รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 97

”ยังไม่หายป่วยก็ควรเก็บตัวพักผ่อนอยู่บ้าน” ฉินอันอันพูดแล้วก็หันไปหยิบแก้วน้ำแล้วเทน้ำใส่แก้ว

“วันนี้ดีขึ้นมากแล้ว” เขาถอดผ้าพันคอออก

“เมื่อวานคุณก็พูดแบบนี้” ฉินอันอันดื่มน้ำแล้ววางแก้วลง

เธอเดินไปที่ห้องรับแขกแล้วก็เห็นของขวัญบนพื้น

“นี่คุณคิดจะทำอะไร?” ฉินอันอันถามเขา

“มามือเปล่าไม่ใช่เรื่องดีนัก” เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ผมเพิ่งรู้ว่าคุณกลับไปเมื่อคืนนี้”

“คุณมาเพื่อพูดเรื่องนี้โดยเฉพาะเหรอ?” ฉินอันอันเดินไปนั่งที่โซฟา ดวงตาทรงเม็ดอัลมอนด์มองใบหน้าซูบผอมของเขา

ระหว่างคนทั้งสองอยู่ห่างกันมากกว่าหนึ่งเมตร

“ผมกับถังเฉียน…”

“ฉันไม่อยากฟังเรื่องนี้” เธอตัดบทเขา “ไม่ว่าคุณกับผู้หญิงคนไหน มีความสัมพันธ์ยังไง ฉันก็ไม่ได้สนใจอยากรู้”

ฟู่ซื่อถิงเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเธอ แล้วรู้สึกสิ้นหวังอยู่ลึก ๆ ในใจ

“ต่อจากเรื่องนี้คุณจะพูดเรื่องของฉันกับถังเฉียวเซินใช่หรือเปล่าคะ?” เธอมองเขาแล้วเน้นคำพูดทีละคำ “ฟู่ซื่อถิง ถึงฉันจะถูกเขาหลอก ก็เป็นตัวฉันที่ยอมรับผลนั้นเอง ฉันจะไม่ดึงคุณมาเกี่ยว แล้วก็จะไม่ขอร้องให้คุณช่วย ดังนั้นอย่าพูดเรื่องนี้กับฉันอีก”

ตอนนี้เธอก็เหมือนเด็กในวัยต่อต้านคนหนึ่ง

ยิ่งเขาพูดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต่อต้านเขามากขึ้นเท่านั้น

เขาเม้มริมฝีปาก สีหน้าของเขาดูเหนื่อยล้า และแยกแยะคำพูดของเธออยู่เงียบ ๆ

ฉินอันอันหิวนิดหน่อย

เธอลุกขึ้นเดินไปห้องครัว เห็นแม่ทำอาหารเช้าไว้ให้ในหม้อไฟฟ้า

เธอถือเสี่ยวหลงเป่ากลับมานั่งลงบนโซฟา

เธอกินมันอย่างเพลิดเพลิน เขามองอย่างกระตือรือร้น

“คุณยังมีอะไรอยากจะพูดอีกคะ?” หลังจากกินอิ่มแล้ว เธอก็หันไปมองเขาอีกครั้ง “ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว งั้นคุณก็กลับไปเถอะ!”

“ผมคิดว่าจะอยู่ทานข้าวเที่ยงที่นี่” เขาเสนอความต้องการออกมา

ฉินอันอันอึ้ง

ไม่รู้จริง ๆ ว่าควรปฏิเสธอย่างไร

แค่อาหารกลางวันมื้อเดียวเท่านั้นเอง เธอไม่ควรจะตระหนี่ขนาดนั้น

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ทานเถอะค่ะ! ฉันจะไปแล้ว!” ฉินอันอันลุกขึ้นจากโซฟา แล้วคิดจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องแล้วออกไป

“ฉินอันอัน ต่อจากนี้คุณไม่คิดจะกลับไปที่บ้านอีกแล้วเหรอ?” ฟู่ซื่อถิงลุกขึ้นจากโซฟา เดินตามเธอมาถึงประตูห้องนอน

ฉินอันอัน “ที่นี่ต่างหากถึงจะเรียกว่าบ้าน”

“เมื่อวานนี้แม่ผมพูดอะไรกับคุณหรือเปล่า?”

“เปล่าค่ะ” เธอไม่อยากจะก่อปัญหา ถึงยังไงตอนนี้เขาก็ร่างกายอ่อนแอ ให้พักฟื้นด้วยความสบายใจย่อมดีกว่า “เรื่องของพวกเราสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว ฉันรู้สึกว่าพวกเราสองคนไม่เหมาะสมกัน”

“แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าเหมาะสม?” ฟู่ซื่อถิงเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตู

ห้องนอนมีขนาดรวมทั้งหมดสิบกว่าตารางเมตร นอกเหนือจากตู้กับเตียงแล้ว มีพื้นที่ให้เดินได้น้อยมาก

ความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ

“ฉันรู้สึกสบายใจ ถึงเรียกว่าเหมาะสมค่ะ” ฉินอันอันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “แต่ว่าคุณทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมาก”

คำพูดของเธอทำให้เขาโกรธ

“ถังเฉียวเซินทำให้คุณสบายใจงั้นเหรอ?” เขากัดฟัน “เขาทำให้คุณสบายใจมากใช่ไหม?”

“ยังไงก็สบายใจกว่าอยู่กับคุณ!” เธอรู้สึกว่าร่างสูงใหญ่ของเขากำลังเข้ามาจะกดทับตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือผลักเขาออกไป “คุณอย่ามาเล่นลูกไม้! อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนป่วยแล้วฉันจะไม่กล้าลงมือนะ!”

ด้วยเสียงดัง ‘คลิก’ ด้วยเขาดึงซิบแจกเก็ตนวมลง

จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อนอกออกทันที แล้วแขวนไว้บนราวแขวนเสื้อใกล้ ๆ

เขาสวมเสื้อยืดคอวีสีเทาไว้ข้างใน

บนคอเสื้อ คือลูกกระเดือกที่เย้ายวนของเขา

และดูเหมือนจะมีเม็ดเหงื่อบนลำคอของเขาด้วย

“คุณถอดเสื้อออกทำไม? ระวังจะเป็นหวัดอีกนะ!” ฉินอันอันหยิบเสื้อคลุมของเขามาจากราวแขวนเสื้อ เธอต้องให้เขาสวมมันกลับไป

แต่วินาทีต่อมา เขาก็อุ้มเธอขึ้นแล้วกดเธอลงบนเตียง