ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 462

บทที่ 462 คนญี่ปุ่นที่จองหอง

ในขณะที่คนญี่ปุ่นที่ชื่อโคจิม่ากำลังเตะเข้าไปที่ท้องของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าอยู่นั้นเอง จู่ๆตัวผู้ใหญ่บ้านเฒ่าก็เหมือนถูกจับโดยใครอะไรบางอย่าง แล้วตัวของเขาก็ได้ถอยห่างออกมา

การถอยนี้ทำให้ขาของโคจิม่าเตะเข้ากับความว่างเปล่า แล้วทำให้เขาเสียหลักลงไปนอนกองกับพื้นทันที

สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ทำให้ทุกคนต่างก็ตกใจ

“โคจิม่าซัง โคจิม่าซัง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” ลู่เสี่ยวตงรีบวิ่งไปหาแล้วประคองโคจิม่าลุกขึ้นมาทันที

โคจิม่าก็ลุกขึ้นมา ในเวลานี้เขาดุดันมากและตะโกนออกมา “ใคร มันเป็นฝีมือใครกัน?”

แต่ไม่มีใครที่สนใจเขา กลับกันมีแต่คนที่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแทน

ซึ่งกลายเป็นว่าตรงที่โคจิม่าล้มหน้าทิ่มพื้นลงไปเมื่อสักครู่นี้ หน้าของโคจิม่านั้นประทับอยู่ตรงกองขี้หมาเต็มๆ

ตอนนี้ขี้หมาจึงได้กระจายอยู่เต็มหน้าเขา ทำให้รู้สึกเหมือนกับเห็นตัวตลก

หลังจากนั้นสักพักโคจิม่าที่กำลังเดือดก็พลันได้กลิ่นเหม็นๆขึ้นมา

“อะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงได้เหม็นแบบนี้?” โคจิม่าพูดกับตัวเอง

ทันทีที่โคจิม่าพูดออกมา ทุกคนรอบๆต่างก็ระเบิดหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ!”

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนจีน พวกเขาต่างก็โมโหคนญี่ปุ่นที่จองหองเมื่อสักครู่ แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย อย่างไรเสียพวกเขาก็ยังกินข้าวบนมือคนอื่นอยู่

แต่ในเวลานี้คนญี่ปุ่นคนนั้นก็ได้หน้าทิ่มกลายเป็นหมากินขี้ไปแล้ว แล้วลงไปกินขี้จริงๆเสียด้วย

จะไม่ให้คนเหล่านี้หัวเราะกันได้อย่างไร? อย่างไรเสียการที่คนจำนวนมากหัวเราะเช่นนี้ ยังไงก็ไม่สามารถไล่ออกได้อยู่แล้ว

ดังนั้นทุกคนจึงได้หัวเราะอย่างไม่ยั้ง

โคจิม่าก็ได้เอามาจับบนหน้าของเขา แล้วจากนั้นก็มองดูชัดๆ

“เหวอ นี่มันขี้!”

ชั่วขณะต่อมา คนคนนั้นก็กระโดดเหยงและตะโกนลั่น การกระทำของเขาช่างเหมือนกับตัวตลกไม่มีผิด จากนั้นเขาก็ได้วิ่งไปหาอ่างน้ำที่อยู่ด้านหลังของเขา

ซึ่งการกระทำเช่นนี้ได้ทำให้พวกเขาหัวเราะมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ทุกคนเงียบด้วย” แล้วยามาชิมะก็ได้ทนไม่ไหวแล้วตะโกนขึ้นมา

ความน่าอับอายของโคจิม่าก็ถือเป็นความอับอายของเขาด้วย อย่าว่าแต่ตอนหน้าชาวจีนเหล่านี้เลย

แต่ไม่มีใครที่ฟังยามาชิมะเลย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นดาราดังจากญี่ปุ่น แต่ก็ไม่มีชื่อเสียงใดๆในประเทศจีนเลย

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเหล่าคนที่อยู่เบื้องหลังหนังเรื่องนี้นั้น เป็นคนจากประเทศญี่ปุ่นแล้ว ก็เกรงว่าคนเหล่านี้คงจะฆ่าเขาให้ตายไปนาน

“ลู่ซัง นี่มันอะไรกัน คนจีนอย่างพวกคุณเป็นอย่างนี้กันหรอกเหรอ?” สีหน้าของยามาชิม่านั้นแย่มากและอยากที่จะฆ่าทุกคน

ลู่เสี่ยวตงเองจริงๆแล้วก็พยายามกลั้นหัวเราะอยู่ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหัวเราะออกมาได้ คนอื่นหัวเราะได้แต่เขานั้นห้ามเด็ดขาด

ลู่เสี่ยวตงที่ถูกดุโดยยามาชิมะนั้นก็ได้พูดขึ้นมาทันที “ยามาชิมะซังใจเย็นๆก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนี้เอง”

แล้วในชั่วขณะต่อมา ลู่เสี่ยวตงก็ได้หันหน้าไปแล้วไปดุลูกน้องของเขา “หัวเราะอะไรกัน? มันมีอะไรน่าขำนักรึไง? แล้วไม่มีงานมีการทำกันรึยังไง? หุบปากแล้วแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว”

อย่างไรเสียลู่เสี่ยวตงก็ยังเป็นผู้กำกับอยู่ ด้วยการดุของเขาทำให้คนเหล่านี้เงียบลงทันที เหลือไว้เพียงเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาประปราย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน