รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 96

สิบโมงเช้า

รถโรลส์รอยซ์สีดำขับมาจอดที่หน้าอาคารเก่าของเขตหมู่บ้าน

เมื่อประตูรถเปิดออก ร่างสูงก็ลงมาจากรถ

ฟู่ซื่อถิงสวมเสื้อนวมกันหนาวแบบยาวสีกรมท่า พันผ้าพันคอสีเทาและสวมรองเท้าบูทคู่ใหม่

ถึงแม้จะสวมเสื้อผ้าอย่างอบอุ่น สีหน้าของเขาก็ยังดูซีดเซียว

บุคลิกที่เย็นชาและสูงส่งของเขาช่างไม่เข้ากับสถานที่รกร้างและทรุดโทรมรอบ ๆ ตัว

คนขับรถและบอดี้การ์ดเดินตามเขาอยู่ด้านหลัง ในมือถือของขวัญหรูหราเอาไว้ด้วย

เมื่อมีเสียงเคาะประตูบ้านเช่า จางหยุนวิ่งเหยาะ ๆ ออกมาจากครัวเพื่อเปิดประตู

ทันทีที่เห็นฟู่ซื่อถิง เธอก็งุนงงเล็กน้อย

“…คุณมาได้ยังไง?” จางหยุนสะดุ้งตกใจครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดประตู “รีบเข้ามาเถอะค่ะ! ได้ยินว่าคุณกำลังป่วย ยังไม่หายใช่ไหมคะ?”

ถึงแม้จะเข้าสู่ฤดูหนาว แต่ก็ยังไม่ถึงกับต้องสวมเสื้อนวมกันหนาวแบบยาวเช่นนี้

ฟู่ซื่อถิงเหลือบมองพื้นสะอาดเอี่ยมแล้วเอ่ยอย่างลังเล “ต้องถอดรองเท้าหรือเปล่าครับ?”

จางหยุนส่ายหน้าทันที “ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง พวกคุณเข้ามาได้เลย!”

เธอเชิญฟู่ซื่อถิงเข้ามาด้านใน จากนั้นก็เห็นว่าในมือของคนขับรถและบออดี้การ์ดมีของขวัญมาด้วย

“ทำไมถึงเอาของขวัญมาเยอะขนาดนี้คะ?” จางหยุนถามอย่างสงสัย

เมื่อคืนนี้ฉินอันอันนำข้าวของทั้งหมดกลับมา

จางหยุนไม่กล้าถามอะไร

เธอเดาว่าลูกสาวกับฟู่ซื่อถิงเลิกกันแล้ว ถึงได้ลากกระเป๋าเดินทางกลับมา

ดังนั้นเธอจึงไม่คาดคิดเลยว่าฟู่ซื่อถึงจะมาในวันนี้

“วันนี้ผมมาเยี่ยมคุณอย่างเป็นทางการครับ” ฟู่ซื่อถิงเดินมาที่โซฟาแล้วนั่งลง

หลังจากที่คนขับรถและบอดี้การ์ดวางของขวัญไว้ในห้องนั่งเล่นแล้ว ก็ถอยออกไปอย่างรู้หน้าที่

จางหยุนหารีโมทเครื่องปรับอากาศแล้วเปิดเครื่องทำความร้อน

“อ้อ…คุณกับอันอัน…เมื่อคืนนี้…” จางหยุนสีหน้าซับซ้อนอย่างมาก ไม่รู้ว่าควรจะถามยังไงดี

“เมื่อคืนผมไม่ได้เจอเธอครับ” ฟู่ซื่อถิงมองจางหยุนด้วยสายตาซื่อตรง “ระหว่างผมกับเธอมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”

“อ้อ…เรื่องของพวกคุณ เธอพูดกับฉันน้อยมากค่ะ ดังนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร” จางหยุนเทน้ำร้อนให้เขา “สีหน้าคุณแย่ขนาดนี้ ควรพักผ่อนอยู่กับบ้านเสียมากกว่า”

“ผมไม่เป็นไร” เขารับแก้วน้ำมาใช้มือทั้งสองข้างจับไว้

จางหยุนนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ แล้วมองหน้าเขา

คนเราเมื่อป่วย ความดุดันของร่างกายก็จะลดลง

ยังจำได้ว่าครั้งก่อนที่พบเขา รู้สึกว่าเขานั้นสูงส่ง ไกลเกินเอื้อม

“ซื่อถิง คุณคิดยังไงกับอันอันของเรากันแน่คะ?” จางหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามสิ่งที่อยู่ในใจเธอออกมา “ฉันกับพ่อของเธอหย่ากันตอนที่เธอยังเล็กมาก เธออยู่กับพ่อ…คุณน่าจะจินตนาการได้นะคะว่าสภาพครอบครัวแบบนั้น เธอไม่ได้รับความรักแบบปกติเลย ถ้าคุณไม่ชอบเธอ ขอให้คุณปล่อยเธอเป็นอิสระเถอะค่ะ”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องการหย่าร้างครับ” ฟู่ซื่อถิงจิบน้ำแล้วพูดต่อ “ตอนนี้เธอสนิทกับผู้ชายคนหนึ่งมาก ผู้ชายคนนี้ชื่อถังเฉียวเซิน คุณอาจจะไม่รู้จักเขา แต่ว่าผมรู้จัก”

จางหยุนเข้าใจถึงความหมายโดยนัยจากคำพูดของเขา “คุณกำลังจะบอกว่าถังเฉียวเซินคนนี้ไม่ใช่คนดีเหรอ?”

ฟู่ซื่อถิงพยักหน้า “หวังว่าคุณจะสามารถโน้มน้าวเธอ ให้อยู่ห่างจากถังเฉียวเซินได้”

จางหยุนพยักหน้าซ้ำ ๆ “ตกลงค่ะ ไว้เธอตื่นแล้ว ฉันจะพูดกับเธอ”

ฟู่ซื่อถิงขมวดคิ้วพร้อมกับยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา

‘ตอนนี้สิบโมงครึ่งแล้ว’

‘ฉินอันอันยังหลับอยู่เหรอ?’

จางหยุนอธิบาย “เมื่อคืนเธอเข้านอนค่อนข้างดึกค่ะ ดังนั้นตอนนี้เลยยังไม่ตื่น”

จางหยุนพูดจบ ประตูห้องนอนก็เปิดออก ฉินอันอันสวมชุดนอนเดินออกมาจากห้อง

ผมยาวเธอกระเซอะกระเซิง ใบหน้างัวเงีย หลังจากเห็นฟู่ซื่อถิงแล้ว ดวงตาหมองคล้ำก็เบิกโพลงขึ้นทันที

“อันอัน ซื่อถิงมาหาลูก แม่จะไปซื้ออาหารสักหน่อย ลูกคุยกับเขาดี ๆ ล่ะ” จางหยุนหาข้ออ้างแล้วออกไป

ฉินอันอันเหลือบมองเครื่องปรับอากาศ

และมองไปที่เสื้อนวมกันหนาวบนตัวเขาอีกครั้ง

‘ดูท่า เขาคงยังไม่หายป่วย’