ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 106

บทที่ 106 อุปสรรคใหม่

ในเรือนของเขามีห้องศิลาอยู่ห้องหนึ่ง ซูเฉินเคยใช้ห้องนั้นเป็นสถานที่ฝึกทักษะวิชาการดูดซับ ในปัจจุบันห้องแห่งนี้กลายเป็นสถานที่ใช้ลงโทษเหล่าข้าทาสบริวารของเขา

หลินเย่เม่าถูกนำมาไว้ที่ห้องแห่งนี้

เมื่อเข้าห้องไป ซูเฉินก็พบหลินเย่เม่าที่นอนอยู่บนเตียง ร้องครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

ทั่วทั้งร่างมีขนสีดำขึ้นมา นัยน์ตาปูดโปนออกมาดั่งปลา แขนขาบิดเบี้ยวผิดรูป ราวกับมีบางสิ่งกำลังดึงพวกมันไว้

“เกิดอะไรขึ้น?” ซูเฉินเห็นภาพแล้วแทบพูดไม่ออก

กังเหยียนส่ายหัว “ข้าก็ไม่มั่นใจ หลังจากพาเขากลับมาไม่นานก็เป็นเช่นนี้”

“ตอนพามา เจ้าพบผู้ใดบ้างหรือไม่ ? ”

“ไม่ขอรับ ข้าใส่เขาไว้ในถุงกระสอบแล้วแบกกลับมา ระหว่างทางไม่ได้หยุดพักเลย”

“ช่วย……อึก……ช่วยข้า……อึก” หลินเย่เม่าพยายามร้องออกมา หากแต่น้ำเสียงออกมาไม่ชัดเจนนัก ถึงกระนั้นซูเฉินก็ยังฟังออกอยู่คำหนึ่ง “ช่วยด้วย”

หลินเย่เม่ามองซูเฉินนัยน์ตาหวาดกลัวนัก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ” เมื่อเห็นสภาพหลินเย่เม่า กังเหยียนก็เริ่มตื่นตกใจมากขึ้น

“ข้าต้องตรวจอาการเขาก่อน กังเหยียน เฝ้าประตูไว้ อย่าให้ผู้ใดเข้ามาเด็ดขาด” ในตอนที่ซูเฉินเอ่ยขึ้น เขาก็ดึงแท่นประดิษฐ์ ถ้วยแก้ว และเครื่องมือทดลองต่าง ๆ ออกมาจากแหวนกักเก็บเรียบร้อยแล้ว

เขาดึงหลอดฉีดยาขึ้นมาดูดเอาเลือดจากหลินเย่เม่า

หลังจากส่งพลังต้นกำเนิดไปที่นัยน์ตาทั้งสองข้างแล้ว ซูเฉินก็เห็นว่าเลือดของหลินเย่เม่าเปลี่ยนไปเป็นแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

สสารต้นกำเนิดชนิดใหม่ถูกสร้างขึ้นในเลือดของหลินเย่เม่า

ซูเฉินไม่เคยเห็นสสารต้นกำเนิดตัวนี้ในร่างหลินเย่เม่ามาก่อน

เช่นนั้นมันมาจากไหน ?

ซูเฉินไม่เข้าใจ

เขาทำการสังเกตต่อไปและพบว่าสสารต้นกำเนิดตัวนี้ถูกสร้างขึ้นเองในเลือดของหลินเย่เม่า

ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างถูกซุกซ่อนเอาไว้ในเลือดของหลินเย่เม่า อยู่ลึกมากจนตาซูเฉินไม่อาจมองเห็น……

ราวกับภูตผีที่เผยร่างขึ้นมาจากใต้ทะเลลึก มันบุกรุกและเปลี่ยนแปลงสายเลือดของหลินเย่เม่า ในตอนที่กำลังเปลี่ยนแปลงนั้นก็นำมาซึ่งความเจ็บปวดให้เจ้าของร่าง

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ?

ซูเฉินตะลึงไป

สสารต้นกำเนิดนี่มันคืออะไรกันแน่ ? เหตุใดจึงเพิ่งมาปรากฏเอาตอนนี้ ?

มีอะไรเป็นตัวเร่งปฏิกิริยากัน ?

ซูเฉินไม่รู้ หากแต่รู้แน่ชัดว่าเช่นนี้ไม่ใช่ยาพิษ

ระหว่างการทดลองบนเทือกเขาสีเลือด ซูเฉินทำการสังเกตยาพิษที่แตกต่างกันถึงสามสิบตัวว่าพิษเหล่านี้ทำลายร่างกายมนุษย์ได้อย่างไร

กล่าวได้ว่าหากการไหลเวียนของเลือดสามารถแบ่งออกได้หลายชั้น พิษทั้งหลายล้วนไหลเวียนอยู่ที่ชั้นนอกสุด เป็นสิ่งที่สามารถใช้นัยน์ตาคู่นี้ของเขาสังเกตได้ง่ายที่สุด

ในเมื่อสสารต้นกำเนิดนี้ไม่ใช่พิษ เช่นนั้นมันเป็นอะไรกันแน่ ?

ซูเฉินพยายามค้นสมองหาคำตอบ

ก่อนหน้านี้หลินเย่เม่าไม่เคยมีโอกาสได้พบใครมาก่อน

ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงนี้ต้องเกิดจากสิ่งที่ซูเฉินทดลองกับเขาเป็นแน่

การค้นพบและการสร้างสิ่งใหม่ ๆ ที่ยิ่งใหญ่ หลายครั้งเกิดจากความบังเอิญเช่นนี้

ไม่ว่าจะได้มาด้วยปาฏิหาริย์หรือเป็นผลพลอยได้จากการทดลองใด ๆ ……

อาจกล่าวได้ว่าซูเฉินเพียงโชคดีมากเท่านั้น

เขาได้สสารต้นกำเนิดสายเลือดอสรพิษทะยานมาโดยบังเอิญ และยังรู้ผลของยากระตุ้นสายเลือดโบราณผ่านการทดลองของตนโดยบังเอิญเช่นนี้อีก

หากแต่โชคดีเช่นครั้งนี้ต้องใช้เวลาเป็นตัวพิสูจน์คุณค่า

แต่ในตอนนี้ ‘โชค’ ครั้งนี้นับว่าเป็นปัญหาใหญ่

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรกับเขา ? ” กังเหยียนถาม

เห็นหลินเย่เม่าที่นอนร้องครวญครางอยู่เช่นนี้ ซูเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนกล่าว “ถ่ายเลือดออกมาบางส่วน ป้อนยาและสมุนไพรที่ข้ามีให้เขา ข้าจะได้รู้ว่ายาหรือสมุนไพรตัวไหนสามารถต้านผลของสสารต้นกำเนิดชนิดนี้ได้”

ซูเฉินเริ่มลงมือทำการทดลองในทันที ใช้ยาหลายชนิดหวังหยุดยั้งสสารต้นกำเนิดชนิดใหม่นี้

หลินเย่เม่ายังคงส่งเสียงร้องเจ็บปวดไม่หยุด การถ่ายเลือดช่วยลดการเปลี่ยนแปลงในร่างลงได้ก็จริง หากแต่สายเลือดในร่างยังไม่ได้หยุดพลิกกลับไปยังยุคก่อนกาล หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาต้องสิ้นใจเป็นแน่

“เขาเกือบทนไม่ไหวแล้ว” กังเหยียนพูดขึ้น เขาอุ้มอ่างที่เต็มไปด้วยเลือดสด ๆ ไว้ “เริ่มกระอักเลือดออกมาแล้วด้วย…… ให้ข้าถ่ายเลือดในร่างเขาออกมามากกว่านี้หรือไม่ ? ”

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่ง ! ” ซูเฉินยังคงลองตัวยาหลากหลายชนิดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่สายตาก็สังเกตสายเลือดในร่างไปด้วย

เคราะห์ดีที่ครั้งนี้เขาพกสมุนไพรและตัวยาหลายชนิดมาเพียงพอ เพราะก่อนหน้านี้เขาใช้พวกมันในการทดลองไปเยอะมาก ในตอนนี้จึงมีตัวยาที่ปรุงแล้วเหลือให้ใช้เป็นจำนวนมาก

เด็กหนุ่มใช้นัยน์ตาทั้งสองข้างไม่หยุดหย่อน ส่งผลให้พวกมันล้านัก แต่ซูเฉินไม่อาจหยุดมือตอนนี้ได้

เขาปล่อยให้หลินเย่เม่าตายไม่ได้ อย่างน้อย ๆ จะให้เจ้านี่มาตายที่นี่ไม่ได้เด็ดขาด !

ซูเฉินทำการทดลองอย่างบ้าคลั่งต่อไป