ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 463

บทที่ 463 ฉิงเทียนสั่งสอน

“บ้าที่สุด, บ้าที่สุด ลู่เสี่ยวตงคนจีนอย่างพวกแกนี่ช่างแน่จริงๆเลยนะ แน่จริงๆ” โคจิม่ากัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน แล้วมองไปที่ฉิงเทียนและผู้ใหญ่บ้านเฒ่าราวกับจะอยากฆ่า

แต่โคจิม่านั้นก็ไม่ใช่คนโง่ อย่างไรเสียที่นี่เป็นแผ่นดินจีน และตัวเขาเป็นเพียงแค่คนนอก ถ้าเกิดเขาลงมือเองก็เกรงว่าอาจจะเป็นเหมือนเมื่อสักครู่ได้

เขาจึงได้จ้องไปที่ลู่เสี่ยวตง แล้วพูดขู่เขา “ลู่เสี่ยวตงคุณต้องจัดการเรื่องนี้ให้ผมด้วย ไม่อย่างนั้นคุณก็เตรียมตัวไปได้เลย ผมต้องการเปลี่ยนตัวผู้กำกับ”

เมื่อลู่เสี่ยวตงได้ยินว่าผู้กำกับอาจจะถูกเปลี่ยนได้ เขาก็กระวนกระวายขึ้นมาแล้วพูดอย่างรวดเร็ว “โคจิม่าซัง, โคจิม่าซัง อย่าเพิ่งนะครับอย่าเพิ่ง ผมเชื่อฟังคุณมากนะครับ แล้วจะมีใครอื่นที่จะสามารถกำกับหนังเรื่องนี้ให้ออกมาดีได้นอกจากผม เดี๋ยวผมจะจัดการกับชายคนนั้นให้เดี๋ยวนี้แหละครับ”

หลังจากที่พูดจบ ลู่เสี่ยวตงก็ได้มองไปที่ฉิงเทียนด้วยสายตาที่มืดมน

“คุณเป็นใคร แล้วมาทำอะไรที่นี่? คุณไม่รู้เหรอว่าที่หมู่บ้านซานเย่แห่งนี้เป็นของกองถ่ายของเราแล้ว” ลู่เสี่ยวตงพูดถามเองตอบเอง “ดูเหมือนว่าคุณคงจะเป็นสายลับที่ใครบางคนส่งมาสินะ ใครก็ได้จัดการชายคนนั้นให้ผมที แล้วจับเขามัดเอาไว้แล้วค่อยส่งตัวให้ตำรวจทีหลัง”

ลู่เสี่ยวตงโบกมือ แล้วกลุ่มคนที่เป็นวิทยายุทธก็ได้ล้อมฉิงเทียนเอาไว้ แล้วจ้องเขม็งไปที่ฉิงเทียน

“พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกัน?” ผู้ใหญ่บ้านเฒ่ายืนอยู่ตรงหน้าฉิงเทียนอย่างโมโห และพูดออกไปอย่างดุดัน “พวกเจ้ายังเป็นคนจีนรึเปล่า? ถึงได้ไปช่วยคนญี่ปุ่นมาจัดการคนชาติเดียวกันเองแบบนี้ พวกเจ้ามีหน้าไปพบกับบรรพบุรุษบ้างไหม?”

“พวกแกคิดจะเป็นพวกทรยศขายชาติเหรอ?”

“พวกเจ้าไม่คิดบ้างเหรอว่าบรรพบุรุษของเจ้าจะรู้สึกอย่างไร?”

เสียงของเหล่าคนชราในหมู่บ้านซานเย่ต่างก็พากันพูดต่อว่าเหล่าผู้มีวิทยายุทธที่กำลังจ้องมาที่พวกเขา และต่างก็ก้มหัวให้อย่างอายๆ

แต่ก็มีบางคนที่ยังเดินมาต่อและยิ้ม

“ตาแก่บอกใครกันว่าข้าเป็นคนจีน ข้าเป็นคนฮ่องกงต่างหาก ข้าอยากเห็นพวกแกโมโหกันอยู่แล้ว”

“ใช่แล้ว ผมเองก็เป็นคนฮ่องกง คนจีนอย่างพวกคุณน่ะพูดมากกันเสียจริงๆ แล้วจำเอาไว้คนฮ่องกงนะเป็นคนอังกฤษ”

“ตาแก่พวกนี้น่าเกลียดจริงๆ ข้าอยากที่จะอัดพวกเขามาสักพักแล้ว”

“ลูกพี่ลุยเลย!”

แล้วผู้มีวิทยายุทธที่เหลือ 7-8 คนก็ได้ไปล้อมผู้ใหญ่บ้านเฒ่าและฉิงเทียนเอาไว้

“ฮ่าๆ คนจีนเหล่านี้ช่างโง่กันเสียจริงๆ ดูพวกเขาทะเลาะกันเองนั่นสิ”

โคจิม่าและยามาชิมะต่างก็พากันหัวเราะกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

ซึ่งทำให้พวกเขาบางคนรู้สึกแย่มากยิ่งขึ้นไปอีก

ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ต่างก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา

“ถ่ายเอาไว้ ถ่ายไว้ แล้วค่อยเอาไปโพสต์อีกที ให้คนทั่วโลกได้เห็นสีหน้าต่ำต้อยของชาวจีนพวกนี้”

โคจิม่าหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาอย่างตื่นเต้นและเริ่มถ่ายรูปเก็บเอาไว้

“แก, พวกแกคนทรยศต่อบรรพบุรุษของตัวเอง ข้าขอให้พวกแกได้ไม่ตายดี” ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าพูดต่อว่าอย่างโกรธา แล้วเขาก็ได้หันหน้าไปคุยกับฉิงเทียน

“ส่วนเจ้าก็รีบหนีไปเร็วๆ ข้าเป็นแค่คนชราพวกเขาไม่กล้าทำอะไรข้ามากนักหรอก แต่กับเจ้าพวกเขาไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่”

แล้วในชั่วขณะต่อมาผู้มีวิทยายุทธคนหนึ่งก็ได้กำหมัดแน่นและพุ่งไปตรงหน้าของผู้ใหญ่บ้านเฒ่า และต่างก็พูดกันว่าสายเกินไปแล้ว เพราะทุกคนต่างก็คิดว่าหมัดนี้คงโดนหน้าของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าแน่

ทันใดนั้นเองก็มีฝ่ามือของคนคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงหน้าของทุกคน

และหมัดของผู้มีวิทยายุทธคนนั้นก็ถูกจับเอาไว้แน่นทันทีโดยไม่ไหวติง

ฉิงเทียนก็ได้เดินขึ้นมาแล้วยิ้มให้กับผู้ใหญ่บ้านเฒ่าแล้วกล่าว “ท่านผู้เฒ่าคุณจะมาขวางผมทำไมครับ? ที่นี่เป็นแผ่นดินของคนจีน เหล่าคนที่ลืมบรรพบุรุษตัวเองเช่นนี้ ให้ผมสั่งสอนพวกเขาเองดีกว่าครับ คุณคอยดูอยู่ข้างๆก็พอ”

ทันทีที่มือของฉิงเทียนกำแน่นก็มีเสียงดัง “กร็อบ!” ขึ้นมา

เสียงนี้ดังลั่นไปถึงหูของทุกคน แล้วจากนั้นก็เห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของผู้มีวิทยายุทธคนนั้น สีหน้าของเขานั้นก็ซีดขึ้นมาแล้วกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“มือข้า, มือข้า มือข้ามันหักหมดแล้ว!”

ส่วนฉิงเทียนนั้นกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน เขายังคงกับมือคนคนนั้นแน่นด้วยมือขวาของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่ว่าเมื่อสักครู่คุณบอกว่ารู้สึกสนุกหรอกเหรอ? เดี๋ยวผมจะทำให้มันสนุกมากยิ่งขึ้นไปอีกเอง”

แล้วผู้มีวิทยายุทธก็ได้มองไปที่ฉิงเทียนด้วยความโกรธ และพูดกับเขาอย่างเคียดแค้น “แกไอ้คนจีนต่ำต้อยกล้าดียังไงมาร้ายข้า ข้าจำหน้าแกได้แล้ว ข้าจะทำให้แกต้องตายอย่างน่าอดสู”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน