ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 268

เหตุใดองค์หญิงเสวียนเทียนถึงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นนี้

ดูเหมือน…สวยขึ้น!

เมื่อเจียงหลีเดินจากไป เหล่าทหารยามตะลึงอยู่นานถึงจะรู้ตัวและกระซิบ

…

เขาฝูถูซาน เขาฝูถูซานเป็นสถานที่ที่งดงามที่สุดของโลก แต่เจียงหลีไม่เคยมาที่นี่มาก่อน นางนึกไม่ถึงว่าเวลานี้ลู่เจี้ยจะอยู่บนเขา

ฝูถูเป็นหอสูง รูปร่างของภูเขามีลักษณะเหมือนหอคอย และแต่ละชั้นมีวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม ซึ่งภูเขาแห่งนี้รองรับได้ทั้งสี่ฤดูกาลและมีดินเจ็ดสีที่พิเศษรวมอยู่ด้วย

เขาฝูถูซานถูกปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆและหมอกตลอดทั้งปีประดุจดินแดนสวรรค์

“ลู่เจี้ยยย! ลู่เจี้ยยย!”

เจียงหลีขึ้นไปบนเขาฝูถูซานและมองหาลู่เจี้ยท่ามกลางดอกสาลี่ที่ร่วงหล่นตามสายลม นางมองขึ้นไปทีละชั้น แต่ไม่มีเวลาชื่นชมความงดงามของเขาฝูถูซานเลย ในที่สุด เมื่อนางเดินถึงยอดเขา นางก็มองเห็นเงาด้านหลังของลู่เจี้ยที่อยู่ท่ามกลางดอกตู้เจวียนสีแดงเพลิง

เขานั่งอยู่บนภูเขาคนเดียวโดยพิงหินภูเขาและมองไปที่แสงสีทองบนท้องฟ้าซึ่งอยู่ไกลออกไป โดยข้างกายเขามีเพียงเงาเท่านั้น

แสงพระอาทิตย์ตกกระทบตัวเข้าเป็นชั้นแสงสีทอง แต่มิอาจบรรเทาความเหนื่อยล้าและอ่อนแอของเขาไปได้ มุมปากของเขายกขึ้นเบาๆ ราวกับว่าความงดงามของแสงอาทิตย์ทำให้เขาพอใจ และคล้ายกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้

แต่ทว่า เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ เจียงหลีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนถูกควักออกมาและความเจ็บปวดนี้เองทำให้นางอยากจะร้องไห้ดังๆ

นางค่อยๆ เดินเข้าใกล้เขา แต่ราวกับว่าเขาไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่เจียงหลีรู้ว่าเขารู้ว่านางมาถึงแล้ว

เงาหันหน้ามองนางด้วยแววตาที่ดิ้นรนและเดินเข้าไปหานาง

ทางข้างหน้าถูกปิดกั้น ดวงตาอันดุร้ายของเจียงหลีจึงกวาดไปที่เงาอย่างรวดเร็ว เงาก็มิได้รู้สึกเกรงกลัวและพูดตรงๆ ว่า “องค์หญิง นายน้อยทำเพื่อท่านมากเกินไปแล้ว บัดนี้ท่านกลับมาแล้ว ก็อยู่เคียงข้างนายน้อยในวาระสุดท้ายด้วยเถิด”

ความดุร้ายในดวงตาของเจียงหลีได้เปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง นางรีบมาที่นี่กลับเหลือเวลาเพียงเท่านี้เองหรือ

เงาเดินจากไปเพื่อให้เขาทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกัน

เจียงหลีก้าวขาด้วยความยากลำบากและรู้สึกว่าเท้าหนักนัก

นางจะพูดอย่างไรดี นางจะยอมให้เขาจากไปอย่างนี้ได้เช่นไร

หัวใจของเจียงหลีเจ็บปวดเหมือนถูกทิ่มแทง แต่ก็ยังเดินเข้าไปหาลู่เจี้ยทีละก้าว เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นเขาชัดเจนขึ้น

เขานั่งอยู่บนเขาฝูทูซาน แต่ความสง่างามของเขากลับบดบังความงดงามของเขาฝูถูซานไปจนหมด

โอ้สวรรค์ เจ้าจะเอาคนแบบนี้ไปได้อย่างไร เจียงหลีโกรธเคืองเล็กน้อย แต่ทำอะไรไม่ถูก

จากนั้นเดินมายังข้างๆ เขา หมอบลงช้าๆ และวางมือไว้บนแขนของเขา

“เจ้ามาแล้วหรือ” ขณะนี้ ลู่เจี้ยค่อยๆ กลอกตามองไปที่นาง

!

ดวงตาอันเยือกเย็นที่พัวพันกับความตายคู่นั้น ทำให้หัวใจของเจียงหลีเจ็บปวดอย่างกะทันหัน เพลานี้ ร่างกายที่อ่อนแอของลู่เจี้ยเป็นสิ่งที่นางไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ใต้ผิวหนังของเขาปรากฏริ้วรอยจางๆ อย่างต่อเนื่อง

“ข้ากลับมาแล้ว ถึงอย่างไรเจ้าก็กักขังข้าไว้ไม่อยู่” เจียงหลีกล่าวอย่างทุกข์ใจและโกรธเคืองอีกครั้ง

ลู่เจี้ยยิ้ม “ใช่ หลีเอ๋อร์ข้าถูกลิขิตให้บินทะยานขึ้นบนฟ้า แล้วข้าจะกักจังเจ้าไว้ได้อย่างไร หลีเอ๋อร์ เจ้าโกรธเคืองข้าหรือไม่”

โกรธหรือ

เกลียดหรือ

แค้นหรือ

เมื่อนางเห็นลู่เจี้ย ทุกอย่างก็มอดมลายหายไปจนหมดสิ้น เจียงหลีไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา นางอยากยิ้ม แต่นางรู้ดีว่ารอยยิ้มตอนนี้ของนางน่าเกลียดมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน