ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 145

ในอาณาเขตหลิงอู่ รอบๆ หนองน้ำเป่ยยวนที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ

ท้องฟ้าที่นี่มืดครึ้ม และมีบรรยากาศที่เสื่อมโทรม

“อาหลี ข้างหน้าก็คือหนองน้ำเป่ยยวน” เจียงเฮ่าหยุดแล้วยกมือขึ้นชี้ไปที่ที่มีหมอกหนาทึบด้านหน้า อธิบายให้น้องสาวฟัง

เจียงหลีเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา มองดูหนองน้ำที่เต็มไปด้วยอันตรายด้วยกันกับเขา

“หนองน้ำเป่ยยวนในอาณาเขตหลิงอู่ จะมีวิญญาณยุทธ์ปรากฏตัวน้อยมาก ดังนั้นคนทั่วไปก็ไม่ค่อยมาที่นี่ แต่ก็มีตำนานเล่ากันว่าในหนองน้ำลึกนั้นมีวิญญาณยุทธ์ที่แข็งแกร่งมากซ่อนอยู่ และทำให้วิญญาณยุทธ์ธรรมดาๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ เลยกลายเป็นสถานที่ต้องห้ามของมัน ตำนานเรื่องเล่านี้เป็นเรื่องจริง วิญญาณยุทธ์ที่ซ่อนอยู่ที่นี่ก็คือเสวียนกังกุย” ในน้ำเสียงของเจียงเฮ่ามีความทอดถอนใจ

เจียงหลีเม้มปากไม่พูดอะไร ในหัวนางกำลังนึกถึงบันทึกที่เกี่ยวข้องกับเสวียนกังกุย

[ในโบราณกาลเสวียนกังกุยเป็นปีศาจที่ถูกจัดอันดับว่าแข็งแกร่งเป็นอันดับสาม ความสามารถในการป้องกันไม่มีใครเทียม เสวียนกังกุยรักสงบ สามารถนอนได้เป็นร้อยปีพันปี อีกทั้งยังชอบสถานที่มืดและชื้น]

จากข้อมูลนี้ ยิ่งทำให้นางเชื่อมากยิ่งขึ้นว่าวิญญาณยุทธ์เสวียนกังกุยซ่อนตัวอยู่ในหนองน้ำ

เป่ยยวน

เพียงแต่ว่า

เจียงหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย

เจียงเฮ่าเห็นท่าทีของเจียงหลี เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “อาหลีกำลังคิดอะไรอยู่”

เจียงหลียังคงขมวดคิ้วอยู่ “ข้าแค่กำลังคิดว่าข่าวคราวนี้ใครเป็นคนปล่อย แล้วมีจุดประสงค์อะไร”

พอฟังคำพูดของนาง เจียงเฮ่าก็ขมวดคิ้ว แต่ว่าครู่เดียวเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร แล้วก็ไม่สนด้วยว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้ ข้ารู้เพียงแต่ว่าอาหลีอยากได้เสวียนกังกุย เช่นนั้นพี่ก็จะช่วยเจ้าแย่งชิงมันมาให้ได้!”

คำพูดนี้ทำให้เจียงหลีชำเลืองตามองหน้ากากโลหะที่เย็นชาอันนั้น

เจียงเฮ่าเป็นนักโทษหลบหนี จิ่งเยี่ยเป็นคนสำนักหลิงอู่ ดังนั้นตอนนี้เขาทำได้เพียงใส่หน้ากากอยู่ข้างๆ นาง

แต่ทว่าถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ หน้ากากที่เย็นชานี้ก็ไม่สามารถปิดบังความรักและความห่วงใยที่เขามีให้น้องสาวได้

“ถ้าหากว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมาก……”

“ไม่มีถ้าหาก” เจียงเฮ่าพูดแทรกเจียงหลีด้วยความมั่นใจ “อาหลีเจ้าเชื่อพี่ ขอเพียงเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ พี่ก็จะช่วยเจ้าเอามันมาให้ได้”

คำพูดหยั่งเชิง จบลงแค่นั้น

เจียงหลียิ้มมุมปากเล็กน้อย เจียงเฮ่าไม่เข้าใจดวงตาที่สดใสเปล่งประกายของนาง “อืม” นางพยักหน้า

เจียงเฮ่าไม่รู้ นับตั้งแต่นี้ เจียงหลีถึงมองเขาเป็นพี่ชายจริงๆ

ถ้าการกระทำของเขาเหมือนกับที่เขาพูด เจียงหลีก็จะยอมรับเขาจากใจจริง ไม่ใช่เพียงเพราะร่างกายนี้ ก็เลยต้องยอมรับพี่ชายที่ไม่เอาไหนคนนี้

“พวกเราไปกันเถอะ” น้ำเสียงใต้หน้ากากที่เจียงเฮ่าใส่อยู่อ่อนโยนมาก

ถึงแม้ไม่เห็นหน้าเขา เจียงหลีก็เดาได้ว่าตอนนี้เขากำลังยิ้มอย่างอบอุ่น

ทั้งสองเข้าไปสู่หนองน้ำ

เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไป รอบๆ ตัวพวกเขาก็ถูกล้อมด้วยหมอกหนาทึบ ทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจน

“ข่าวคราวบอกแค่ว่าวิญญาณยุทธ์เสวียนกังกุยปรากฏที่หนองน้ำเป่ยยวน แต่กลับไม่ได้บอกตำแหน่งที่แน่นอน ต้องใช้เวลาเยอะมากในการค้นหา” เจียงเฮ่าพูดข้างหูเจียงหลีเบาๆ

เจียงหลีเม้มปากและพยักหน้า

ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถึงแม้ว่าเป็นนาง ก็ไม่กล้าประมาทเกินไป เพื่อจะได้ไม่ถูกลอบทำร้าย

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคนมาที่หนองน้ำเป่ยยวนเพราะได้ยินข่าวมากเท่าไหร่

ระหว่างทาง พวกเขาเจอกับคนไม่น้อย เหมือนว่าล้วนแต่มากันเพราะข่าวคราวของเสวียนกังกุย เพียงแต่เพราะว่าทุกคนก็ยังหาไม่เจอ ทุกคนต่างไม่ยุ่งกัน ต่างคนต่างหาเว้นระยะห่างเพราะระวังตัว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน