ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 127

“ขึ้นสังเวียนมาสู้กับมารดาเจ้าเถิด!”

ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่หันมาจับจ้อง โจวเย่าจู่ถูกเด็กสาวที่สูงไม่เท่าตนลากไปข้างหน้า ทำให้เขาอัปยศอดสูยิ่งนัก โดยความรู้สึกนี้กลั่นออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ

“เจียงหลีปล่อยข้าไปเถอะ!” โจวเย่าจู่ขัดฝืนดิ้นรน

แต่ทว่า เจียงหลีกลับเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ยังคงลากเขาขึ้นไปบนสังเวียนแล้วโยนเขาไว้บนนั้น

อ้าก!

โจวเย่าจู่ยืนโซเซและล้มลงกับพื้นสังเวียน ทำให้เกิดเสียงหัวเราะหลั่งไหลเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ เสียงหัวเราะเช่นนี้แทบจะทำให้โจวจู่จมหายไปเลย

เขามองไปที่เจียงหลีด้วยแววตาที่เกลียดชัง แต่แววตาแวววาวของอีกคนกลับปรากฏเพียงรอยยิ้มเย็นชา

“วันนี้ข้าจะชำระแค้นที่เจ้าลักพาตัวข้าไปขังไว้ที่วัดร้างบนเขาอย่างสาสม” มุมปากของเจียงหลีโค้งขึ้น

เพลานี้ ทุกคนต่างทราบดีว่าทั้งสองมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนเป็นแน่

พอได้ยินเจียงหลีพูดเพียงเท่านี้ ใบหูของลู่เสวียนก็ตั้งขึ้นพลางจ้องมองไปที่โจวเย่าจู่ด้วยแววตาอาฆาต

“เจ้า…เจ้าจะทำอะไรข้า” โจวเย่าจู่นั่งลงกับพื้นโดยฝ่ามือทั้งสองข้างวางอยู่บนพื้น พร้อมถอยหลังออกไปอย่างต่อเนื่อง

เขากลับมิกล้าเผชิญหน้ากับเจียงหลีในวันนี้

แววตาของเจียงหลีเต็มไปด้วยความประชดประชัน “คนไร้ประโยชน์ ขี้ขลาดตาขาวเยี่ยงเจ้า มีค่าพอที่จะเป็นคู่แข่งของพี่ชายข้าอย่างนั้นหรือ” นางเดินเข้าไปหาโจวเย่าจู่ทีละก้าว

สำหรับโจวเย่าจู่แล้ว สีหน้าของนางดำคร่ำเครียดและสายตาเย็นเยือกเช่นนั้น ทำให้รู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก “เจ้า…เจ้าอย่าเข้ามา พ่อข้าเป็นขุนนางชั้นสูงแห่งราชสำนักเชียวนะ!”

“ข้ารู้แล้ว ครั้งที่แล้วเจ้าก็บอกแล้วมิใช่หรือ เจ้ายังพูดอีกว่าบ้านของข้า บัดนี้เป็นของตระกูลโจวไปเสียแล้ว” เจียงหลีพูดหยอกเย้า

ริมฝีปากของโจวเย่าจู่ปิดสนิท เขามิกล้ามองไปที่เจียงหลี

เจียงหลีหัวเราะเยาะ “วางใจเถอะ วันนี้ดวงเจ้ายังไม่ถึงคาด เพราะนี่คือสังเวียนสำหรับเด็กใหม่แห่งสถานบันไป๋หยวน ข้าต้องการเพียงคะแนนเท่านั้น”

พอได้ยินคำพูดของเจียงหลีเพียงเท่านี้ โจวเย่าจู่ผู้เป็นกังวลถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ทว่า เมื่อมองเห็นเจียงหลีที่ยังคงเดินเข้ามาหาตนเช่นนี้ เขาก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวและเป็นกังวลอีกครั้ง

หากถูกโจมตีจนล้ม ก็ต้องเจ็บหนักอย่างแน่นอน!

“ลุกขึ้น!” ทันใดนั้น เจียงหลีก็ตะโกนด้วยเสียงดุดัน

ผู้คนทั้งด้านบนและด้านล่างสังเวียนต่างพากันตกตะลึงไปตามๆ กัน

ซึ่งแม้แต่ลู่เสวียนเองก็มองไปที่หญิงสาวตัวเล็กๆ คนนั้นด้วยความตกใจราวกับว่านางคิดไม่ตกเหตุใดนางถึงระเบิดอารมณ์ที่ทรงพลังเช่นนั้นออกมา

โจวเย่าจู่มองไปที่หญิงสาวซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตะลึงงันเช่นกันแล้วลุกขึ้นยืนอย่างมิสามารถควบคุมตัวเองได้

“ปล่อยวิญญาณยุทธ์ของเจ้าออกมา” เจียงหลีตะโกนอีกครั้ง

บรรยากาศรอบๆ สังเวียนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบสงบทันที พวกเขาทั้งหมดต่างเฝ้าดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นบนสังเวียนอย่างเงียบๆ และไม่มีใครรู้ว่าสาวชุดดำผู้สง่างามคนนี้จะทำอะไรต่อไป

“ข้า…”

“อืม”

เสียงอุทานที่เย็นเยือกของเจียงหลี ขัดจังหวะคำพูดที่สั่นเทาของโจวเย่าจู่

แสงสีทองที่อยู่ด้านหลังเขาแทบจะมาพร้อมกับปลายเสียงของเจียงหลี ทันใดนั้นวิญญาณยุทธ์ก็ปรากฏขึ้นทันที

แน่นอนว่าแม้จะปล่อยวิญญาณยุทธ์แล้ว สถานการณ์ของโจวเย่าจู่ก็มิได้ดีขึ้นเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เป็นเพราะความขี้ขลาดของเขาเองเป็นเหตุทำให้จิตวิญญาณยุทธ์ที่อยู่ด้านหลังนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังและห่อเ**่ยวในหัวใจ

แพ้แล้ว!

แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้ลงแข่งด้วยซ้ำ!

พอทุกคนเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ

พลังอำนาจของหญิงสาวผู้นั้นจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ต่อให้โจวเย่าจู่จะปล่อยวิญญาณยุทธ์ออกไป แต่ในพลังกลับพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

เจียงหลีวางมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง แววตาแวววาวกลับเปลี่ยนเป็นดุดัน แล้วมองไปที่โจวเย่าจู่พร้อมกับก้าวไปข้างหน้า

อ้า!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน