ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1091

ซูชิงเบิกตากว้างพร้อมกล่าว “ท่านพูดว่าอะไรนะ? พวกท่านไม่แม้แต่จะเชิญพวกเราไปพักที่หอเฉาเหวินรึ?”

หอเฉาเหวินคือสถานที่พักแรมที่ออกแบบเป็นพิเศษ เพื่อรองรับแขกจากต่างแดนโดยเฉพาะ และแน่นอนว่ามีเพียงชนชั้นสูงเท่านั้นที่สามารถเข้าพักได้

อย่างไรก็ตาม ในกลุ่มของพวกเขามีผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ พระชายา และแม่ทัพอีกสองคน ส่วนโหรวเหยาและเฉินหลิวหลิ่วก็ไม่ได้มาจากครอบครัวสามัญชน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องได้พักที่หอเฉาเหวิน

แล้วพวกเขาต้องพักที่ไหนเล่า? บน... พื้นดินงั้นรึ?

อ๋องฉีรีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่าต้องทนฟังคำบ่นและน้ำเสียงไม่พอใจอีก

หลังเดินออกจากห้องโถง เขาก็กำชับให้บ่าวรับใช้ดูแลมู่หรงเจี๋ยและๅคนอื่น ๆ ให้ดี ก่อนรีบเข้าไปในพระราชวัง

เซียวท่าถามมู่หรงเจี๋ยด้วยความงุนงง “พวกเราควรทำอย่างไรดีขอรับ?”

มู่หรงเจี๋ยตอบด้วยความโมโห “เจ้าถามข้า แล้วจะให้ข้าถามลาที่ไหนรึ?”

หลิวหลิ่วเอ่ย “พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ ในเมื่อผู้มีอำนาจไม่สนใจชีวิตประชาชน แล้วเหตุใดพวกเราจะต้องใส่ใจด้วย? ปล่อยให้พวกเขาไปเสีย”

แม้หลิวหลิ่วจะกล่าวเช่นนั้น แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวบ้านที่พบเจอบนท้องถนนก่อนหน้านี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าพร้อมกล่าวด้วยความเกลียดชัง “เป่ยโม่ควรสถาปนาจักรพรรดิคนใหม่ได้แล้ว”

การที่จื่ออันข่มอารมณ์ไว้ก่อนนับว่าเป็นการดี เหล่าชนชั้นสูงที่มีชาติกำเนิดสูงส่งกว่าผู้อื่นไม่เคยต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรม ย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา

แม้นางจะไม่พอใจอีกฝ่ายเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ แต่ก็สามารถสงบสติอารมณ์ไว้ได้

ท่ามกลางผู้คนมากมาย จื่ออันไม่มีทางแสดงท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจแน่นอน เพราะนางจะต้องวางตัวให้ดี

“อ๋องเจ็ด พวกเรามาวางแผนกันดีกว่า” จื่ออันกล่าว

หลังจากฟังจื่ออันวิเคราะห์แล้ว ทุกคนก็มารวมตัวกัน

จื่ออันมีอาการปวดขาเนื่องจากขี่ม้าเป็นระยะเวลาหลายวัน นางจึงไม่สามารถยืนตัวตรงได้ และเมื่อนั่งลง บั้นท้ายของนางก็ปวดระบมจนแทบทนไม่ไหว ดังนั้นจื่ออันจึงนั่งยอง ๆ ก่อนที่ทุกคนจะนั่งล้อมวงตามนาง

“ไม่ว่าองค์จักรพรรดิจะต้อนรับขับไสพวกเราหรือไม่ แต่แผนการของพวกเขาคือหลอกใช้พวกเราเพื่อมัดใจประชาชน แล้วพวกเราเล่า? เราจำเป็นต้องวางแผนเอาไว้เช่นกัน เมื่อครู่ข้าได้ยินอ๋องฉีบอกว่าฮองเฮาเฉาและอ๋องเจิ้นกั๋วคือผู้นำของกลุ่มที่ต้องการก่อสงคราม ในขณะที่ฝ่ายสันติภาพถูกนำโดยอ๋องฉี ดังนั้นสิ่งสำคัญอันดับแรก คือพวกเราจะต้องไม่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับอ๋องฉี เพราะต้องการเขามาเป็นพันธมิตร ส่วนเรื่องโรคระบาด พวกเราควรทำอย่างไรดี มีใครต้องการเสนออะไรหรือไม่ แต่อย่างไรก็ตาม อย่ารับประกันกับอีกฝ่ายเด็ดขาด เพราะพวกเขาไม่เชื่อว่าเราสามารถกำจัดมันได้อยู่แล้ว เราจึงต้องปล่อยให้พวกนั้นหลอกใช้ต่อไป ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเราอย่าลืมจุดประสงค์หลักสองข้อในการเดินทางมาเป่ยโม่เป็นอันขาด ซึ่งข้อแรกคือการรักษาโรคระบาด และข้อที่สองคือติดต่อกับฝ่ายสันติภาพ เพื่อสร้างอำนาจและบีบบังคับให้จักรพรรดิรามือ เอาล่ะ ข้าอาจพูดจาหยาบคายเล็กน้อย แต่ก็ทำไปเพราะความโมโหทั้งนั้น”

คำพูดของจื่ออันทำให้ความโกรธของทุกคนทุเลาลง

ขณะเดียวกัน โหรวเหยาก็ถามคำถามสำคัญ “แผนการของฉินโจวในการทำสงครามครั้งนี้คืออะไรหรือ? พี่เจ็ดได้หารือกับนางและอ๋องฉีแล้ว นางวางแผนไว้อย่างไรบ้าง?”