ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 41

บทที่ 41 การกลับมา (2)

งานจัดเลี้ยง ณ ศาลากล้วยไม้หอม คฤหาสน์ตระกูลซู

หยานหวู่ชวงผู้เป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงครั้งนี้ กำลังอุ้มเด็กผู้ชายอวบอ้วนเอาไว้ในอ้อมแขน นางเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชนและแวะทักทายแขกเป็นครั้งคราว

“หวู่ชวงรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งที่ผู้ยิ่งใหญ่จากตระกูลฉินให้เกียรติมาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่”

“ที่แท้เป็นท่านผู้อาวุโสจาง! ขอบคุณที่ท่านให้เกียรติมาแสดงความยินดีกับวันเกิดของบุตรชายข้าด้วย!”

“ท่านประมุขตระกูลหวังอุตส่าห์มาเยือนด้วยตัวเอง แล้วข้าจะกล้ารับของสิ่งนี้ได้อย่างไรกัน”

บางครั้งก็มีชื่อเล่นบางส่วนที่ติดปากนางมาจากหอวสันต์จันทราหลุดลอยออกไป

“โอ้ ท่านลุงหรงเองก็มาด้วย …… ”

ทว่าทุกคนก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจเรื่องนี้ไปโดยปริยาย

วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดครั้งแรกของซูฮาว ลูกชายคนที่สามของซูเฉิงอัน ด้วยเหตุนี้ซูเฉิงอันจัดได้งานเลี้ยงขึ้นเพื่อลูกชายที่รักของเขาโดยเฉพาะและเชิญแขกเหรื่อมาร่วมงานอีกหลายคน แขกทุกคนที่มีสัมพันธ์อันดีกับซูเฉิงอันต่างก็ได้มาเพื่อแสดงความยินดีกับเขากันถ้วนหน้า

ทั่วทั้งตระกูลซูในตอนนี้อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข

แน่นอนว่ายังมีผู้ที่ไม่มีความสุขไปด้วยอยู่เช่นกัน

“ซูเฉิงอัน!”

เสียงตะโกนที่ดังขึ้นทำให้บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองพังทลายลง

เมื่อหันมองไปทางทิศของเสียงตะโกน จะเห็นถังหงรุ่ยผู้กำลังยืนอยู่บนศาลาริมน้ำ

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

เมื่อเห็นถังหงรุ่ยเดินกระทืบเท้าเข้ามา หยานหวู่ชวงก็เดินมาทักทายนาง “เหตุใดพี่สาวถึงได้มาที่นี่?”

“ไสหัวออกไปให้พ้นทางข้า!” ถังหงรุ่ยผลักผู้หญิงนางนี้ออกไป จากนั้นจึงตรงไปหยุดอยู่เบื้องหน้าซูเฉิงอันและเริ่มตะโกนสาปแช่งเขา “ยามนี้ลูกชายของเราไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง แต่เจ้ากลับไม่สนใจไยดีแม้แต่น้อย ยังจะมีกะจิตกะใจมาร้องรำทำเพลงอยู่อีกงั้นหรือ! เจ้ายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้างไหม!?”

ซูเฉิงอันนิ่งเงียบไม่ตอบนาง

ความจริงแล้วงานเลี้ยงในครั้งไม่ใช่ความคิดของซูเฉิงอัน อย่างไรก็ดีมันเป็นเพราะหยานหวู่ชวงคอยจู้จี้จุกจิกเรื่องนี้กับเขาอยู่ตลอดเวลา นางพูดแม้กระทั่งคำกล่าวเช่นว่า ‘เช่นนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับซูเฉิน ทุกคนภายใต้สวรรค์นี้จำต้องร้องไห้และโศกเศร้า ห้ามแม้แต่จะยิ้มเช่นนั้นหรือ?’ นางยังกล่าวอีกว่าเขาถูกถังหงรุ่ยกดเอาไว้จนไม่กล้าจะแสดงความคิดเห็นของตนออกมา

ซูเฉิงอันได้มีปากเสียงกับถังหงรุ่ยมาหลายครั้งแล้ว ด้วยแรงอารมณ์ที่คอยผลักดัน ทำให้เขาตัดสินใจที่จะจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้น อย่างไรก็ตามในใจของซูเฉิงอันกลับรู้สึกผิดต่อสองแม่ลูก ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะโต้กลับ

ตอนนั้นเอง หยานหวู่ชวงก็ได้ก้าวออกมาข้างหน้า “พี่สาวจะกล่าวว่าซูเฉินเป็นลูกชายของพี่เฉิงอัน แล้วฮาวเอ่อร์ของข้าไม่ได้นับเป็นลูกชายหรืออย่างไร? เรื่องของซูเฉินที่ไปยังเทือกเขาสีเลือดไม่รู้เป็นตายร้ายดี เราก็เป็นห่วงเขาเช่นกัน แต่ยามนี้เราก็ไม่อาจทำอะไรได้อยู่ดีจริงหรือไม่? หรือพวกเราจะไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ชีวิตของตนเอง จนกว่าลูกชายของท่านจะกลับมาเลยเชียวหรือ?”

ซูเค่อจี่เองก็เดินออกมาข้างหน้าแล้วก็พูดว่า “ป้าหยานกล่าวได้สมเหตุสมผล วันนี้เป็นวันเกิดของฮาวเอ่อร์ มันเป็นสำคัญที่สุดของเด็กคนนี้ หากเราพลาดช่วงเวลานี้ไปเพราะซูเฉิน มันก็ไม่อาจย้อนคืนกลับมาได้อีก หากเป็นเช่นนั้นข้าเชื่อว่าวิญญาณของซูเฉินในแม่น้ำเหลืองคงจะไม่สบายใจเช่นกัน”

[แม่น้ำเหลือง – นรกของจีน]

ถังหงรุ่ยถลึงตามองและตอบกลับด้วยความโกรธ “ซูเค่อจี่ เจ้ากำลังกล่าวไร้สาระอันใดอยู่? วิญญาณของใครที่อยู่ในแม่น้ำเหลืองกัน? ลูกชายของข้ายังไม่ตาย!”

ซูเค่อจี่ส่ายหัว “เขาไม่ได้กลับมาหลังจากผ่านไปเกินแล้วสองวันแล้ว ทั้งยังเป็นคนตาบอด ข้าคิดว่าคงยากที่เขาจะรอดออกมาได้”

การแสดงออกบนใบหน้าซูเค่อจี่นั้นเต็มไปด้วยความสุข

ความขัดแย้งของซูเค่อจี่กับซูเฉินเป็นที่รู้จักกันดีโดยทั่วไป ทว่าเขาไม่เหมือนกับหยานหวู่ชวง เขาไม่ต้องพึ่งซูเฉิงอันและไม่จำเป็นต้องไว้หน้าอีกฝ่ายด้วย ดังนั้นในเวลานี้ความสุขในความโชคร้ายของผู้อื่นจึงแสดงออกมาอย่างชัดเจน มุมปากของซูเค่อจี่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เขาแทบจะหัวเราะออกมาด้วยความสุขอยู่แล้ว

ถังหงรุ่ยโกรธมากจนนางแทบจะพุ่งเข้าไปหาซูเค่อจี่ แต่กลับถูกหยุดโดยซูเฉิงอัน ผู้ซึ่งพูดอย่างแสดงออกอย่างจริงจังเสียก่อน “จบหรือยัง?”

“เฉิงอัน?” ถังหงรุ่ยมองสามีของนางอย่างสับสน “มันกล่าวว่าลูกชายของเราตายไปแล้ว”

ซูเฉิงอันผลักถังหงรุ่ยออกไปด้านข้าง “ชีวิตตัวเองมันยังไม่สนใจ แล้วเจ้าจะไปใส่ใจอะไรแทนมากมายนัก”

ได้ยินเช่นนั้นแล้ว ถังหงรุ่ยก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างรุนแรง

นางไม่อยากจะเชื่อว่าสามีของตนจะพูดเช่นนี้ ถังหงรุ่ยมองไปที่ซูเฉิงอัน ในช่วงเวลานั้นนางรู้สึกเหมือนว่านางไม่เคยรู้จักเขามาก่อน และกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แต่ก่อน เจ้า …… ไม่ใช่คนเช่นนี้”

อย่างไรก็ตาม ซูเฉิงอันกลับทำตัวราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดนั้น