ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 12

บทที่ 12 หยานหวู่ชวง

ฤดูใบไม้ผลิปีนี้มาถึงเร็วเป็นพิเศษ

ดอกพริมโรสเริ่มพากันบานสะพรั่ง จนเกิดเป็นทะเลดอกไม้สีเหลืองอร่ามกระจายกลิ่นหอมหวานของดอกไม้ปกคลุมไปทั่วลาน ทำให้ทั่วตระกูลซูราวกับจมอยู่ในทะเลน้ำหอม

เมื่อเปิดประตูออก ซูเฉินก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ สูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้ เด็กหนุ่มค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องและตรงมาที่ใต้ต้นหงฟู่ในลานบ้านของตัวเอง

หลังรินชาให้ถ้วยหนึ่ง ซูเฉินก็นั่งลงจิบชา การเคลื่อนไหวของเขาขยับอย่างเป็นธรรมชาติ ราบรื่นและไม่เกรง

นับตั้งแต่การประเมินสิ้นปี มันก็ผ่านมา 2 เดือนแล้ว

เนื่องจากการโต้กลับของซูเฉิน มันจึงทำให้ทั้งตระกูลซูต้องเผชิญกับช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย ถึงแม้ว่าซูเค่อจี่จะโกรธมากจนแทบจะกระโดดได้สูงถึงสิบเมตร มีข่าวลือว่าแม้แต่ข้ารับใช้ก็ต้องเผชิญกับความโกรธเกรี้ยวของคนผู้นั้นจนได้รับบาดเจ็บไปตาม ๆ กัน

นอกจากนี้แม้ซูเฉินจะชนะ แต่ซูเฉิงอันผู้เป็นบิดาก็ไม่ได้หันมาสนใจซูเฉินแต่อย่างใด กลับกลายเป็นว่าชายผู้นั้นกลับไม่พอใจซูเฉินมากขึ้น อีกทั้งซูฮาวลูกชายคนเล็กที่ถือกำเนิดมาเมื่อไม่นานมานี้ก็ได้ดึงความสนใจของซูเฉิงอันไปทั้งหมดด้วยเช่นกัน หลังจากงานประลองในครานั้นผู้เป็นบิดาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับภรรยาคนที่ 4 ของเขา

ส่วนถังหงรุ่ยเอง เธอก็ทะเลาะกับสามีของนางไม่หยุดหย่อน ดวงตาที่มืดบอดของลูกชายพวกเขากลายเป็นประเด็นในการทะเลาะกันอีกครั้ง ความรู้สึกหดหู่ในใจถังหงรุ่ยทำให้นางป่วย และส่งผลกระทบให้ร่างกายของนางอ่อนแอลงอย่างมาก ยามนี้นางไม่สามารถออกไปเดินเหินด้านนอกอย่างปกติได้อีก

โชคดีที่หัวหน้าตระกูลซูฉางเช่อยังคงชื่นชมในตัวซูเฉินอยู่ แต่ยิ่งเขารู้สึกชื่นชมมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเท่านั้น

มีคนกล่าวไว้ว่าเมื่อซูเฉินชนะการประลอง ซูฉางเช่อได้แต่ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “มันเป็นเด็กดี แต่น่าเสียดาย อะไรที่มากเกินไปก็ย่อมไม่ดีเท่าการขาด อะไรที่แข็งเกินก็ย่อมจะแตกหักได้ง่าย”

การเป็นคนที่โดดเด่นเกินไปนั้นเลวร้ายพอ ๆ กับการเป็นอะไรที่แข็งเกินไปแล้วแตกหักได้ง่าย อะไรที่แข็งเกินก็ย่อมจะแตกหักได้ง่าย ความคิดเห็นนี้แสดงให้เห็นถึงทัศนคติของหัวหน้าตระกูลอย่างชัดเจน ไม่ขัดขวาง ไม่สนับสนุน ปล่อยให้ทำตามที่ใจอยากทำไป

ตั้งแต่วันนั้นซูเฉินรู้สึกว่าตนเองถูกปฏิเสธอย่างแปลกประหลาด

หลังจาก 2 เดือนผ่านไป หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบ ๆ

แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด

ยังคงมีสิ่งดี ๆ อยู่

ดวงตาของซูเฉินดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ก่อนหน้านี้ซูเฉินสัมผัสได้เพียงแค่แสงเท่านั้น ยามนี้มันสามารถเห็นบางสิ่งบางอย่างได้แบบคลุมเครือ แม้ว่าจะยังแยกแยะได้ยาก แต่มันก็ไม่ได้ตาบอดสนิทเหมือนเดิมอีกต่อไป

สิ่งนี้ทำให้จิตวิญญาณของซูเฉินลุกโชนมากขึ้น เด็กหนุ่มเริ่มตั้งตาคอยสิ่งที่จะเกิดอนาคต จนแม้แต่ทัศนคติของตระกูลที่มีต่อเขาตัวเองก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไป

ในขณะที่ซูเฉินกำลังจิบชาอยู่ เจี้ยนซินก็เดินเข้ามา “นายน้อย นายหญิงสี่ต้องการพบท่านขอรับ”

“นายหญิงสี่อยากเจอข้า?” ซูเฉินจ้องอย่างว่างเปล่า

ตั้งแต่แม่นางหยานหวู่ชวงจากหอวสันต์จันทราเข้ามาอยู่ในตระกูลซู ซูเฉินเคยได้เห็นนางในงานฉลองของตระกูลเพียงแค่ 2 ครั้งเท่านั้น หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ไปข้องแวะกับนางเลยแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามซูเฉินเคยได้ยินข่าวลือไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับหญิงสาวผู้นี้

ว่ากันว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างฉลาดและมีไหวพริบ ไม่นานนักหลังจากที่นางเข้าร่วมตระกูล นางก็ได้ธุรกิจบนถนนอวี้ไต้ไปไว้ในกำมือของนางแล้ว

ถนนอวี้ไต้เป็นถนนที่เจริญที่สุดของเมืองหลินเป่ย ตระกูลซูเป็นเจ้าของร้านค้าที่นี่ 4 แห่ง โดยมีซูเฉิงอันเป็นผู้จัดการ และตอนนี้ทั้ง 4 ร้านนั้นอยู่ในความดูแลของหยานหวู่ชวง เรื่องนี้ทำให้ถังหงรุ่ยมีปากเสียงกับซูเฉิงอันอย่างหนัก แต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ที่แย่ยิ่งกว่าคือ ร้านค้าเหล่านี้เจริญรุ่งเรืองขึ้นภายใต้การบริหารจัดการของหยานหวู่ชวง โดยไม่มีปัญหาหรืออุบัติเหตุใด ๆ เลย ทำให้ผู้ที่พากันนินทาเหล่านั้นไม่สามารถพูดอะไรมากได้

นางเป็นคนสวย ทั้งยังสามารถทำธุรกิจได้ โน้มน้าวใจคนเป็นและให้กำเนิดลูกชาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายหญิงสี่ผู้นี้จะกลายเป็นที่โปรดปราน

แต่รูปแบบการทำงานของนายหญิงสี่ผู้นี้ไม่ได้น่าชื่นชมนัก ซูเฉินได้ยินมาว่าเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ นางเพิ่งปลดเจ้าของร้านหยกมรกตและผู้ช่วยออกไปสามคนเพียงเพราะพวกเขาไม่เคารพนาง คนเหล่านี้เป็นคนที่ทำงานให้กับตระกูลซูมากว่า 20 ปีแล้ว แต่ทั้งสามคนนั้นกลับถูกไล่ออก!

แล้วตอนนี้นายหญิงสี่คนนั้น ต้องการพบตัวเขาอย่างกะทันหัน แม้แต่ตัวซูเฉินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดซูเฉินก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าใหม่และจัดระเบียบตัวเองแล้ว ซูเฉินก็เดินตามเจี้ยนซินไปยังศาลาน้ำหอมสีน้ำเงินของนายหญิงสี่

ในขณะนั้นหยานหวู่ชวงกำลังนั่งอยู่ในศาลาน้ำหอมสีน้ำเงินของนางและถือถ้วยชาไว้ในมือ ด้านหน้าที่คู่รับใช้ชายหญิงกำลังคุกเข่าตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่

ใบหน้าของหยานหวู่ชวงกลมเหมือนไข่ห่าน คิ้วของนางเรียวยาว นางมีรูปร่างหน้าตาที่งดงาม ทว่าสายตาของนางนั้นแลดูน่ากลัวยิ่ง

เมื่อซูเฉินมาถึงมันก็ได้ยินเสียงหยานหวู่ชวงใช้ฝาปิดถ้วยชาวางลงด้านข้างและพูดอย่างใจเย็น

“ตามปกติแล้วข้าก็ไม่ควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้า แต่ถ้าข้าปล่อยให้พวกเจ้าทำตามใจตัวเองเช่นนี้ งั้นบ้านหลังนี้จะยังคงเก็บกฎไว้เพื่อเหตุใด? หากทุกคนที่นี่สามารถกระทำตามอำเภอใจตนได้ เช่นนั้นข้าจะมีอำนาจไปเพื่ออะไร? ใช่หรือไม่นายน้อยสี่?”

เมื่อเห็นซูเฉินเดินเข้ามา หยานหวู่ชวงก็พูดประโยคสุดท้ายออกมาอย่างจงใจ

ซูเฉินก้มศีรษะลงและตอบว่า “ท่านหญิงสี่กำลังอบรมคนรับใช้ ซูเฉินไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกแซง”