รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 98

ฉินอันอัน! คุณลืมไปแล้วใช่ไหมว่าตัวเองเป็นภรรยาของใคร?!” เขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอที่กำลังดิ้นรนเอาไว้แน่นแล้วประสานมันไว้บนเหนือศีรษะของเธอ “ผมบอกให้คุณอยู่ห่างจากถังเฉียวเซิน อย่าท้าทายความอดทนของผม!”

เธอไม่เห็นเขาหงุดหงิดและบ้าคลั่งแบบนี้มาสักพักแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเขาอ่อนแอมาก แต่ว่าความแข็งแกร่งของเขาก็ยังน่ากลัว

เธอไม่กล้าต่อต้านกลับ

เพราะว่าเธอยิ่งต่อต้านมากเท่าไหร่ ก็มีแต่จะกระตุ้นให้เขาปรามเธออย่างป่าเถื่อนยิ่งขึ้น

เพราะว่าเด็กในท้อง เธอจึง ทำได้แค่นอนอยู่นิ่ง ๆ และรอให้เขาระบายความไม่พอใจออกมาเท่านั้น

“ทำไมคุณไม่พูดล่ะ?” ดวงตาของเขามองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างเร่าร้อน

เขาใช้นิ้วลูบแก้มเธอ และสุดท้ายก็เลื่อนจากคิ้วไปถึงหลังหู

“คุณอยากให้ฉันพูดอะไร? คุณอยากฟังอะไร ฉันจะพูดให้คุณฟัง” เธอพูดอย่างยอมรับชะตากรรม

ความโกรธในใจของเขา ดับลงทันที

“ฉินอันอัน ให้อภัยบาปของผมไม่ได้จริง ๆ เหรอ?” เสียงของเขาแหบแห้งและนุ่มนวล ฝ่ามือของเขาลอดผ่านโคนผมของเธอและจับด้านหลังศีรษะของเธอเอาไว้ในฝ่ามือ

ร่ายกายของเขาร้อนเล็กน้อย

เธอกลับรู้สึกร้อนมาก ๆ

“คุณไม่มีบาปที่ยกโทษให้ไม่ได้” ดวงตาของเธอขยับเล็กน้อย เลิกแสร้งทำ แต่ยังคงยืนกรานว่า “ฟู่ซื่อถิง คุณดีมาก ดีทุกอย่าง แต่ฉันอยากมีชีวิตที่สงบสุขค่ะ คุณช่วยสงเคราะห์ให้ฉันทีเถอะค่ะ!”

ความหวังในดวงตาของเขาพังทลาย ไม่อยากฟังเธอพูดอีกต่อไป

ริมฝีปากของเขาประกบปิดปากเล็ก ๆ ของเธอ

......

เวลาเที่ยง

บอดี้การ์ดมาเคาะประตู

จางหยุนเดินมาเปิดประตูแล้วเชิญเขาเข้ามา

“เจ้านายผมล่ะครับ?” บอดี้การ์ดตื่นตัวขึ้นมาทันทีเมื่อไม่เห็นใครอยู่ในห้องนั่งเล่น

จางหยุนชี้ไปที่ประตูห้องนอน “อยู่ในห้องแน่ะ”

บอดี้การ์ด “โอ้…”

บอดี้การ์ดต้องการถามว่าเขาจะออกมาเมื่อไหร่ แต่ก็รู้ว่าคำถามนี้ไม่จำเป็นต้องถามออกไป

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาจะออกมาเมื่อไหร่ เว้นก็แต่ตัวของฟู่ซื่อถิงเอง

“ฉันทำอาหารกลางวันเสร็จแล้ว คุณอยากทานหรือเปล่า? มีคนอยู่ด้วยกับคุณอีกคนใช่ไหม? คุณเรียกเขาเข้ามาทานด้วยกันเถอะ!” จางหยุนรับรองพวกเขาอย่างอบอุ่น

บอดี้การ์ดเดินไปที่ประตูด้วยใบหน้าบูดบึ้งแล้วเอาหูแนบไปบนประตู

ด้านในไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

จางหยุนกล่าว “บ้านนี้ไม่มีฉนวนกันเสียง ถ้าหากพวกเขาคุยกันอยู่ข้างใน ข้างนอกก็ได้ยินด้วย บางทีเขาอาจจะหลับอยู่ก็ได้ ฉันว่าเขายังป่วยอยู่เลย!”

บอดี้การ์ด “หมอบอกว่าไม่ให้เขาออกไปข้างนอก แต่เขาก็ยืนกรานจะมาที่นี่”

จางหยุนพยักหน้า “คุณวางใจเถอะ! เขาอยู่กับพวกเราที่นี่ ไม่เป็นไรหรอก”

บอดี้การ์ดถามอย่างระแวดระวัง “ฉินอันอันล่ะครับ?”

“อยู่ข้างในเหมือนกัน” จางหยุนตอบ

บอดี้การ์ดคิดไปต่าง ๆ นา ๆ จนเริ่มฟุ้งซ่าน “พวกเขาสองคนอยู่ในนั้นนานเท่าไหร่แล้วครับ?”

“น่าจะประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วหรือเปล่านะ? ก่อนหน้านี้ฉันออกไปซื้อของข้างนอก ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนเข้าไปตอนไหน?” จางหยุนพูดแล้วเดินไปที่ห้องครัว “พวกคุณไม่กิน งั้นฉันจะกินก่อนนะ”

บอดี้การ์ดจะมีอารมณ์กินได้อย่างไร

ระยะนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนแย่มาก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฟู่ซื่อถิงก็ป่วยจนอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ถ้าหากฉินอันอันดึงเขาเข้าไปในห้องก็ฆ่าเขาให้ตายได้อย่างง่ายดาย!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ บอดี้การ์ดก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เปิดประตูห้องนอนไปทันที

หลังจากเปิดประตูห้อง เขาก็ต้องประหลาดใจกับภาพที่เห็นภายใน

ฟู่ซื่อถิงนอนหลับตาอยู่บนเตียง ไม่สวมเสื้อผ้า ไม่ขยับเขยื้อน…

และฉินอันอันยืนกอดผ้าห่มอยู่ข้างเตียง

อาจเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าจะมีคนเปิดประตู ดังนั้นเธอจึงมีสีหน้าตกใจอย่างมาก

“คุณทำอะไรเจ้านายผม?!” บอดี้การ์ดคำรามแล้วก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่เตียง เขาเอื้อมมือไปสัมผัสลมหายใจของฟู่ซื่อถิง

ฉินอันอันนับถือจินตนาการของบอดี้การ์ดจริง ๆ “เขายังไม่ตาย แค่หลับไปเท่านั้น”

บอดี้การ์ดดึงมือกลับอย่างเก้อเขิน

ชำเลืองมองร่างฟู่ซื่อถิงอีกครั้ง “คุณถอดเสื้อผ้าเจ้านายผมทำไม?! ทำไมถึงเจ้าเล่ห์ขนาดนี้?!”

ฉินอันอันกางผ้าห่มออกไปคลุมตัวฟู่ซื่อถิงเอาไว้

“อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ! เขาถอดออกเองต่างหาก” ฉินอันอันจ้องบอดี้การ์ดตาเขม็ง “ถ้านายไม่เชื่อ ไว้เขาตื่นนายก็ถามเขาเองแล้วกัน!”

บอดี้การ์ดเปล่งเสียง “อ้อ” แล้วสังเกตไปที่ฉินอันอัน

บนตัวเธอสวมชุดนอนฤดูร้อนอยู่

จากผิวที่เปิดเผยบนร่างกายเธอทำให้รับรู้ได้ว่าเพิ่งจะเกิดอะไรขึ้น

“ผมจะออกไปก่อน! คุณดูแลเขาให้ดีด้วย!” บอดี้การ์ดออกคำสั่งจบก็ก้าวเท้าออกจากห้องไป

ฉินอันอันโกรธจนเวียนหัว

เธอนั่งลงข้างเตียง หันไปมองฟู่ซื่อถิง