รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 100

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

คนขับรถนำของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวันของฟู่ซื่อถิงมาทั้งหมด รวมทั้งอาหารเย็นสุดหรูด้วย

ป้าจางใช้กล่องอาหารและกล่องเก็บความร้อนใส่อาหารมาสำหรับสามคนเป็นอย่างน้อย

“คุณหนูฉินครับ นี่คือยาของเจ้านาย คืนนี้ลำบากคุณแล้ว!” คนขับรถมอบยาให้กับฉินอันอันอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เลิกงานไป

ฉินอันอันนั่งโซฟามองดูข้าวของของฟู่ซื่อถิงแล้วจมลงสู่ห้วงความคิด

‘เธอใจอ่อนเกินไปหรือเปล่า?!’

‘เธอน่าจะไล่เขาไปตั้งแต่ตอนเที่ยง! อย่างนั้นจะได้ไม่ต้องลำบากขนาดนี้!’

ทันใดนั้นเอง ในห้องนอนก็มีเสียงไอลอดออกมา

เธอแอบถอนใจ หยิบยาของเขาแล้วผลักประตูห้องนอนให้เปิดออก

ตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอกับเขาสองคน ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูเพื่อให้อากาศในห้องถ่ายเท

เขาอาบน้ำแล้วเปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าสะอาด

ทว่าบนเตียงกลับยุ่งเหยิง

“มีน้ำร้อนหรือเปล่า?” เขากระหายน้ำนิดหน่อย

เธอวางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วออกไปเอาน้ำอุ่นให้เขา

เขาเดินตามเธอไปจนถึงห้องครัว

“แม่คุณล่ะ?” เขาถาม

“โชคดีว่าเพราะคุณ แม่ของฉันเลยไปพักที่โรงแรมแล้ว” ฉินอันอันยื่นแก้วน้ำให้เขา “คุณหิวหรือเปล่า? คนขับรถเอาอาหารเย็นมาให้คุณแล้ว คุณกินหน่อยแล้วกันค่ะ!”

เขาไม่ได้กินข้าวเที่ยง และนอนตลอดจนถึงตอนนี้ ย่อมต้องหิวอยู่แล้ว

“ผมกินข้าวต้มนิดหน่อยก็พอ” เขาไม่รู้สึกอยากอาหารเลย

เธอไปที่โต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น แล้วยกอาหารเย็นมา

ข้างในมีข้าวต้มกุ๊ยชามหนึ่ง

เขากินข้าวต้มหมดแล้วก็วางช้อนลง

“ผมทำเตียงคุณเปื้อน คุณมีผ้าปูที่นอนและปลอกผ้านวมสะอาดไหม? ผมจะเปลี่ยนให้” ใบหน้าของเขายังคงซีดอยู่ แต่ว่าเขาเพิ่งอาบน้ำ จึงดูสดชื่นขึ้นไม่น้อย

“คุณไปเป่าผมให้แห้งเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเอง” เห็นหน้าตาที่ดูซึม ๆ ของเขาแล้ว ถึงในใจเธอจะโกรธแต่ก็ไม่มีทางที่จะปลดปล่อยมันออกมา

“ไดร์เป่าผมอยู่ที่ไหนเหรอ? ผมหาไม่เจอ”

เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบที่ห้องน้ำ

เขาเดินตามหลังเธอไป แล้วรับไดร์เป่าผมจากเธอ

เธอเดินไปที่ห้องนอนแล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับปลอกผ้านวม

ทั้งสองคนเข้าใจกันไปโดยปริยายราวกับเป็นคู่สามีภรรยาที่ใช้ชีวิตด้วยกันมานานหลายปี

……

เวลาสามทุ่ม

เสียงโทรศัพท์ฉินอันอันดังขึ้น เป็นเรียกเข้าแบบวิดีโอ

เธอกดวางสายอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก

ผลก็คืออีกฝ่ายโทรมาอีกรอบ

ฉินอันอันสูดหายใจลึก ๆ แล้วกดรับสายนั้น

มันคือการประชุมทางวิดีโอจากฝ่ายบริหารของบริษัท

หลังจากกดรับสาย หน้าจอก็ปรากฏบนใบหน้าของคนสามคน

“อันอัน…คุณพิจารณาแล้วหรือยัง? บริษัทหลักทรัพย์ซินเหอเต็มใจจะร่วมลงทุนกับทางเรา…คุณกังวลอะไรอยู่กันแน่?”

“วันนี้ผมถามผู้ช่วยของถังเฉียวเซินแล้ว ผู้ช่วยเขาบอกว่า ถังเฉียวเซินก็ไม่ได้มีข้อเรียกร้องใด ๆ จากคุณมากนัก และรอคุณตอบกลับมาตลอด”

“การประชุมครั้งก่อนพวกเราไม่ได้คุยกับเรียบร้อยแล้วเหรอ? ทุกอย่างก็เพื่อผลประโยชน์ของบริษัท หรือคุณจะกลับคำ? พวกเรารู้ว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับถังเฉียน…แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับถังเฉียวเซินล่ะ? คนที่ลงทุนด้วยเงินบเรา ตอนนี้นอกจากเขาแล้ว เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะ”

......

ฉินอันอันปวดขมับเล็กน้อย เมื่อฟังพวกเขาบ่นกันไม่หยุด

“พวกคุณให้เวลาฉันอีกหนึ่งสัปดาห์นะคะ”

“ทำไมต้องรออีกหนึ่งสัปดาห์ด้วย?! ครั้งก่อนคุณก็พูดว่าขอเวลาให้คุณหนึ่งสัปดาห์…”

“ใช่เลย! คุณคิดจะเลื่อนไปจนถึงเมื่อไหร่? พูดตรง ๆ ถ้าคุณไม่ต้องการให้บริษัทอยู่รอด คุณก็ปฏิเสธถังเฉียวเซินไปเลยสิ! คุณทั้งไม่ตอบรับ แล้วก็ไม่ปฏิเสธ ผมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าคุณกำลังคิดอะไร!”

ฉินอันอัน “สุดสัปดาห์หน้าคือวันเกิดพ่อของถังเฉียวเซิน เขาเชิญฉันไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ฉันจะให้คำตอบพวกคุณแน่นอนหลังสุดสัปดาห์หน้าค่ะ”

“หมายความว่ายังไงที่ว่าจะให้คำตอบพวกเรา?! มันต้องเป็นให้คำตอบแก่ถังเฉียวเซินสิ!”

“โอ้..ฉันจะให้คำตอบถังเฉียวเซนสัปดาห์หน้าค่ะ ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว พวกคุณรีบพักผ่อนเถอะ” ฉินอันอันต้องการรีบวางสาย

เพราะว่าฟู่ซื่อถิงกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ

คืนนี้ เขาคงไม่กลับไปอย่างแน่นอน