ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 464

บทที่ 464 ออกไปจากที่นี่ซะ

“หึ ก็แค่นี้แหละ!” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาแล้วก็หันหน้าไปหาคนญี่ปุ่น 2 คน

ในการจัดการกับกลุ่มคนเมื่อสักครู่ ฉิงเทียนนั้นยังเบามือและแค่สั่งสอนบทเรียนเท่านั้น อย่างไรเสียคนพวกนี้ก็แค่ทายาทอกตัญญูเท่านั้น

แต่สำหรับคนญี่ปุ่นพวกนี้แล้ว ฉิงเทียนไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่

ฉิงเทียนทำหน้ายิ้มไปที่โคจิม่าและยามาชิมะ คนญี่ปุ่นทั้งสองคนนั้นและเดินมาอย่างช้าๆ

ในเวลานี้ทั้งสองคนนั้นได้กลัวฉิงเทียนขึ้นมาจากสิ่งที่ฉิงเทียนทำเมื่อสักครู่ และคิดว่าแย่แน่แล้ว

มองไปที่ฉิงเทียนด้วยความกลัว นี่เขายังเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ? ที่ญี่ปุ่นการจะได้ความเร็วเช่นนั้นมาจะต้องใช้ความอุตสาหะอย่างมาก

ซึ่งมีเพียงนินจาญี่ปุ่นซึ่งเป็นเหมือนกับสมบัติของชาติ ซึ่งการจะได้เห็นสักคนนั้นเป็นเรื่องยากมาก

มองไปที่ฉิงเทียนที่กำลังเยื้องย่างเข้ามา โคจิม่าก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกล่าว “แก แกคิดจะทำอะไรน่ะ ข้าถ่ายทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ถ้าแกกล้าทำอะไรกับพวกเรา นี่จะเป็นหลักฐานที่จะทำให้แกต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน

และด้วยความกลัวทำให้คนญี่ปุ่นเริ่มพูดอะไรแบบไม่มีไตร่ตรอง และลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วถอยไปเรื่อยๆ

“แกไอ้คนจีน ฉันเป็นถึงดาราใหญ่ในญี่ปุ่นเลยนะ มีคนจำนวนมากในจีนชื่นชมฉัน ถ้าแกทำอะไรกับฉันล่ะก็ แกได้ไม่ตายดีแน่” ยามาชิมะพูดขณะที่ถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง แล้วจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากมือของโคชิม่า แล้วจ้องไปที่ฉิงเทียนด้วยสีหน้าที่ดุดัน

ฉิงเทียนก็ได้ยิ้มให้ทั้งสองคนนั้นแล้วกล่าว “อืม แต่ทำไมผมถึงไม่รู้จักดาราใหญ่อย่างคุณเลยนะ?”

“ถ้าแกไม่รู้จักก็เพราะแกมันตาไม่ถึงต่างหากล่ะ ฉันน่ะแสดงละครทีวีมาตั้งเยอะแยะเลยนะ หนังเรื่องนี้เองก็เป็นการร่วมมือกันระหว่างบริษัทที่สนับสนุนฉันและของคนจีนอย่างพวกแกเลยนะ ดังนั้นแกควรที่จะขอโทษฉันจะดีกว่า”

“ขอโทษบ้านคุณสิ พวกคุณกล้ามาทำจองหองในแผ่นดินจีนของเรา วันนี้ผมจะทำให้พวกคุณได้รู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงได้มีสีแดง”

ฉิงเทียนเริ่มที่จะขี้เกียจฟังสองคนนี้พูดจาไร้สาระขึ้นมาแล้ว พวกเขาคิดว่าเป็นคนต่างชาติแล้วจะอยู่เหนือกว่าคนอื่นอย่างนั้นรึไง

แล้วยิ่งพวกเขาเป็นคนญี่ปุ่นด้วยแล้ว เขาเกลียดมากเป็นพิเศษกับคนญี่ปุ่นที่ชอบทำจองหองและสร้างปัญหา!

แล้วฉิงเทียนก็ได้เตะยามาชิมะด้วยเท้าของเขา ซึ่งยามาชิมะนั้นหาใช่คู่ต่อสู้ของฉิงเทียนไม่ หลังจากที่โดนเท้าของฉิงเทียนเข้าไปตัวเขาก็ได้สลบลงไปกองกับพื้นทันที สีหน้าของเขาซีดเผือด

“แกกล้าทำร้ายท่านยามาชิมะเหรอ แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใครน่ะ? แกตายแน่ แกตายแน่!” โคจิม่าชี้ไปที่ฉิงเทียนอย่างโมโห

“ไปซะ!”

ฉิงทียนแค่เตะไปเบาๆ โคจิม่าก็ได้ก็กระเด็นลอยไปข้างหลังทันทีราวกับถูกยิง

“จำเอาไว้ ถ้าพวกคุณกล้ามาทำจองหองในแผ่นดินจีน ผมไม่สนหรอกว่าพวกคุณจะเป็นใคร” ฉิงเทียนพูดอย่างขึงขัง

“แปะๆๆๆ!”

ในตอนนั้นเองที่ในบริเวณนั้นมีเสียงปรบมือขึ้นมาอย่างอบอุ่น

เหล่าทีมงานกองถ่ายเองถูกคนญี่ปุ่นสองคนนี้กลั่นแกล้งอยู่บ่อยครั้ง แต่พวกเขาก็ทำได้แค่อดกลั้นอย่างเดียวเท่านั้น อย่างไรพวกเขาก็ยังต้องใช้เงินของคนอื่น

แต่ก็ไม่ได้ความว่าพวกเขาจะไม่เกลียดคนญี่ปุ่นสองคนนี้ และในตอนนี้คนญี่ปุ่นทั้งสองคนนั้นก็ได้ถูกสั่งสอนโดยฉิงเทียนแล้ว พวกเขาต่างก็รู้สึกยินดีอย่างสุดๆ

“คนหนุ่มเจ้านี่ช่างสุดยอดจริงๆ วิทยายุทธของเจ้าก็สูงมาก ถ้านี่เป็นเมื่อหลายสิบปีก่อน เจ้าคงได้กลายเป็นวีรบุรุษไปแล้ว” ผู้ใหญ่บ้านเฒ่ายกนิ้วโป้งให้ฉิงเทียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

สำหรับคนชราเหล่านี้แล้ว วีรบุรุษนั้นคือคนที่พวกเขาชื่นชมอยู่แล้ว

“ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าครับ ผมรู้สึกเขินขึ้นมาเลยที่คุณชมผมขนาดนั้น” ฉิงเทียนกล่าวอย่างอายๆ แล้วลูบหัวของเขา

อย่างไรเสียเขาก็ได้สั่งสอนคนญี่ปุ่น 2 คนนั้นเรียบร้อยแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน