ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 17

บทที่ 17 สมรู้ร่วมคิด (2)

เมืองหลินเป่ย ชานเมืองทางใต้

เรือนหลักของบ้านตระกูลหลินตั้งอยู่ที่นี่

พื้นที่ขนาดกว้างขวางมีบ้านหลายร้อยหลังตั้งอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณส่วนกลาง นอกจากนี้ยังมีสวนมากกว่าสิบแห่ง บ้านเรือนทุกหลังได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราและระยิบระยับ

บรรพบุรุษของตระกูลหลินเป็นนักล่าโดยกำเนิด ครั้งหนึ่งในการออกล่าสัตว์ของเขาได้บังเอิญพบกับอสูรที่หายาก นับแต่นั้นมาก็มันได้นำพาความมั่งคั่งมาให้เขาและก่อตั้งตระกูลหลินนี้ขึ้น

อันที่จริง อีก 3 ตระกูลเองก็มีจุดเริ่มต้นในเรื่องนี้คล้ายคลึงกัน

เดิมทีซูฉางเช่อเป็นพ่อค้าขายพุทราจีน เขาได้มอบพุทราให้แก่ชายชราผู้หนึ่งที่กำลังหิวโหยและได้รับวิชามโนทัศน์อัคคีพิโรธมา ส่วนบรรพบุรุษของตระกูลเหอก็ได้บังเอิญกลืนผลไม้สีแดงชนิดหนึ่งเข้าไป เขาโชคดีที่ไม่ตายและกลับประสบความสำเร็จในการเข้าสู่ด่านก่อเกิดลมปราณแทน จากนั้นคนผู้นั้นก็ได้ก่อตั้งตระกูลเหอขึ้น มีเพียงบรรพบุรุษของตระกูลลี่เท่านั้นที่เกิดมาเป็นทหาร วิชาของเขาเป็นทักษะที่ตัวเขาเรียนรู้มาจากสนามรบ

หากไม่คำนึงถึงโชคลาภที่พวกเขาได้รับ พวกเขาทุกคนต่างก็มีความแข็งแกร่งและพลังเท่านั้น

บางครั้ง ใครบางคนในโลกนี้ก็อาจจะเคยได้รับโชคลาภอื่น ๆ มาก่อนเช่นกัน แต่หากปราศจากความแข็งแกร่งแล้วนั้น ความสำเร็จของพวกเขาก็จะถูกจำกัดเอาไว้

หัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลหลินคือ หลินหยวนซาน เขามีลูกชายอยู่ 3 คนและลูกสาวอีก 2 คน

เช่นเดียวกับตระกูลส่วนใหญ่ ตระกูลหลินก็เป็นเจ้าของธุรกิจที่หลากหลายเช่นกัน ทว่าธุรกิจที่สำคัญที่สุดของพวกเขาคือสวนสัตว์อสูร สมาชิกของตระกูลหลินเป็นผู้เชี่ยวชาญในการฝึกอบรมและเพาะพันธุ์อสูรชั้นต่ำ พวกเขามีแม้กระทั่งอสูรร้ายที่ฝึกอบรมไว้ใช้ในตระกูลเองอีกด้วย

หากจะมีผู้ใดได้ลองสำรวจเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมด พวกเขาก็จะพบว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่มีความสามารถในการทำเช่นนี้

อสูรร้ายก็ตรงตามชื่อเรียกของพวกมันเลย ดุร้าย รุนแรง และไม่สามารถควบคุมได้ ใช่แล้ว พวกมันมีแนวโน้มที่จะอาละวาดสูง ทั้งยังหัวรุนแรงและยากที่ฝึกให้จะเชื่อง แต่สมาชิกของตระกูลหลินได้อาศัยซากของอสูรกายที่บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นผู้ค้นพบ ทำให้พวกเขาสามารถฝึกให้อสูรร้ายให้เชื่องได้ จากนั้นก็ขายพวกมันให้กับขุนนางชั้นสูง ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงสร้างฐานที่มั่นคงให้กลับตระกูลได้

สวนสัตว์อสูรตั้งอยู่ด้านหลังเรือนใหญ่ของตระกูลหลิน และยังเป็นทิศทางที่ซูเฉินกำลังมุ่งหน้าไป

แน่นอนว่าซูเฉินไม่ได้อยากได้อสูรร้ายของตระกูลหลิน ทว่าเป็นเพราะกู่ชิงลั่วอาศัยอยู่ในเรือนขนาดเล็ก ที่อยู่ถัดจากทะเลสาบเล็ก ๆ ใกล้ ๆ สวนสัตว์อสูรต่างหาก

มันเป็นทะเลสาบที่สวยงาม ต้นกกสีขาวขนาดใหญ่ถูกปลูกเอาไว้ที่ริมทะเลสาบ บางครั้งก็จะสามารถเห็นหงส์ดำเล่นน้ำอยู่ที่นั่นได้ เมื่อตอนซูเฉินยังเด็ก เขาเคยมาที่นี่ด้วยความอยากเล่นสนุกอยู่ครั้งหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตระกูลหลินจับได้และส่งกลับไปยังตระกูลซู สิ่งที่รอคอยเขาอยู่คือบทลงโทษจากพ่อแม่ของเขา ในเวลานั้นซูเฉินสาบานกับความเจ็บปวดที่บั้นท้ายว่าจะไม่มาที่นี่อีก ใครจะไปคิดว่าวันนี้เขาจะตัดสินใจไปที่เรือนเล็กริมทะเลสาบอีกครั้งกัน

อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ซูเฉินไม่กังวลกับผลที่จะตามมา

ซูเฉินเป็นชายตาบอด แม้ว่าเขาจะถูกจับได้ เขาก็สามารถพูดอ้างได้ว่าเขาเลี้ยวมาผิดทาง

เพราะเขาสามารถพึ่งพาข้อแก้ตัวนี้ได้ ดังนั้นซูเฉินจึงกล้ามุ่งตรงไปข้างหน้าได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร

เมื่อเดินไปตามถนนในป่าอันเงียบสงบ ซูเฉินก็สามารถออกมาจากป่าอย่างรวดเร็ว

ผืนน้ำที่พร่ามัวปรากฏขึ้นตรงเบื้องหน้าของเขา

ซูเฉินมาถึงที่ทะเลสาบเล็ก ๆ แล้ว

แม้ว่าในยามนี้ซูเฉินจะไม่สามารถมองเห็นความงามของทะเลสาบขนาดเล็กนี้อย่างชัดเจนดั่งเช่นในอดีตได้อีก แต่เขาก็ยังคงเดินไปตามเส้นทางในความทรงจำ ตรงไปที่เรือนเล็กทีละก้าวด้วยความระมัดระวัง

บริเวณนี้เต็มไปด้วยยามลาดตระเวนของตระกูลหลิน โชคดีที่การได้ยินของซูเฉินนั้นดีเยี่ยมและเขาหลบอยู่บนเส้นทางเล็ก ๆ ในป่าซึ่งช่วยบดบังสายตาได้เป็นอย่างดี หน่วยลาดตระเวนทั้งสองจึงถูกเขาพบและหลบเลี่ยงมาได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่เขากำลังจะไปถึงเรือนเล็กริมทะเลสาบ ทันใดนั้น ซูเฉินก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากับใบไม้ที่ร่วงหล่นที่ด้านหน้าของเขา

แม้ว่าเสียงจะไม่ดังนัก ทว่าก็ยังคงดังไปถึงหูที่เฉียบคมของซูเฉินอยู่ดี เขารีบซ่อนตัวหลังต้นไม้ใหญ่ในทันที

เสียงฝีเท้าอันห่างไกลค่อย ๆ เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ฟังจากเสียงฝีเท้าดูเหมือนว่าผู้ที่เดินอยู่จะมีสองคน

โชคไม่ดีที่ทั้งสองนั้นกำลังมุ่งหน้ามาในทิศทางของซูเฉิน และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเคลื่อนไหวกันค่อนข้างเร็วอีกด้วย ซูเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเสียโอกาสที่จะจากไป แม้ว่าเขาอยากจะจากไปในตอนนี้เขาก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้แล้ว เด็กหนุ่มทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้โดยไม่ขยับต่อไป

โชคยังดีที่ชายทั้งสองหยุดลงก่อนถึงต้นไม้ใหญ่ไม่ไกล