ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 88

บทที่ 88 จดหมาย

เมื่อซูเฉินทำการทดสอบเสร็จสิ้น ฝูงชนก็พากันกลั้นหายใจด้วยความตกตะลึง

เป็นเพราะแสงสว่างของดาวสีเหลืองที่มากถึง 23 ดวง ซึ่งนั้นก็มากพอที่จะทำให้ผู้คนโดยรอบพากันตาพร่าได้เป็นอย่างดี

เพราะนั่นเท่ากับขั้นที่ 2 ของด่านก่อเกิดลมปราณแล้ว!

เพียงแค่มีผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดถึง 2 คน ก็เกินพอที่จะส่งผลให้การประเมินสิ้นปีนี้น่าสนใจขึ้นอย่างมากแล้ว ในขณะเดียวกัน มันก็กลายเป็นว่าความสนใจทั้งหมดได้ตกไปอยู่ที่ซูชิงและซูเฉินแล้วในตอนนี้

สำหรับซูถง เขาทำได้เพียงยอมแพ้การประเมินสิ้นปีในครั้งนี้ เรื่องนี้ก็ทำให้การปฏิรูปของตระกูลซูเป็นเหมือนเรื่องตลกไปโดยปริยาย ไป ๆ มา ๆ ท้ายที่สุดพวกเขาก็กลับไปลงเอยที่ผลลัพธ์เช่นเดิม

ซูชิงที่ยืนอยู่บนเวทีเฝ้ามองไปที่ซูเฉิน ขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง “ท่านพ่อพูดถูก เจ้ากลายเป็นผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดไปนานแล้ว นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงได้กล้าเข้าไปยังเทือกเขาสีเลือดใช่หรือไม่?”

“ถ้าเจ้าอยากจะเข้าใจไปแบบนั้นก็ตามใจเจ้า” ซูเฉินตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะอยู่ขั้นที่ 2 ของด่านก่อเกิดลมปราณ แล้วมันจะยังไงล่ะ? เพื่อปิดบังความจริง เจ้าจึงได้มุ่งเน้นไปที่การเพิ่มรากฐานการบ่มเพาะของเจ้า แทนที่จะฝึกทักษะต้นกำเนิด ละเลยพื้นฐาน มุ่งเน้นแต่รายละเอียดปลีกย่อย หากมีเพียงแค่พื้นฐานการฝึกฝนของผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิด แต่ไม่มีทักษะต้นกำเนิด มันก็ไร้ประโยชน์!”

มันไม่ใช่ความผิดของซูชิงที่คิดเช่นนี้ หากซูเฉินต้องการเรียนรู้ทักษะต้นกำเนิด เขาก็จำจะต้องได้รับมันจากตระกูลซู ทว่าจนถึงวันนี้ตระกูลซูไม่เคยมีการบันทึกว่าซูเฉินได้ร้องขอทักษะต้นกำเนิดแต่อย่างใด

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ซูชิงเชื่อว่าซูเฉินไม่ได้ฝึกฝนทักษะต้นกำเนิดใด ๆ เลย

เพื่อปกปิดความแข็งแกร่งของตนซูเฉินจึงไม่ได้ฝึกฝนทักษะต้นกำเนิดใด ๆ เลย นี่เป็นเรื่องที่โง่มากดังนั้นซูชิงจึงพูดไปแบบนั้น

ไม่เหมือนซูเฉิน เมื่อซูชิงต่อสู้ในแดนลวงตาประกายทรัพย์ เขาก็ได้เรียนรู้ทักษะต้นกำเนิดไปด้วย

นี่คือเหตุผลที่ซูเค่อจี่ลงเดิมพันกับซูเฟยหูด้วยมั่นใจอย่างมาก

และเหตุผลเดียวกันนั้นเอง ทำให้ซูชิงยืนอยู่ต่อหน้าซูเฉินด้วยความมั่นใจอย่างสุดจะพรรณนา

จังหวะนั้นเอง ร่างของซูชิงก็สั่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นกลิ่นอายที่ดูสง่างามหลั่งไหลออกมาจากกายของเขา

กลิ่นอายที่ดูจะส่งผลกระทบต่อจิตใจนี้เริ่มแพร่กระจายออกไป มันทำให้ทุกคนในบริเวณใกล้เคียงรู้สึกถึงบรรยากาศที่รุนแรงและโหดร้าย

ซูชิงยิ้มและพูดว่า “ดูซะสิ นี่คือภาพลวงแห่งจิตสังหารของข้า มันถูกสร้างขึ้นจากการสังหารอสูรลวงตาทั้ง 308 ตนในชั้นแรกของแดนลวงตาประกายทรัพย์ เป็นของขวัญที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ!”

เมื่อกล่าวจบ ซูชิงก็สะบัดมือของเขา

ภาพลวงแห่งจิตสังหารเป็นทักษะต้นกำเนิดที่นับได้ว่ายอดเยี่ยม ในแง่ของคุณภาพเพียงอย่างเดียว มันก็สูงกว่าสิ่ง ที่ซูเฉินเคยเรียนมาทั้งหมด

ทันทีที่จิตสังหารนี้ถูกใช้ออก มันสามารถเกาะติดกับร่างกายและทำหน้าที่เป็นโล่ได้ มันช่วยลดผลการโจมตีให้อ่อนแอลง นอกจากนี้ยังสามารถเพิ่มพลังกับความแข็งแกร่งให้กับอาวุธและส่วนต่าง ๆ ของร่างกายได้อย่างมาก หากผู้ใดฝึกฝนได้จนถึงขั้นเชี่ยวชาญ เพียงแค่การโบกมือข้างเดียวก็อาจก่อให้เกิดลมแฝงจิตสังหารที่รุนแรงขึ้นมาได้ สายลมนั้นสามารถกวาดผ่านไปได้ทั่วทุกแห่งภายใต้ดวงอาทิตย์ พลังของมันแข็งแกร่งกว่าทักษะลูกไฟหลายเท่า

แน่นอนว่ระดับของซูชิงในปัจจุบันยังไปไม่ถึงขั้นนั้น แต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้เขาเลิกมั่นใจในภาพลวงแห่งจิตสังหารของตน

จิตสังหารที่ดูเหมือนงูสีดำตัวผอมจำนวนนับไม่ถ้วนพันรอบแขนของซูชิงนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนที่แขนข้างนั้นจะพุ่งตรงออกไปหาซูเฉิน

เมื่อเห็นอีกฝ่ายโจมตีเข้ามา ซูเฉินก็ถอนหายใจ “บางทีเจ้าอาจจะเฝ้ารอวันนี้มาตลอด แต่ข้านั้นกลับไม่เคยมองว่าเจ้าเป็นคู่ต่อสู้ของข้าเลยสักครั้งเดียว”

ซูเฉินหลับตาลง ผสานมือแล้วก้าวถอยไปข้างหลัง เด็กหนุ่มเคลื่อนกายออกไปราวกับควันและหลบการโจมตีด้วยหมัดของซูชิง

การโจมตีของซูชิงล้มเหลวและเริ่มโจมตีซ้ำอีกครั้ง ซูเฉินไม่ได้โต้กลับ เขาเพียงแค่หลบไปทางซ้ายและขวา ถ้าไม่สามารถหลบมันได้ซูเฉินก็จะใช้แขนของเขาเพื่อต้านการโจมตี เขาแค่ป้องกันและไม่โจมตี ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่ต้นจนจบซูเฉินยังไม่ได้ลืมตาเลยแม้แต่น้อย

ถ้าเปลี่ยนไปเป็นคนอื่น พวกเขาคงคิดว่าซูเฉินกำลังทำให้พวกเขาอับอาย ทว่าซูชิงไม่รู้ว่าซูเฉินกลับมามองเห็นได้แล้วและไม่เคยที่จะคิดเช่นนั้น ซูชิงจึงมุ่งเน้นไปที่การโจมตีด้วยกำลังทั้งหมด

บนเวทีการต่อสู้ทั้ง 2 เคลื่อนไหวและกระโดดไปมาอย่างรวดเร็ว ราวกับสายลม

การโจมตีของซูชิงดุดันราวกับเสือร้าย แต่มันไม่สามารถโจมตีโดนตัวซูเฉินได้ ซูชิงไม่สามารถแสดงความแข็งแกร่งและพลังกำลังของเขาออกมาอย่างชัดเจนได้ และไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้เลย

ผู้ชมด้านล่างต่างวิตกกังวลอย่างมาก ในบางครั้งที่หมัดของซูชิงเฉียดผ่านซูเฉิน ส่งผลให้ทุกคนส่งเสียงอุทานและอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

บางคนก็คิดว่ามันน่าเสียดายมาก ขณะที่บางคนก็ที่ถอนหายใจและมีความสุข บางก็ส่งเสียงดังด้วยความตื่นเต้น ทุกคนล้วนมีความคิดในแบบที่ต่างกันไป

อย่างไรก็ตาม ในใจของทุกคนเริ่มรู้สึกแบบเดียวกันว่า ความเร็วของซูชิงนั้นช้าลงอย่างเห็นได้ชัด