ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 414

“หลิวหลี! ”

เมื่อมองไปยังร่างเล็กๆ ที่ล้มลง หัวใจของเจียงหลีก็กระตุกอย่างรุนแรง

ร่างของนางสลายไปและเมื่อปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง นางได้กอดเจ้าเปี๊ยกไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวังและลูบขนที่ดำจางเบาๆ

“มันยังเล็กมาก…” ดวงตาของเจียงหลีดูสับสนและปวดใจ

หลิวหลีมีขนาดเล็กมากและดูเหมือนเพิ่งเกิดมาได้ไม่นาน แต่กลับมีพลังมากถึงเพียงนี้ ต้องใช้พละกำลังไปจำนวนมากอย่างแน่นอน

เจียงหลีรู้เรื่องนี้ดี จึงยิ่งรู้สึกทุกข์ใจ

หลิวหลีปกป้องนาง!

“เจียงหลี พวกเราไปกันเถอะ!” ชิงหว่านดึงสติและเดินเข้าไปเร่งเจียงหลี นางมองไปรอบๆ อย่างกังวลเพราะกลัวว่าคนกลุ่มอื่นจะปรากฏตัวอีก

เจียงหลีเม้มริมฝีปากพยักหน้า อุ้มเจ้าเปี๊ยกเดินออกไปพร้อมกับชิงหว่านอย่างรวดเร็ว

พวกนางไม่ได้กลับไปที่ตลาดทันที แต่ค้นหาสถานที่เงียบสงบแทน เพื่อซ่อนสัญลักษณ์สีทองบนหน้าผาก จากนั้นค่อยกลับไปที่ตลาดแห่งนี้อย่างเงียบๆ เมื่อพบกับโรงเตี๊ยม จึงเปิดห้องพัก

เฮ้อ เมื่อปิดประตูห้องลง ชิงหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ต่อจากนี้ไปเราไม่จำเป็นต้องแสดงตัวต่อสถานที่สาธารณะอีกแล้ว ซ่อนตัวอยู่ในตลาด และรอให้ครบสี่สิบเก้าวันด้วยความสบายใจ”

“ก่อนหน้านี้เกิดเหตุการณ์ใหญ่ขึ้นในถ้ำสวรรค์ หลังจากนี้ ข้ากลัวว่าผู้คนจะแตกตื่น เช่นนั้นพวกเราพักฟื้นตัวกันที่นี่” เจียงหลีวางเจ้าเปี๊ยกไว้บนเตียงก่อนจะหันไปหาชิงหว่านแล้วกล่าว

ชิงหว่านพยักหน้า

แต่นางลังเลอยู่พักหนึ่งและถามว่า “แล้วซู่ซินล่ะ หัวใจของนางอำมหิตเกินไป หลังจากออกไปแล้ว พวกเราต้องรายงานต่อท่านประมุข”

เจียงหลียิ้ม ด้วยความไร้เดียงสาของนางจึงไม่ได้ปริปากพูดว่าถูกหรือผิด “เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

ชิงหว่านไม่มีทางเลือกอื่น พยักหน้าและออกจากห้องของเจียงหลี

หลังจากที่นางจากไป แสงเย็นเยือกกวาดผ่านดวงตาของเจียงหลี นางหลับตาและรับรู้ถึงตำแหน่งของซู่ซิน จากนั้นก็ลืมตาขึ้นและยิ้มอย่างเย็นชา

ระยะเวลาในสิบวันหรือครึ่งเดือน พลังวิญญาณของซู่ซินไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้ ช่วงเวลานี้ นางซ่อนตัวอยู่ในตลาดและไม่ยอมปรากฏตัวอย่างแน่นอน

เจียงหลียิ้มและเก็บเรื่องซู่ซินไว้ เดินกลับไปที่เตียง ถอดรองเท้า ขึ้นเตียงอย่างนุ่มนวล และกอดเจ้าเปี๊ยกไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง

“เจ้าเปี๊ยก การต่อสู้ที่เพิ่งเกิดขึ้น เจ้าทำงานหนักแล้วและคงใช้พลังไปไม่น้อย พักผ่อนเถอะ” เจียงหลีกระซิบข้างหูขณะที่ลูบขนของมัน

นางไม่รู้ว่าเจ้าเปี๊ยกเสียพลังไปมากเท่าไหร่ แต่ต้องสูญเสียไปมากอย่างแน่นอน ถึงหมดแรงถึงเพียงนี้

เดิมทีคิดว่ามันเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานตัวเล็กๆ กลับไม่คิดว่าจะเก่งกาจถึงเพียงนี้ เจียงหลีรู้สึกกังวลในใจ คิดไปคิดมา จึงรวบรวมพลังวิญญาณไว้บนฝ่ามือ และใช้พลังวิญญาณของตนหล่อเลี้ยงเดรัจฉานตัวน้อยโดยหวังว่าจะช่วยมันได้

เจ้าเปี๊ยก ตกลงเจ้าเป็นสัตว์ดุร้ายอะไรกันแน่ เมื่อเข้านอนด้วยความงุนงง เจียงหลียังคงมีคำถามในใจ

…

ในความมืด เจียงหลีดูเหมือนจะเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง

เพียงแต่ความฝันในครั้งนี้แตกต่างจากที่ผ่านมาเล็กน้อย ในความฝันไม่โศกเศร้าอีกต่อไป

“ลู่เจี้ยหรือ” ในความฝันของเจียงหลี มองไปยังชายที่นอนตะแคงและกระซิบ “เจ้าเป็นอะไร ไม่สบายหรือ”

คราวนี้ชายในฝันดูเหนื่อยมาก เผยให้เห็นถึงความอ่อนแอ

ทันใดนั้น ชายร่างสูงก็หันกลับมาเหยียดแขนยาว และโอบนางไว้ในอ้อมแขน

ตุ๊บๆ …

เจียงหลีฟังเสียงการเต้นของหัวใจใน หน้าอกของเขาเรียบเนียนและทรงพลัง

“คนดี อย่ากังวลไป ข้าสบายดี แค่เหนื่อยเล็กน้อย” เซ่าตี้หลับตาและพูดด้วยเสียงแผ่วเบา คางของเขากดศีรษะของเจียงหลีและลูบเบาๆ

เหนื่อยหรือ

เจียงหลีรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ในฝันก็เหนื่อยได้หรือ” ทันใดนั้น ดวงตาของนางกลอกไปมาหลายรอบและยิ้มถามอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “ท่านไปเกิดใหม่ที่ไหน และทำอะไรจนรู้สึกเหนื่อยในฝันเช่นนี้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน