล้วคนอื่น ๆ จะคิดเช่นไรก็ไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญคือความรู้สึกของฟู่ซื่อถิง

น่าเสียดายที่ตอนนี้ฟู่ซื่อถิงหมดสติไปเพราะพิษไข้ เขาเลยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณหนูฉิน คุณนั่งมาแท็กซี่หรือ? ให้ผมขับรถไปส่งดีไหม?” โจวจื่ออี้กล่าวอย่างกระตือรือร้น

ฉินอันอันส่ายหน้า “ฉันกลับเองได้ค่ะ”

พูดแล้วเธอก็เดินไปที่ประตู

ป้าจางมองแผ่นหลังเธอ จิตใจล่องลอย ก่อนจะรีบตามเธอไป “คุณผู้หญิงคะ คุณยังไม่ได้ไปเอาคอมพิวเตอร์มาเลยค่ะ”

ทันใดนั้นฉินอันอันก็กลับมามีสติอีกครั้ง

เธอหันหลังกลับทันที แล้วเดินผ่านห้องนั่งเล่น เข้าไปในห้องของตัวเอง

“อยากจะขึ้นไปปลุกซื่อถิงชะมัด” เซิ่งเป่ยครุ่นคิด “ถ้าฉินอันอันจากไปคืนนี้ เกรงว่าคงจะไม่กลับมาอีกแล้ว”

โจวจื่ออี้พูดสนับสนุน “งั้นคุณเซิ่งก็ไปปลุกสิครับ! ผมสนับสนุนคุณเต็มที่เลย”

เซิ่งเป่ยถลึงตามองเขา “แม่เฒ่าอยู่ด้วย ฉันจะกล้าได้ยังไง?”

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินอันอันก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมา

ปากเธอบอกว่ากลับมาเอาคอมพิวเตอร์ ที่จริงแล้วเป็นเพียงข้อแก้ตัวเท่านั้น

ถ้าตอนนี้ฟู่ซื่อถิงตื่นอยู่ ทั้งสองคนได้พูดคุยกันดี ๆ ไปแล้ว ไม่แน่เธออาจจะไม่จากไป

ป้าจางตำหนิตัวเองอย่างหนัก

ที่เธอขอให้ฉินอันอันขึ้นไปชั้นบนเมื่อครู่นี้ ที่จริงแล้วมาจากความตั้งใจดี

‘ถ้าหากฉินอันอันขึ้นไปชั้นบนแล้วฟู่ซื่อถิงตื่นมาล่ะ?’

‘หากเธอกลับมาแล้วไม่ไปเจอฟู่ซื่อถิงมันจะมีประโยชน์อะไร?’

“คุณผู้หญิงคะ ทำไมคุณไม่รอจนผู้ชายตื่น คุยกับเขาก่อนแล้วค่อยไปล่ะคะ?” ป้าจางพูดเหนี่ยวรั้งเอาไว้

ฉินอันอันตอบ “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ”

พูดแล้วเธอก็ลากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินเข้าสู่ค่ำคืนฤดูหนาวที่หนาวเหน็บอย่างเด็ดเดี่ยว

แม่เฒ่าฟู่ไล่ตามเธอลงมา

คงจะเป็นเพราะความโกรธจัด

“ฉินอันอัน! ถ้าเธอไปแล้วก็ไปลับ อย่ากลับมาอีกล่ะ!”

เซิ่งเป่ยถอนหายใจในใจ

‘เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ เลย!’

เดิมฉินอันอันก็เป็นคนหัวแข็งอยู่แล้วด้วย เพราะเรื่องของคุณซี ใจเธอไม่เย็นลงเลย ตอนนี้แม่เฒ่าก็มาทำให้เธอโกรธอีก เธอจะทนได้ยังไง?

ฉินอันอันเมินเฉยกับคำขู่ของแม่เฒ่าฟู่

เธอหายไปจากสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว

“พวกเธอเห็นแล้วนะ ว่าฉันไม่ได้รังแกเธอเลย! เธอไปเอง!” แม่เฒ่าฟู่พูดด้วยความโกรธ