ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 ค่าจิตใจเพิ่มขึ้น

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟางผิงได้ยินชื่อหวังจินหยาง

วันที่สองที่ตื่นขึ้นมา หยางเจี้ยนก็พูดเช่นกัน

ต่อจากนั้นก็เป็นเฉินฝาน อู๋จื้อหาว ไม่แม้แต่อาจารย์ประจำชั้น

สรุปแล้วภายในเวลาไม่กี่วัน แม้ฟางผิงจะไม่รู้จักหวังจินหยาง แต่เมื่อได้ยินซ้ำๆ เช่นนี้ไม่รู้จักก็ต้องรู้จักแล้ว

นักเรียนห้องเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ปกติคะแนนไม่ได้โดดเด่นนัก กลับสอบเข้ามหาวิทยาลัยวรยุทธ์ได้ ในเมืองเล็กๆ แห่งนี้จึงนับได้ว่าเป็นคนดัง

ชื่อเสียงของหวังจินหยาง ถึงกระทั่งดังกลบนักเรียนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยวรยุทธ์ในปีนั้นได้เสียสิ้น

—

เมื่อออกมาจากห้องทำงาน ฟางผิงยังคงนึกถึงคำพูดของอาจารย์

นับว่าอาจารย์ดูแลเขาเป็นพิเศษอีกครั้งแล้ว

หลิวอันกั๋วกล่าวว่า คนอื่นยังพอว่า ทุกคนเตรียมตัวสอบวรยุทธ์มานานแล้ว สิ่งที่ควรรู้ก็รู้หมดแล้ว

ฟางผิงกลับไม่เหมือนกัน เขาสมัครสอบกะทันหันเกินไป

เมื่อวานหลิวอันกั๋วอาจจะไม่คาดหวังกับเขา แต่วันนี้ทราบเรื่องที่เขาตรวจค่าปราณ หลิวอันกั๋วอาจจะคิดว่าเขาเป็นเหมือนหวังจินหยาง สร้างปาฏิหาริย์ได้

พอดีที่ฟางผิงและหวังจินหยางมีหลายสิ่งที่เหมือนกัน

ปกติอยู่ในห้องก็ไม่ได้มีคะแนนโดดเด่น ฐานะทางบ้านธรรมดาเหมือนกัน

หวังจินหยางไม่ได้สมัครสอบกะทันหันเหมือนฟางผิง แต่สมัครก่อนสอบเกาเข่าหนึ่งวัน ทั้งไม่มีใครคิดว่าเขาจะสอบได้

หลิวอันกั๋วคิดว่า หากฟางผิงไป อาจจะพูดถูกคอกับอีกฝ่าย หรือได้รับอะไรกลับมาบ้าง

ดังนั้นการไปรับคนครั้งนี้จึงมีชื่อของฟางผิงอยู่ด้วย

ทางเดินนอกห้องทำงาน อู๋จื้อหาวเผยสีหน้าชื่นมื่น เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คาดไม่ถึงว่าอาจารย์จะเจ๋งขนาดนี้ ครั้งนี้มีเพียงห้องพวกเราที่ได้ไปรับรุ่นพี่”

ฟังไม่ผิด ครั้งนี้มีเพียงนักเรียนมัธยมปลายปีสามห้องสี่จำนวนสี่คนไปรับหวังจินหยาง แน่นอนว่า โรงเรียนยังจัดการคนขับรถพร้อมรถหนึ่งคันด้วย

ไม่ใช่ว่าโรงเรียนจัดการอย่างเอริกเกริกเกินไป ความเป็นจริงหวังจินหยางนั้นสอบเข้ามหาวิทยาลัยวรยุทธ์

เมื่อจบการศึกษา ระดับย่อมสูงกว่าพวกเขา อาจารย์หลายคนจึงอยากตีสนิทเอาไว้

แต่ก่อนหน้านี้ตอนที่หวังจินหยางติดต่อกับโรงเรียน ก็เคยบอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องยุ่งยาก ตัวเองเดินทางมาโรงเรียนเองก็เพียงพอแล้ว

ภายหลังปฏิเสธน้ำใจของทางโรงเรียนไม่ได้ จึงบอกไปว่าให้พวกรุ่นน้องมารับไม่กี่คนก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องลำบากพวกอาจารย์

แม้ว่านี่อาจจะพูดแค่ตามมารยาท แต่ท้ายที่สุดโรงเรียนยังคงตัดสินใจส่งนักเรียนไปแทน เพื่อไม่ให้เกิดการกระอักกระอ่วน

ครั้งนี้หลิวอันกั๋วก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ อู๋จื้อหาวมีโอกาสสูงที่จะสอบวรยุทธ์ได้ ดังนั้นเดิมทีหลิวอันกั๋วจึงหวังเพียงให้อู๋จื้อหาวได้มีโอกาสทำความรู้จักกับหวังจินหยางเสียหน่อย

ภายหลังทราบเรื่องของฟางผิง ทั้งคิดอยากจะช่วยฟางผิงเล็กน้อย

ยังนึกได้ว่านอกจากสองคนนี้แล้ว ในห้องยังมีหยางเจี้ยนและหลิวรั่วฉีที่ทำได้ดีพอกัน จึงตัดสินใจส่งไปด้วยกัน

ด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่เช้าตรู่เหล่าหลิวจึงยืนขวางอยู่ที่ประตูห้องทำงานของหัวหน้าฝ่ายวิชาการ หากไม่รับปากก็จะไม่ไป!

ตอนนี้ผู้อำนวยการไม่อยู่ในโรงเรียน มีหลายเรื่องที่หัวหน้าฝ่ายวิชาการต้องเป็นคนรับผิดชอบ เมื่อถูกอาจารย์ของตัวเองขวางที่ประตูเช่นนี้ จึงทำได้เพียงตอบรับด้วยยิ้มฝืดเฝื่อน

อย่างไรก็แค่ไปรับคน นับเป็นเพียงการวิ่งเต้นแทน นักเรียนห้องพิเศษบางคนไม่อยากจะทำเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ

ท้ายที่สุด เรื่องไปรับคนจึงตกอยู่ในความรับผิดชอบของนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสามห้องสี่

ขณะที่อู๋จื้อหาวพูด ก็เอ่ยกับพวกฟางผิงว่า “พรุ่งนี้ไม่ต้องเรียนคาบบ่าย ก่อนเก้าโมงพวกเราไปรวมตัวที่ประตูโรงเรียน นั่งรถโรงเรียนไปสถานีด้วยกัน อาหารกลางวัน พวกเราก็ต้องกินเป็นเพื่อนรุ่นพี่หวังเช่นกัน ตอนบ่ายมาถึงโรงเรียนกับรุ่นพี่หวังแล้ว ภารกิจก็เป็นอันสิ้นสุด”

หยางเจี้ยนและหลิวรั่วฉีพยักหน้า ฟางผิงกลับสงสัยอยู่บ้าง “รุ่งพี่หวังอยู่ขั้นไหนเหรอ?”.

เมื่ออู๋จื้อหาวเจอคำถามนี้ ถึงกับนิ่งไปสักพัก ก่อนเอ่ยอย่างจนใจ “ไม่รู้เหมือนกัน เทียบกับมหาวิทยาลัยอื่นแล้ว มหาวิทยาลัยวรยุทธ์นั้นมีความลึกลับซับซ้อนกว่ามาก เดิมทีก็มีหลายเรื่องที่ไม่เผยแพร่ต่อสาธารณะชน รุ่นพี่หวังอยู่ขั้นไหนแล้ว พวกเราก็ไม่กระจ่างใจเช่นกัน แต่รุ่นพี่หวังเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่ง มหาวิทยาลัยวรยุทธ์หนานเจียงก็เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีแห่งหนึ่งในหนานเจียง แต่เป็นเพียงมหาวิทยาลัยธรรมดาในระดับประเทศเท่านั้น ขั้นไหนนั้น ฉันเดาว่าคงไม่หนึ่งก็สอง”

เขาเพิ่งพูดจบ หลิวรั่วฉีที่ไม่ได้ปริปากตั้งแต่ต้นก็เอ่ยขึ้นมาทันที “ขั้นหนึ่งหรือขั้นสอง? พวกนายคิดกว่านักเรียนสายวรยุทธ์เป็นผู้ฝึกยุทธ์ทุกคนหรือไง?”

เธอพูดเพียงประโยคเดียว ก็เดินตัวปลิวไปทันที

รอจนเธอไปแล้ว ฟางผิงค่อยเอ่ยอย่างใสซื่อ “ฟังจากความหมายของเธอแล้ว นักเรียนสายวรยุทธ์ ไม่แน่ว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์เสมอไปอย่างนั้นเหรอ?”

อู๋จื้อหาวหัวเราะเจื่อนๆ “เหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น หลักๆ ฉันก็ไม่รู้ชัดเจนเท่าไร เหมือนเคยได้ยินว่านักศึกษามหาวิทยาลัยวรยุทธ์ เมื่อถึงเวลาสำเร็จการศึกษาแล้ว ยังไม่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ก็มี แต่เรื่องพวกนี้ยังไกลตัวพวกเราอยู่มากโข สถานการณ์เป็นอย่างไรกันแน่ พวกเราก็ไม่อาจรู้ได้”

ฟางผิงพยักหน้าเล็กน้อย ที่แท้สอบเข้ามหาวิทยาลัยวรยุทธ์แล้วก็ไม่ได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์เสมอไป ไม่แปลกใจที่คนทั่วไปจะยกย่องให้ความสำคัญกับผู้ฝึกยุทธ์

ส่วนหวังจินหยางเป็นผู้ฝึกยุทธ์หรือไม่ ยามนี้ไม่อาจตัดสินใจได้เช่นกัน

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร นี่ก็บุคคลที่เกี่ยวข้องกับผู้ฝึกยุทธ์คนแรกที่ฟางผิงกำลังจะได้เจอ

เขาเคยได้ฟังเรื่องผู้ฝึกยุทธ์ในนิยายอยู่เรื่อยมา ผู้ฝึกยุทธ์ที่แท้จริงนั้น คาดว่าในโรงเรียนคงมีไม่กี่คนที่เคยปฏิสัมพันธ์มาก่อน

ช่วงเวลานี้ ฟางผิงจึงคาดหวังอยู่บ้าง

—

เมื่อกินข้าวกลางวันเสร็จ รวมกับค่าถ่ายเอกสารโน้ตสรุปของอู๋จื้อหาว ฟางผิงก็ใช้เงินห้าสิบหยวนในมือหมดพอดี

ไม่มีเงินติดตัว จึงไม่อาจเลี้ยงข้าวอู๋จื้อหาวได้

แน่นอนว่าอู๋จื้อหาวก็ไม่ใส่ใจเรื่องนี้ แต่น้ำใจครั้งนี้ฟางผิงย่อมจดจำไว้

นี่เพิ่งจะกลับมาเกิดใหม่ไม่กี่วัน ก็ติดค้างน้ำใจคนไปไม่น้อยแล้ว ทั้งอาจารย์ ทั้งอู๋จื้อหาว

บางครั้งน้ำใจคนนั้นคืนยากยิ่งกว่าเงินทองเสียอีก

เก็บเรื่องพวกนี้ไว้ในใจ ช่วงบ่ายฟางผิงก็อ่านหนังสือทำแบบฝึกหัดด้วยตัวเองต่อ

—

ตอนเย็น

ตอนที่ฟางผิงกลับมา น้องสาวและมารดาก็ถึงบ้านก่อนแล้ว ส่วนฟางหมิงหรงยังไม่กลับมา

จากความเคยชิน เมื่อกลับบ้านมา หากฟางผิงไม่ได้หยิกแก้มฟางหยวน มักจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป

ผลปรากฏว่าสองพี่น้องทะเลาะกันขึ้นมาอีกครั้ง หลี่อวี้อิงที่เตรียมข้าวเย็นอยู่ด้านข้างได้แต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เด็กสองคนนี้จะมียามที่สงบเหมือนคนอื่นบ้างหรือเปล่า

สองพี่น้องอาละวาดจนเหนื่อยแล้ว ฟางหมิงหรงก็กลับมาถึงบ้าน

เมื่อเข้าประตูมา ฟางหมิงหรงก็ถาม “กดเงินมาหรือยัง?”

หลี่อวี้อิงพยักหน้า ก่อนฟางหมิงหรงจะหันมาเอ่ยกับฟางผิง “เดี๋ยวไปเอาเงินที่แม่ อย่าลืมขอบคุณเพื่อนคนนั้นของลูกและพ่อแม่เขาดีๆ ด้วย ครั้งนี้พ่อไม่เข้าไป รอการสอบเกาเข่าสิ้นสุดลง ต้องเชิญพวกเขาไปกินข้าวให้ได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน