รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 99

เขาหลับสนิท บนตัวมีเหงื่อออกตลอดเวลา

ทว่าอุณหภูมิร่างกายปกติ

เธอนอนลงข้าง ๆ เขาด้วยความเหนื่อยล้า ไม่นานก็ผล็อยหลับไปเช่นกัน

……

เวลาบ่ายสามโมง

ฉินอันอันตื่นแล้ว

ในส่วนของกระเพาะอาหาร มวลความหิวเริ่มออกอาละวาด

เธอลุกจากเตียงทันที เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้อง

บอดี้การ์ดและคนขับรถกำลังนั่งดูทีวีบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

จางหยุนกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องครัว

ดูแล้วบรรยากาศช่างผสมกลมลืนกันอย่างมาก…

เพียงแค่ไม่ว่าจะมองยังไงก็เหมือนพวกาหลงรังอย่างไรอย่างนั้น

“อันอัน ลูกหิวหรือยัง?” จางหยุนวางโทรศัพท์ แล้วยกอาหารที่เธอทำไว้ออกมา

ฉินอันอันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วพูดกับคนขับรถว่า “อีกเดี๋ยวเจ้านายของคุณน่าจะตื่นแล้ว ตอนนี้คุณกลับไปเอาเสื้อผ้าที่สะอาดมาทีนะคะ”

คนขับรถลุกขึ้นทันที “ได้ครับ”

หลังจากคนขับรถออกไปแล้ว ฉินอันอันก็ปิดโทรทัศน์แล้วพูดกับบอดี้การ์ดว่า “แม่ของฉันเป็นไมเกรน เสียงดังไม่ได้ ตอนที่นายอยู่ที่นี่ก็ขอให้อยู่เงียบ ๆ ด้วย”

บอดี้การ์ดไม่กล้าคัดค้าน

ถึงยังไงเจ้านายก็อยู่บนเตียงของเธอ

แล้วก็ยังไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อไหร่

ถ้าหากหลับไปจนถึงช่วงค่ำล่ะ?

......

ความคิดของบอดี้การ์ดเป็นจริง ประมาณหกโมงเย็น บรรยากาศภายนอกก็มืดลง ทว่าภายในห้อง ฟู่ซื่อถิงกลับไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเลย

จางหยุนหารือกับฉินอันอัน “อันอัน แม่ว่าคืนนี้จะไปนอนที่โรงแรม”

แน่นอนว่าฉินอันอันย่อมไม่เห็นด้วย “แม่ หนูไปปลุกให้เขาตื่นก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ”

บอดี้การ์ด “เขาเป็นคนป่วย! ต้องพักผ่อน! คุณห้ามปลุกเขา!”

ฉินอันอันถลึงตาใส่บอดี้การ์ด “ที่นี่บ้านฉัน!”

บอดี้การ์ดพูดกับจางหยุน “คุณป้าครับ ผมจะออกค่าโรงแรมให้เอง!”

พูดจบก็ควักกระเป๋าเงินออกมา จากนั้นก็หยิบธนบัตรสองถึงสามร้อยเหรียญส่งให้จางหยุน

“คุณป้า รับไว้เถอะ!” น้ำเสียงบอดี้การ์ดฟังดูห้วน คำพูดของเขาจึงคล้ายบังคับขู่เข็ญ

จางหยุนรู้สึกกลัวเขาเล็กน้อย

ฉินอันอัน “แม่คะ แม่รับไว้เลย!”

‘โลกนี้ไม่มีอะไรฟรีหรอก!’

จางหยุนรับเงินมา รู้สึกร้อนรุ่มที่มือ “อันอัน ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปหาโรงแรมนะลูก”

ฉินอันอัน “แม่คะ อย่าเพิ่งไปเลย ตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่ อีกเดี๋ยวเขาน่าจะตื่นแล้วล่ะค่ะ”

บอดี้การ์ด “คุณป้าครับ ผมจะพาคุณป้าไปที่โรงแรม เจ้านายผมตื่นแล้วก็อาจจะยังไม่กลับ เพราะยังไงก็ดึกขนาดนี้แล้ว”

แล้วคำพูดของบอดี้การ์ดก็เป็นจริงตามนั้น!

เมื่อบอดี้การ์ดพาจางหยุนออกไปแล้ว หลังจากนั้นฟู่ซื่อถิงก็ตื่น

หลังจากที่เขาตื่น ฉินอันอันก็เอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิที่หน้าผากเขา

อุณหภูมิเป็นปกติ

“คุณหลับไปตลอดช่วงบ่าย ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดแล้ว คุณรีบลุกขึ้นเร็ว ๆ แล้วกลับบ้านไปเถอะ!” ฉินอันอันนำเสื้อผ้าสะอาดที่คนขับเอามาให้ตอนบ่ายมาให้ตรงหน้าเขา

ดวงตาแดงก่ำของเขากวาดตามองรอบ ๆ ห้อง

“คุณลุกขึ้นได้แล้วค่ะ! บ้านของพวกเรามีแค่เตียงเดียว!” ฉินอันอันเร่งเขา

ฟู่ซื่อถิงได้ยิน ก็เอ่ยเสียงแหบแห้ง “ผมเวียนหัว…”

ฉินอันอัน “คุณอย่ามาเสแสร้ง! ฉันเพิ่งแตะหน้าผากคุณ คุณไม่มีไข้สักนิด!”

ฟู่ซื่อถิงไอขึ้นมา

ไอราวกับว่าอวัยวะข้างในจะหลุดออกมาด้วย

ฉินอันอันเม้มปาก ไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีไข้แล้ว แต่ว่าอาการแทรกซ้อนของเขายังไม่ดีขึ้น

เธอออกมาจากห้อง และขอความช่วยเหลือจากคนขับรถ

“เจ้านายของคุณตื่นแล้ว แต่เขาบอกว่าลุกไม่ไหว…”

คนขับรถ “ลุกไม่ไหวงั้นก็ให้เขาหลับต่อเลยครับ! ผมจะกลับไปเอายามาให้เขาเอง”

พูดจบ คนขับรถลุกขึ้นแล้วจากไป

ฉินอันอันยกมือขึ้นลูบขมับ

‘หรือว่าเขาจะอยู่ค้างคืนที่บ้านจริง ๆ?’