รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 97

”ยังไม่หายป่วยก็ควรเก็บตัวพักผ่อนอยู่บ้าน” ฉินอันอันพูดแล้วก็หันไปหยิบแก้วน้ำแล้วเทน้ำใส่แก้ว

“วันนี้ดีขึ้นมากแล้ว” เขาถอดผ้าพันคอออก

“เมื่อวานคุณก็พูดแบบนี้” ฉินอันอันดื่มน้ำแล้ววางแก้วลง

เธอเดินไปที่ห้องรับแขกแล้วก็เห็นของขวัญบนพื้น

“นี่คุณคิดจะทำอะไร?” ฉินอันอันถามเขา

“มามือเปล่าไม่ใช่เรื่องดีนัก” เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ผมเพิ่งรู้ว่าคุณกลับไปเมื่อคืนนี้”

“คุณมาเพื่อพูดเรื่องนี้โดยเฉพาะเหรอ?” ฉินอันอันเดินไปนั่งที่โซฟา ดวงตาทรงเม็ดอัลมอนด์มองใบหน้าซูบผอมของเขา

ระหว่างคนทั้งสองอยู่ห่างกันมากกว่าหนึ่งเมตร

“ผมกับถังเฉียน…”

“ฉันไม่อยากฟังเรื่องนี้” เธอตัดบทเขา “ไม่ว่าคุณกับผู้หญิงคนไหน มีความสัมพันธ์ยังไง ฉันก็ไม่ได้สนใจอยากรู้”

ฟู่ซื่อถิงเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเธอ แล้วรู้สึกสิ้นหวังอยู่ลึก ๆ ในใจ

“ต่อจากเรื่องนี้คุณจะพูดเรื่องของฉันกับถังเฉียวเซินใช่หรือเปล่าคะ?” เธอมองเขาแล้วเน้นคำพูดทีละคำ “ฟู่ซื่อถิง ถึงฉันจะถูกเขาหลอก ก็เป็นตัวฉันที่ยอมรับผลนั้นเอง ฉันจะไม่ดึงคุณมาเกี่ยว แล้วก็จะไม่ขอร้องให้คุณช่วย ดังนั้นอย่าพูดเรื่องนี้กับฉันอีก”

ตอนนี้เธอก็เหมือนเด็กในวัยต่อต้านคนหนึ่ง

ยิ่งเขาพูดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต่อต้านเขามากขึ้นเท่านั้น

เขาเม้มริมฝีปาก สีหน้าของเขาดูเหนื่อยล้า และแยกแยะคำพูดของเธออยู่เงียบ ๆ

ฉินอันอันหิวนิดหน่อย

เธอลุกขึ้นเดินไปห้องครัว เห็นแม่ทำอาหารเช้าไว้ให้ในหม้อไฟฟ้า

เธอถือเสี่ยวหลงเป่ากลับมานั่งลงบนโซฟา

เธอกินมันอย่างเพลิดเพลิน เขามองอย่างกระตือรือร้น

“คุณยังมีอะไรอยากจะพูดอีกคะ?” หลังจากกินอิ่มแล้ว เธอก็หันไปมองเขาอีกครั้ง “ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว งั้นคุณก็กลับไปเถอะ!”

“ผมคิดว่าจะอยู่ทานข้าวเที่ยงที่นี่” เขาเสนอความต้องการออกมา

คำพูดของเธอทำให้เขาโกรธ

“ถังเฉียวเซินทำให้คุณสบายใจงั้นเหรอ?” เขากัดฟัน “เขาทำให้คุณสบายใจมากใช่ไหม?”

“ยังไงก็สบายใจกว่าอยู่กับคุณ!” เธอรู้สึกว่าร่างสูงใหญ่ของเขากำลังเข้ามาจะกดทับตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือผลักเขาออกไป “คุณอย่ามาเล่นลูกไม้! อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนป่วยแล้วฉันจะไม่กล้าลงมือนะ!”

ด้วยเสียงดัง ‘คลิก’ ด้วยเขาดึงซิบแจกเก็ตนวมลง

จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อนอกออกทันที แล้วแขวนไว้บนราวแขวนเสื้อใกล้ ๆ

เขาสวมเสื้อยืดคอวีสีเทาไว้ข้างใน

บนคอเสื้อ คือลูกกระเดือกที่เย้ายวนของเขา

และดูเหมือนจะมีเม็ดเหงื่อบนลำคอของเขาด้วย

“คุณถอดเสื้อออกทำไม? ระวังจะเป็นหวัดอีกนะ!” ฉินอันอันหยิบเสื้อคลุมของเขามาจากราวแขวนเสื้อ เธอต้องให้เขาสวมมันกลับไป

แต่วินาทีต่อมา เขาก็อุ้มเธอขึ้นแล้วกดเธอลงบนเตียง