รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 96

สิบโมงเช้า

รถโรลส์รอยซ์สีดำขับมาจอดที่หน้าอาคารเก่าของเขตหมู่บ้าน

เมื่อประตูรถเปิดออก ร่างสูงก็ลงมาจากรถ

ฟู่ซื่อถิงสวมเสื้อนวมกันหนาวแบบยาวสีกรมท่า พันผ้าพันคอสีเทาและสวมรองเท้าบูทคู่ใหม่

ถึงแม้จะสวมเสื้อผ้าอย่างอบอุ่น สีหน้าของเขาก็ยังดูซีดเซียว

บุคลิกที่เย็นชาและสูงส่งของเขาช่างไม่เข้ากับสถานที่รกร้างและทรุดโทรมรอบ ๆ ตัว

คนขับรถและบอดี้การ์ดเดินตามเขาอยู่ด้านหลัง ในมือถือของขวัญหรูหราเอาไว้ด้วย

เมื่อมีเสียงเคาะประตูบ้านเช่า จางหยุนวิ่งเหยาะ ๆ ออกมาจากครัวเพื่อเปิดประตู

ทันทีที่เห็นฟู่ซื่อถิง เธอก็งุนงงเล็กน้อย

“…คุณมาได้ยังไง?” จางหยุนสะดุ้งตกใจครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดประตู “รีบเข้ามาเถอะค่ะ! ได้ยินว่าคุณกำลังป่วย ยังไม่หายใช่ไหมคะ?”

ถึงแม้จะเข้าสู่ฤดูหนาว แต่ก็ยังไม่ถึงกับต้องสวมเสื้อนวมกันหนาวแบบยาวเช่นนี้

ฟู่ซื่อถิงเหลือบมองพื้นสะอาดเอี่ยมแล้วเอ่ยอย่างลังเล “ต้องถอดรองเท้าหรือเปล่าครับ?”

จางหยุนส่ายหน้าทันที “ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง พวกคุณเข้ามาได้เลย!”

เธอเชิญฟู่ซื่อถิงเข้ามาด้านใน จากนั้นก็เห็นว่าในมือของคนขับรถและบออดี้การ์ดมีของขวัญมาด้วย

“ทำไมถึงเอาของขวัญมาเยอะขนาดนี้คะ?” จางหยุนถามอย่างสงสัย

เมื่อคืนนี้ฉินอันอันนำข้าวของทั้งหมดกลับมา

จางหยุนไม่กล้าถามอะไร

เธอเดาว่าลูกสาวกับฟู่ซื่อถิงเลิกกันแล้ว ถึงได้ลากกระเป๋าเดินทางกลับมา

ดังนั้นเธอจึงไม่คาดคิดเลยว่าฟู่ซื่อถึงจะมาในวันนี้

“วันนี้ผมมาเยี่ยมคุณอย่างเป็นทางการครับ” ฟู่ซื่อถิงเดินมาที่โซฟาแล้วนั่งลง

หลังจากที่คนขับรถและบอดี้การ์ดวางของขวัญไว้ในห้องนั่งเล่นแล้ว ก็ถอยออกไปอย่างรู้หน้าที่

จางหยุนหารีโมทเครื่องปรับอากาศแล้วเปิดเครื่องทำความร้อน