ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 860

จ้วงจ้วงยิ้ม “จื่ออันปล่อยเขาไปเถอะ ต้าจินมีหมัดเกาะ แต่เขาก็ยังนอนขลุกอยู่กับต้าจินทั้งคืน เขาจึงพลอยโดนหมัดกัดเอาด้วยเช่นกัน ส่วนอาหมานที่ติดหมัดก่อนหน้าโดนจับโกนขนหมดแล้ว เดือนถัดไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องนอนอีก”

อุ้บ!

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

อ๋องหลี่พูดด้วยความโกรธ “ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าอย่าได้แพร่งพรายไป แต่เจ้าก็ยังพูดอีก? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย”

จ้วงจ้วงยักไหล่ “เอาเถิด อย่ากล่าวถึงเรื่องนี้อีกเลย ถึงอย่างไรทุกคนก็รู้กันหมดแล้ว”

มู่หรงเจี๋ยไม่สนใจเรื่องไร้สาระเหล่านี้ เขาถามจ้วงจ้วงว่า “ฝ่าบาทตรัสว่าอย่างไรบ้าง?”

“พระองค์พระราชทานอนุญาตให้จื่ออันเข้าไปได้ และทรงยินยอมให้จื่ออันตรวจดูอาการด้วย ทว่าข้าคิดว่าเขาก็ยังคงมีความตั้งใจแน่วแน่ที่จะตัดแขนตนเองทิ้ง วันนี้ข้าราชบริพารหลายท่านต่างก็เข้าวังไปขอร้องให้ตัดสินพระทัยใหม่แล้ว”

มู่หรงเจี๋ยตอบรับในลำคอ มองไปทางจ้วงจ้วง “ข้ารบกวนให้ท่านทำเรื่องยากเสียแล้ว”

เขารู้ดีว่าหากไม่มีความจำเป็น จ้วงจ้วงจะไม่เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิเด็ดขาด ทว่าความจริงแล้วนางเป็นนักเจรจาตัวฉมัง

จ้วงจ้วงส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ข้าทำเพราะเห็นแก่หลานชายของข้า”

อ๋องหลี่โพล่งขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ว่า “พวกเจ้ายังไม่รีบเข้าไปอีกหรือ? มัวพูดคุยชักช้าโอ้เอ้อยู่ได้”

มู่หรงเจี๋ยพาจื่ออันเข้าไป ไม่ลืมกำชับให้นางถือกล่องยาอย่างระมัดระวัง

เนื่องจากประตูขนาดใหญ่ถูกปิดสนิทมาเป็นเวลานาน แสงจากภายในห้องบรรทมจึงไม่เพียงพอ อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นฉุนของยา ซึ่งยังคงอยู่เจือจางในอากาศ

ผู้ป่วยโรคภูมิแพ้ตัวเองไม่ควรให้ร่างกายสัมผัสกับสายลมและแสงแดดก็จริง ทว่าการป้องกันแบบปิดมิดชิดเช่นนั้นค่อนข้างเกินความจำเป็นไปหน่อย

องค์จักรพรรดินั่งพิงหัวเตียง ห่มผ้านวมผืนใหญ่ตั้งแต่คอลงมา ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็เงยหน้าขึ้นมองมู่หรงเจี๋ยและจื่ออัน