ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 94

กรอดๆ!

เจียงหลีกัดฟันจนแทบจะแตกร่วงออกจากปาก

ลู่เจี้ยไอ้ระยำคนนี้ จงใจทำให้เข้าใจผิดโดยสิ้นเชิง ทำให้ทุกคนเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งสอง! เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ประโยชน์อะไรมากนัก เพียงแค่นางจูบเขาแรงๆ ไปหนึ่งครั้ง ราวกับว่านางได้หลับนอนกับเขาแล้ว จึงต้องรับผิดชอบ

เรื่องเข้าใจผิดนี้ค่อนข้างหนัก ถ้านางได้กินลู่เจี้ยจนหมดแล้วจริงๆ มันก็ไม่สำคัญหรอก แต่ปัญหาคือนางยังไม่ได้กินเลย! แล้วจะต้องอะไรนะ

ได้ยินสิ่งที่พระชายาลู่พูดชัดเจนหรือยัง

จะต้องสืบเชื้อสายของตระกูลลู่ คือการมีลูก! มีหลาน! สืบสกุล!

ตัวนางเองก็ยังเป็นเด็กอยู่นะ!

เจียงหลีโกรธมากจนปวดหัว นางยิ้มให้แก่พระชายาลู่ “พระชายาเพคะ ท่านดูรูปร่างที่ผอมแห้งของหม่อมฉันสิเพคะ ไม่เหมาะจะรับภารกิจนี้และไม่คิดว่าจะทำให้มันสำเร็จได้เพคะ!” พูดเป็นเล่นไป การมีลูก! แค่คิดก็รู้สึกเจ็บแล้ว!

“นั่นคือเหตุผลที่ข้าอยากให้เจ้ากินให้มากขึ้น ดื่มให้มากขึ้น ดูแลร่างกายของเจ้าให้ดี” พระชายาลู่จูงนางไป และตรัสสอนอย่างมีความอดทน “ข้ารู้ ว่าเจ้ายังเป็นเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับการมีลูก แต่ว่าเจี้ยเอ๋อร์ชอบเจ้า สาวงามมากมายแต่เขากลับไม่ชอบ ชอบเพียงแต่เจ้า ยินดีที่จะอุปถัมภ์เจ้า ดังนั้น ก็ลำบากเจ้าแล้วสินะ”

อุปถัมภ์นาง….

เหอะๆ!

มุมปากของเจียงหลียังคงกระตุก นางแอบมองลู่เจี้ยที่เดินตามหลัง ได้เห็นใบหน้าที่ภาคภูมิใจแล้ว นางอยากจะฉีกรอยยิ้มนั้นด้วยมือของนางเองเสียจริง!

“พระชายา เรื่องนี้ขอคุยในภายหลังเถิดเพคะ” เจียงหลีหายใจเข้าลึกๆ และฝืนยิ้ม

เนื่องจากลู่เจี้ยจงใจทำให้ทุกคนเข้าใจผิด เพื่อต้องการปกปิดความลับเฉพาะของพวกเขาทั้งสอง ดังนั้นนางจึงไม่สามารถคัดค้าน

“ได้ๆๆ ข้าจะคุยเรื่องนี้อีกครั้งในภายหลัง ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปที่เรือนของเจ้า” พระชายาลู่รู้สึกตื่นเต้น หลังจากที่ได้พบเจอกับเจียงหลีแล้ว นางก็ลืมลูกชายของนางเองไปเสียแล้ว

เจียงหลีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ตระกูลลู่ที่ซูหนาน นางมีเรือนของตัวเองซึ่งก็พิเศษมากอยู่แล้ว ไม่คาดคิดว่าเมื่อมาถึงที่ซั่งตูแล้ว ยังจะมีเรือนของตัวเองในจวนของอ๋องลู่อีกหรือ

นี่ยังคงเป็นการปฏิบัติต่อทาสอยู่หรือไม่

ดูเหมือนว่า … เจียงหลีครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้ว แม้ว่านางจะเป็นทาสสาว แต่นางก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ทาสสาวควรทำเลย

อืม…เจียงหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย นอกจากการทำให้เตียงของลู่เจี้ยอุ่นขึ้นแล้ว ที่ทำให้คนรู้จักนางกันทั้งบ้าน

“พระชายาเกรงใจเกินไปแล้วเพคะ” คำพูดที่สวยงาม เจียงหลียังคงต้องพูดบ้าง

“เจ้าต่างหากที่เกรงใจเกินไป ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าทำเป็นคนนอกเลย ตราบใดที่เจ้าดูแลเจี้ยเอ๋อร์แทนข้าให้ดี แน่นอนว่าข้าก็ต้องดูแลตัวเจ้าให้ดีด้วยเช่นกัน” รอยยิ้มของพระชายานั้นมองไม่เห็นว่ามีการเสแสร้งเลย

เจียงหลีถูกพาไปที่เรือนอันสง่างามโดยพระชายาตระกูลลู่

แม้จะไม่ใหญ่โต แต่วิวทิวทัศน์ก็สวยงามมาก อีกทั้งละเอียดอ่อนและเงียบสงบ นอกจากมีต้นไผ่เขียวเป็นแถวแล้ว ยังปลูกดอกไม้บางชนิดด้วย ทำให้เรือนนี้มีชีวิตชีวา

“หลีเอ๋อร์ ชอบหรือไม่” พระชายาตระกูลลู่มองไปที่เจียงหลีด้วยสายตาที่อบอุ่นและจริงใจ

ตลอดทาง นางที่มีเกียรติในฐานะพระชายา และเกียรติในฐานะนายหญิงของตระกูลลู่ นางไม่ยอมปล่อยมือของเจียงหลีเลย

เจียงหลีมองไปรอบๆ และพยักหน้า โดยไม่ได้ละเมิดความเมตตาของพระชายา “เจียงหลีชอบมาก ขอบพระทัยพระชายาเพคะ “

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว แต่นี้ไปไม่ต้องเกรงใจนะรู้ไหม” น้ำเสียงของพระชายาตระกูลลู่ดูมีการตำหนิเล็กน้อย ในตอนนี้ นางปล่อยมือของเจียงหลี แล้วมองไปที่ลานกว้าง และพูดด้วยเสียงที่ดังว่า “ยังไม่เข้ามาพบนายหญิงของพวกเจ้าอีก”

น้ำเสียงนี้ ค่อนข้างมีกลิ่นอายของพระชายาอยู่ และไม่ใจดีเหมือนอย่างที่มีต่อเจียงหลี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน