ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 92

บทที่ 92 สูตร

เมื่อเด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ซูเฉินรู้สึกว่ายังคงรู้สึกแน่นหน้าอกอยู่เล็กน้อย และขาของเขาก็ยังคงหนักอยู่ การไหลเวียนของพลังต้นกำเนิดไม่ดีนัก ซูเฉินเข้าใจแล้วว่าปัญหาจากเมื่อวานยังไม่ได้รับการแก้ไข

ดูเหมือนว่าคงจะต้องใช้เวลาสักพัก ก่อนที่เขาจะฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์

ซูเฉินไม่ต้องการรอนานขนาดนั้น โชคดีที่เขารู้จักยาชนิดหนึ่งที่สามารถรักษาอาการพลังต้นกำเนิดอ่อนแรง ซูเฉินตัดสินใจว่าเขาอาจจะปรุงยาขึ้นมาเองไปพร้อมกับฝึกฝนทักษะการเล่นแร่แปรธาตุของอูเอ่อร์หลี่

เมื่อซูเฉินอยากจะทำ เขาก็จะทำ ซูเฉินเรียกหาหมิงชูและให้ไปแจ้งโจวหงให้เตรียมรถม้า

หลังจากที่เจี้ยนซินหายตัวไป หมิงชูก็ได้กลายเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของซูเฉินอย่างเป็นทางการ แม้ว่าเด็กคนนี้จะหัวดื้อไปหน่อย แต่เขาก็ซื่อสัตย์และภักดีต่อซูเฉินอย่างมากมาก ดังนั้นซูเฉินจึงค่อนข้างชอบเขา

ตอนนี้หมิงชูกำลังช่วยให้ซูเฉินล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยอยู่ ในขณะที่ซูเฉินเฝ้าดูอีกฝ่ายทำงานอย่างขยันขันแข็ง ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา เขาพูดว่า “หมิงชู เจ้าอยากเรียนศิลปะการต่อสู้ไหม?”

“แน่นอนว่าข้าน้อยอยาก แต่แค่อยากมันจะไปมีประโยชน์อะไร หากไม่มีแต่ใครมาสอนให้ข้าน้อย” หมิงชูตอบอย่างเศร้าโศก

“ข้าสามารถสอนให้เจ้าได้ หากเจ้าต้องการ” ซูเฉินกล่าว

“จริงหรือ ?” ดวงตาของหมิงชูเปล่งประกายขึ้นในทันที

แต่แล้วใบหน้าเล็ก ๆ ก็ซึมลงอีกครั้ง “นายน้อยอย่าแกล้งหยอกข้าให้ดีใจเล่นเลย ทุกคนรู้ดีว่าทักษะการต่อสู้ของตระกูลซูไม่สามารถถ่ายทอดให้ผู้อื่นได้”

ซูเฉินยิ้มและพูดว่า “ข้าไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะสอนทักษะของตระกูลซูให้เจ้า นอกจากนี้ทักษะของตระกูลซูมีอะไรดีกัน? ข้ามีอันที่ดีกว่านั้นให้เจ้า”

หมิงชูจ้องไปที่ซูเฉินอย่างว่างเปล่า “นายน้อย ท่านพูดจริง ? ”

ซูเฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง

หมิงชูดีใจสุด ๆ “ยอดไปเลย!”

หมิงชูกระโดดขึ้นลงอย่างตื่นเต้น ก่อนที่จะคุกเข่าลง “หมิงชูขอบพระคุณนายน้อยอย่างยิ่ง ที่ถ่ายทอดทักษะเหล่านี้ให้แก่ข้า!”

“เอาล่ะ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจพิธีการให้มากนักหรอก ลุกขึ้นแล้วไปดูแลเรื่องที่ต้องทำเถอะ” ในระหว่างที่พูดคุยกัน ซูเฉินก็ล้างหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ข้าจะไปเรียกโจวหง!” หมิงชูตะโกนก่อนจะลุกขึ้นและออกไป

เมื่อหมิงชูวิ่งไปถึงประตูทางเข้า เขาก็หันกลับมาและมองไปที่ซูเฉิน “ข้าบอกเรื่องนี้กับโจวหงได้หรือไม่ ? ”

ซูเฉินยิ้ม “แน่นอน บอกมันด้วยว่ามันก็สามารถเรียนรู้ได้เช่นกันหากมันต้องการ”

“ขอรับนายน้อย!” หมิงชูวิ่งออกไปอย่างตื่นเต้น

เมื่อออกจากที่พักก็พบกับโจวหงที่รออยู่พร้อมรถม้าหน้าประตูทางเข้าแล้ว จากสีหน้าตื่นเต้นของอีกฝ่ายก็สามารถบอกได้อย่าง่ายดายว่าหมิงชูได้แจ้งสถานการณ์ให้เขาทราบแล้ว อย่างไรก็ตามโจวหงอายุมากกว่าหมิงชูมาก และเขาก็มีประสบการณ์ชีวิตที่ตกต่ำ ดังนั้นเขาจึงยังดูสงบกว่าหมิงชูมาก โจวหงไม่ลืมงานของตัวเอง และทำหน้าที่รับผิดชอบของเขาอย่างเงียบ ๆ

“พาข้าไปที่คฤหาสน์วายุเหนือน้ำ” ซูเฉินกล่าวขณะที่เขาก้าวขึ้นรถม้า

รถม้ามุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์วายุเหนือน้ำ

คฤหาสน์วายุเหนือน้ำตั้งอยู่บนถนนลมวสันต์ทางด้านตะวันออก เป็นร้านยาที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลินเป่ย ในตอนนี้พวกเขาไม่ได้ขึ้นต้องต่อตระกูลใด ดังนั้นจึงเป็นโถงยาที่ใหญ่ที่สุดในหลินเป่ย

เมื่อตอนที่ซูเฉินสูญเสียการมองเห็น ตระกูลซูเคยเชิญหมอหลายคนจากที่นี่ไปช่วยดูดวงตาของเขา ดังนั้นหลายในคนที่นี้จึงคุ้นเคยกับซูเฉินดี

ทันทีที่มาถึงคฤหาสน์วายุเหนือน้ำ ผู้ช่วยผู้หนึ่งก็เข้ามาทักทายเขาทันที “ที่แท้เป็นนายน้อยสี่ ธุระใดที่ทำให้วันนี้ท่านอุสาห์มาถึงที่นี่กัน?”

“โปรดจัดเตรียมส่วนผสมยาที่จำเป็นทั้งหมดตามสูตรนี้ให้ข้าที” ซูเฉินกล่าวพร้อมกันส่งมอบสูตรยาไป