ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 276
โฮกก!
เสียงคำรามของสัตว์ดุร้ายโบราณกาลดังมาจากด้านหลังของเจียงหลี หลิงเจี้ยงที่ถูกนางดึงมาไร้ซึ่งหนทางที่จะตอบโต้ พลังวิญญาณทั้งร่างกายหยุดหมุนทั้งหมด
เขามองไปที่เจียงหลีอย่างหวาดกลัว จักรพรรดินีทรงพระเยาว์องค์นี้ที่แท้เป็นหลิงไซว่! หลิงไซว่! นายของพวกเขา ไม่ได้บอกว่านางคือหลิงไซว่ระดับกลาง
“ไม่…!” ตอนที่ถูกดึงไปอยู่ตรงหน้าเจียงหลี เขาร้องตะโกนโวยวายด้วยความหวาดกลัว
โครมมม!
กรงเล็บอันแหลมคมของเลี่ยเทียนซื่อ เด็ดศีรษะของเขาแยกออกจากตัวทันที
หลิงเจี้ยงระดับสูง เมื่อโดนกระทำเช่นนี้ ก็ต้องตายสถานเดียว! เพียงโอกาสที่จะหนีเพื่อโต้ตอบยังไม่มี!
ศพที่ไร้ศีรษะร่วงลงมาจากกลางอากาศ กลิ้งตามขั้นบันไดลงมาถึงด้านล่าง บริเวณคอมีเลือดไหลออกมา และขั้นบันไดเต็มไปด้วยเลือด
ในกลุ่มคนนั้น สีหน้าของนายใหญ่แห่งตระกูลหรงหรงเทียนเผิงดูไม่เป็นสุขเท่าไรนัก เขามองไปยังศพที่กลิ้งลงบันไดมา ดวงตาปรากฏถึงเจตนาฆ่าอย่างเยือกเย็น
เพียงลมหายใจเดียว ก็ฆ่าคนตายได้ทั้งคนแล้ว
เจียงหลีแววตาปรากฏความเย้ยหยัน นักฆ่าที่เหลือสี่คนหวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา และลั่นวาจาอย่างเหยียดหยามว่า “พวกเจ้าคู่ควรฆ่าข้ารึ!”
“…คู่ควรฆ่าข้ารึ!”
“ฆ่าข้า…!”
เสียงของนางดังก้องไปที่แท่นบูชาทั้งสี่ทิศ
“ฆ่า…!” มือทั้งสองข้างของเจียงหลีประสานอยู่ด้านหลัง ตะโกนคำว่าฆ่าออกมาจากลำคอ
ทันใดนั้น หลังเจียงหลีมีปีกนกเปลวไฟขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น เลี่ยเทียนซื่อและเสวียนกังกุยปรากฏกายออกมาให้เห็น ร้องคำรามโหยโหน
แท่นบูชาสั่นสะเทือน ร่างของพวกนั้นทั้งสี่ในระหว่างที่วิญญาณยุทธ์คำรามได้ระเบิดและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ โดยเลือดและร่างร่วงหล่นประดุจเม็ดฝน
จบ……จบแล้วหรือ
คนทั้งในและนอกแท่นบูชา มีร่วมหมื่น แต่เวลานี้กลับไร้สิ้นเสียงใดๆ ไม่ว่าจะเป็นขุนนาง หรือราษฎร หรือว่าคนจากตระกูลต่างๆ ต่างมองไปที่เจียงหลีอย่างหวาดกลัวโดยไม่มีอะไรเทียบเคียงได้
นึกไม่ถึงว่านางจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!
หลิงเจี้ยงระดับสูงทั้งห้าอยู่ในกำมือนาง และยังไม่ทันได้ปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ออกมาสักตัวเลย
เมื่อเจียงหลีฆ่าคนเสร็จแล้ว ไม่ได้เดินขึ้นไปแท่นบูชาต่อ นางยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ดวงตานั้นมีประกายความดุร้ายสาดส่องไปทางเหล่าราษฎรที่มามุง
สายตานางที่กวาดมองผ่าย สีหน้าของเหล่าราษฎรต่างแสดงออกอย่างหวาดกลัว และคุกเข่าลงกับพื้น “พวกเราถูกใส่ร้าย! พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
ในใจของพวกเขา ไม่มีใครไม่โทษพวกนักฆ่าที่มีตาหามีแววไม่ ทำไมต้องมาซ่อนตัวในกลุ่มพวกเขาด้วย
เหล่าทหารตรวจตาเมืองรีบมายืนรับโทษ
ผู้คนต่างหวาดกลัวอยู่ไม่สุข เจียงหลีค่อยๆ เปิดปากพูด “นักฆ่าไม่กี่คนก็ช่างมันไปเถอะ หากในใจไม่ได้คิดอะไร จะกลัวไปทำไมเล่า”
เสียงของหมู่ราษฎรที่ขอร้องให้ยกโทษให้ดังขึ้นมาทันที แต่ก็มีบางคนไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่จักรพรรดินีวัยเยาว์องค์นี้ตรัส
ทว่า เจียงหลีไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ หันหลังก้าวขึ้นบันไดต่อ เสียงของนางกลับดังไม่หยุด “อาณาจักรจยาเซียนของข้า สถาปนาได้เพียงปีเศษ หากใครคอยจ้องหาโอกาสก่อความวุ่นวาย ฆ่าสถานเดียว! พวกเผยแพร่วาจาเท็จ ฆ่า! พวกทีมีเจตนาชั่วร้าย ฆ่า! พวกจิตใจคิดชั่ว ฆ่า! พวกยุงยงปลุกปั่น ฆ่า!”
ฆ่า!
ฆ่า!
ทุกครั้งที่คำว่า ‘ฆ่า’ ออกจากปากนาง ทำให้คนพวกนั้นใจฝ่อ ร่างกายก็เย็นเยือกขึ้น
บางที จักรพรรดินีองค์นี้ ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้ที่จะรับมือได้อย่างง่ายดาย! หากอยากได้อาณาจักรนี้ ยังต้องวางแผนกันอีกนาน
ตามที่นางพูดออกมา พวกเซียวเซียว ได้นำกลุ่มคนปรากฏขึ้นทันที คุกเขาเรียงเป็นแถวอยู่ที่ขั้นบันได
“อ่า! นี้ไม่ใช่คนของตระกูลเว่ยหรือ”
“นี่ตระกูลกงซุน!”
“นี่คนตระกูลฉีทั้งหมด…”
VERIFYCAPTCHA_LABELประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชินีพลิกสวรรค์