ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 37

บทที่ 37 สะท้านจิต สลายวิญญาณ

ซูเฉินเขย่าขวดยาในมือ ยาสองสามหยดสุดท้ายหยดออกจากขวดลงสู่พื้นดิน ก่อนที่ยาล่ออสูรของเด็กหนุ่มจะหมดลงโดยสมบูรณ์

ซูเฉินโยนขวดยาทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นเหลือบมองไปยังพื้นที่โดยรอบ

เขาทอดสายตามองไปไกล ในสายตามีเพียงป่าไม้ใบหญ้าสีเขียวทึบ ยาสองสามหยดเมื่อครู่คงไม่สามารถล่ออสูรร้ายออกมาได้อีก

ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงหิ้วถุงของตนขึ้นพาดบ่า จากนั้นเดินลงจากเขาทันที

ซูเฉินตัดสินใจจะเดินทางเข้าป่าลึกเข้าไปอีก

แน่นอนว่ายิ่งเดินทางลึกเข้าไปยิ่งพบเจออันตรายมากขึ้น ทว่าซูเฉินไม่มียาล่อสัตว์อสูรเหลือแล้ว และเด็กหนุ่มเองก็ไม่อยากเสียเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดด้วย ดังนั้นซูเฉินจึงต้องเดินทางเข้าไปยังเขตที่มีอสูรร้ายชุกชุมแทน เพราะอย่างไรเขาก็ไม่มีทางใช้วิธีล่าอย่างที่ผ่านมาได้ไปตลอด

หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาฝึกปรือฝีมือมาโดยตลอด เมื่อได้ต่อสู้ลับฝีมือตลอดสามสิบวัน ซูเฉินจึงมีประสบการณ์การเอาตัวรอดเพิ่มสูงขึ้น ทั้งยังมีความมั่นใจในการต่อสู้ในพื้นที่อันตรายมากขึ้นด้วยเช่นกัน

ซูเฉินมุ่งหน้าเข้าป่าลึก ใช้เวลาไปอีกสามวันเต็ม

ในเวลาสามวันนี้ ซูเฉินไม่เจออสูรร้ายสักตัว หากแต่ประสบกับปัญหามากมายหลายแบบซึ่งบางปัญหาเกือบถึงชีวิต มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาเผลอไปทำรังแมลงแตก สุดท้ายจึงถูกฝูงแมลงมีพิษฝูงใหญ่บินไล่กวด อีกครั้งหนึ่ง จู่ ๆ ก็มีพืชหน้าตาไร้พิษภัยต้นหนึ่งปล่อยไอพิษออกมาอย่างรุนแรงจนเกือบหมดสติ โชคดีที่เด็กหนุ่มไหวตัวทันและสามารถหนีออกจากพื้นที่ตรงนั้นได้ แต่พิษที่ได้รับก็ยังทำเอาชาไปทั้งร่างเกือบครึ่งวัน

สิ่งที่ทำให้คนไร้คำพูดที่สุดคือกระทั่งยามดื่มน้ำจากลำธารสายเล็กก็ยังสามารถถูกลอบโจมตีได้ มีปลาชนิดหนึ่งอาศัยอยู่ในลำน้ำสายนี้ พวกมันตัวไม่ใหญ่มากทว่าดุร้ายนัก เมื่อเจอเหยื่อก็จะกระโดดกัดทันที ไม่ว่าจะเป็นเหยื่อตัวไหน เจ้าปลาชนิดนี้ก็จะกระโดดกัดเนื้อของเหยื่อสะบัดออกไป และหากมีเจ้าปลาชนิดนี้อยู่รวมกันเป็นฝูงมากพอละก็ กระทั่งอสูรร้ายก็ถูกพวกมันกินจนเกลี้ยงได้ในพริบตา

ซูเฉินเคยเห็นปีศาจกระดูกเหล็กถูกปลานับพันตัวรุมกัดกินเนื้อมาแล้วกับตา แม้แต่กระดูกสักชิ้นก็ไม่เหลือให้เห็น

ที่เทือกเขาสีเลือดแห่งนี้ มีสิ่งน่าขวัญผวาอยู่ทั่วทุกพื้นที่

ทว่าเรื่องแค่นี้ยังไม่มากพอให้ซูเฉินยอมล่าถอย เขากลับยิ่งมุ่งหน้าเดินต่อไปเรื่อย ๆ

วันต่อ ๆ มา ซูเฉินประจันหน้าเข้ากับอสูรร้ายหลากหลายชนิด โชคยังดีที่เขาไม่ไปเจอกับตัวที่แข็งแกร่งมากนัก ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงสามารถจัดการพวกมันทีละตัวได้อย่างไม่ยากเย็น

ในวันที่ห้าสิบหกบนเทือกเขาสีเลือด ซูเฉินก็ต้องเผชิญหน้าเข้ากับอันตรายร้ายแรงอีกครั้งหนึ่ง

วานรนัยน์ตาหยกตัวหนึ่งยืนขวางทางเขาอยู่

วานรยักษ์ตัวนี้สูงราวสิบฟุต เป็นอสูรร้ายระดับล่างที่มีกำลังมากตัวหนึ่ง พละกำลังของมันมีไม่น้อยไปกว่าหมียักษ์เขี้ยวยื่นเลย แล้วยังรวดเร็วกว่ามาก หากซูเฉินเจอกับเจ้าตัวนี้ตอนที่ยังซุ่มโจมตีสัตว์อสูรอยู่ที่ยอดเขาแล้วละก็ คงจะเลือกหนีทันทีอย่างไม่ต้องคิด

ทว่าตอนนี้เขายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าศัตรูแล้ว

ไม่มีทางถอยหรือหลบเลี่ยงมันได้เลย มีเพียงทางเดียวคือหากไม่ชนะก็หมายถึงต้องตาย

ซูเฉินไม่รีรอ หยิบหน้าไม้ออกมายิงเจ้าวานรยักษ์ทันที ทว่ายามศรปะทะเข้ากับร่างของเจ้าวานร มันกลับส่งเสียงราวกับปะทะแผ่นเหล็กแผ่นหนาขึ้น ลูกศรเหล่านี้ไม่สามารถทำอันตรายใด ๆ กับเจ้าวานรตัวนี้ได้เลย จากนั้นมันก็ส่งเสียงคำรามใส่ซูเฉินดังลั่น

ยามเมื่อเสียงคำรามดังเข้ามาในหูของซูเฉิน การมองเห็นของเขาก็สั่นคลอนก่อนภาพที่เห็นจะเบลอไป

ทักษะพลังต้นกำเนิด!

เสียงคำรามนี้คือวิชาตอกติด ซูเฉินยืนนิ่ง ไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิด..

ทว่าเขากลับไม่ลนลานหรือตื่นกลัว สลับจากหน้าไม้เป็นปืนนักล่าเพลิงด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะยิงไปทางเจ้าวานรยักษ์

ปัง!

เมื่อควันดำจางลง เลือดสีแดงฉานก็พุ่งกระฉูดออกมาจากร่างวานรยักษ์

ความเจ็บปวดทำให้เจ้าวานรยักษ์โกรธเกรี้ยว มันคำรามต่ำใส่ซูเฉิน ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มตรงหน้า โค่นต้นไม้ตามทางที่มันกำลังวิ่งพุ่งมาอย่างเกรี้ยวกราด

ในตอนนั้นเอง ซูเฉินก็สามารถขยับร่างกายได้ เขารีบถอยทันที มือก็เล็งปืนยิงใส่เจ้าวานรยักษ์ไปด้วย แรงสะบัดจากตัวปืนทำให้ตัวเขาถึงกับโคลงไปมาอยู่เรื่อย ๆ

เด็กหนุ่มยิงออกไปทั้งหมดสามนัด ทว่าโดนศัตรูจนได้เลือดเพียงนัดเดียว

แม่นชะมัดเลยไอ้ปืนนี่

ในที่สุดวานรยักษ์นัยน์ตาหยกก็พุ่งเข้ามาประชิดตัวซูเฉินแล้วฟาดฝ่ามือเข้ามา

ซูเฉินใช้ก้าวย่างหมอกอสรพิษพร้อมกับรองเท้าย่ำเมฆี เงาร่างเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสายหมอก ในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้มีดแทงใส่วานรยักษ์ มีดสั้นริ้วดำปลดปล่อยแสงเรืองที่แดงฉานออกมา เมื่อมันแทงเข้าร่างเจ้าวานร อานุภาพของเครื่องมือต้นกำเนิดระดับ 8 ก็สำแดงฤทธิ์ คมมีดตัดผ่านร่างของเจ้าวานรยักษ์ทันที

ถึงกระนั้นเจ้าวานรยักษ์ยังคงพิโรธ มันร้อง “โฮกกก” เสียงดัง ก่อนจะใช้วิชาตอกติดอีกครั้ง

ซูเฉินเซไปเล็กน้อย เจ้าวานรยักษ์ฟาดฝ่ามือเข้าที่อกของเขาที่เปิดโล่ง แม้จะใส่เกราะอยู่ทว่าซูเฉินก็ยังคงกระอักเลือดออกมาคำใหญ่

เด็กหนุ่มรีบถอยทันที ทั้งยังใช้พลังซัดเพื่อส่งตนเองไปด้านหลังให้เร็วขึ้น ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เด็กหนุ่มก็ได้ยกปืนนักล่าเพลิงขึ้นยิงอีกสี่นัด ครั้งนี้เขาเล็งให้โดนแผลเก่าของเจ้าวานร ถึงจะยิงโดนแค่สองนัด แต่แผลของมันก็ระเบิดออก เลือดสดสองสายพุ่งกระฉูดออกมาจากรอยแผล

เจ้าวานรยักษ์ที่คลั่งเสียสติเพราะความเจ็บปวดพุ่งเข้าใส่ซูเฉินและใช้มือฟาดเข้าใส่อีกครั้ง ซูเฉินโต้ด้วยการฟันมีดเข้าไปอีกครั้ง แสงสีเลือดเปล่งออกมาอีกครา จากนั้นก็ตัดแขนเจ้าวานรนั่นขาดออกจากตัวทันที

ทว่าเจ้าวานรยักษ์มีพละกำลังมาก ถึงจะโดนลายสลักเลือดไปถึงสองครั้งก็ยังไม่ตาย หากแต่นัยน์ตาซูเฉินกลับเริ่มพร่ามัวจากการใช้มีดสั้นริ้วดำที่อยู่ในมือ เขาเกือบจะต้านทานไม่ไหวอีกต่อไป

ในจังหวะนั้นเอง เจ้าวานรยักษ์ก็พุ่งขึ้นฟ้า มันเงื้อฝ่ามือขึ้นหวังจะซัดเข้าใส่ที่หัวของซูเฉิน

ซูเฉินเตรียมใช้ก้าวย่างหมอกอสรพิษเพื่อหลบการโจมตี ทว่าเมื่อเห็นเจ้าวานรอ้าปากกว้างก็รู้สึกว่าท่าเริ่มไม่ดี ดูแล้วเจ้าวานรนั่นจะใช้ทักษะพลังต้นกำเนิดเพื่อตอกเขาให้ติดอยู่กับพื้นอีกครั้ง