ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 16

ตอนที่ 16 หวังจินหยาง

วันพุธที่ 9 เมษายน

ตอนที่ฟางผิงมาถึงหน้าประตูโรงเรียน อู๋จื้อหาวและหลิวรั่วฉีก็มาถึงก่อนแล้ว ส่วนหยางเจี้ยนนั้นยังไม่มา

ด้านข้างของทั้งสองคนมีชายวัยกลางคนยืนอยู่ พร้อมกับรถเจ็ดที่นั่งจอดอยู่ริมถนน

เมื่อเห็นฟางผิง อู๋จื้อหาวก็รีบแนะนำทันที “ฟางผิง นี่คือคุณจาง คนขับรถของโรงเรียน วันนี้คุณจางจะรับหน้าที่รับส่ง…”

ชายวัยกลางคนเป็นคนขับรถที่โรงเรียนจัดหาให้ ฟางผิงทักทายเป็นพิธี ก่อนอีกฝ่ายจะพยักหน้าตอบรับอย่างเกรงใจ

ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว อู๋จื้อหาวก็กวาดสายตามองฟางผิง ก่อนจะตกใจเล็กน้อย “ฟางผิง วันนี้สีหน้าดูดีไม่น้อย ฉันคิดว่านายจะเป็นเหมือนฉันเสียอีก ตื่นเต้นทั้งคืนจนนอนไม่หลับ”

วันนี้ฟางผิงดูเหมือนเปี่ยมไปด้วยกำลังวังชา แววตายังดูเป็นประกายอย่างยิ่ง

ฟางผิงได้ยินก็อดยิ้มไม่ได้ “จริงเหรอ? คงเพราะเจอเรื่องดีก็เลยอารมณ์ดีไปด้วย วันนี้ยังตื่นสายซะด้วย”

อู๋จื้อหาวเห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้สนใจอีก เอ่ยถึงลำดับการในวันนี้แทน

ผ่านไปสักพักหยางเจี้ยนก็มาถึง เมื่อคืนเจ้าหมอนี้ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเหมือนกัน เช้านี้จึงตื่นสาย

ทุกคนไม่ได้รอช้า พากันขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟทันที

—

สถานีรถไฟเมืองหยางเฉิง

พวกฟางผิงพากันเข้าไปในสถานีเพื่อรอหวังจินหยาง โดยให้คนขับรถรั้งอยู่ข้างนอก

ยังเหลือเวลาอีกมากก่อนรถไฟจะมาถึง ทุกคนจึงยืนคุยเล่นรอที่ปากทางออกสถานีไปพลาง

พูดคุยกันไปสักพัก ฟางผิงก็เป็นฝ่ายเอ่ยถาม “พวกเราต่างพยายามจะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่เคยเห็นผู้ฝึกยุทธ์ตัวเป็นๆ มาก่อนเลย ช่วงนี้ฉันดูข้อมูลการสอบศิลปะการต่อสู้มาบ้างเหมือนกัน เมื่อก่อนก็เคยค้นในอินเตอร์เน็ต แต่ไม่เห็นบอกไว้ว่าผู้ฝึกยุทธ์ที่แท้จริงเป็นยังไง อู๋จื้อหาว นายพอจะอธิบายเรื่องนี้ได้หรือเปล่า?”

อู๋จื้อหาวได้ฟัง ก็ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยว่า “เมื่อก่อนนายไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เลยไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมปลายแล้ว เป้าหมายหลักที่สำคัญที่สุดคือการสอบศิลปะการต่อสู้ ผู้ฝึกยุทธ์เป็นเรื่องในมหาวิทยาลัย ส่วนจะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่แท้จริงได้ยังไง คงหาไม่เจอจากในเน็ตหรอก ตามที่ฉันรู้มา การจะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ หากในบ้านไม่มีคนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ ก็ต้องเป็นคนที่เคยเข้าเรียนหลักสูตรฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาก่อน…”

พูดมาถึงตรงนี้ อู๋จื้อหาวก็กล่าวเสริม “ไม่ใช่คลาสเรียนศิลปะการต่อสู้ในหยางเฉิงพวกนี้นะ แต่เป็นหลักสูตรฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จริงๆ หลักสูตรประเภทนี้ไม่มีในเมืองหยางเฉิง ตามกฎหมายแล้ว คนที่จะเปิดหลักสูตรพวกนี้ได้ อย่างน้อยต้องเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลาง อย่าพูดถึงเมืองหยางเฉิงเลย ทั่วทั้งหนานเจียง คาดว่าหลักสูตรเช่นนี้ก็มีไม่มาก”

“ส่วนอย่างที่สามเป็นเส้นทางหลัก นั่นก็คือการสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้”

อู๋จื้อหาวกล่าวต่อ “นอกจากสามวิธีนี้แล้ว ยังมีทางเลือกอื่นอีกไหม ฉันก็ไม่รู้แล้ว แต่สามวิธีนี้ แทบไม่มีความข้องเกี่ยวกับพวกเรา อย่างน้อยก็ก่อนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ พวกเราไม่มีทางจะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ก่อนสอบเกาเข่าได้หรอก”

ฟางผิงพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นนายคิดว่า นักเรียนที่สอบเกาเข่าในปีนี้จะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้กี่คนกัน?”

อู๋จื้อหาวยังไม่ทันอ้าปาก หยางเจี้ยนก็หัวเราะเสียงดัง เอ่ยรับบทสนทนาก่อน “ในหยางเฉิงไม่มีหวังหรอก ไม่เพียงหยางเฉิง แค่ในเมืองรุ่ยหยางของพวกเรา เกรงว่าจะไม่มีคนที่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้เลย ทั่วทั้งมณฑลหนานเจียง ก่อนสอบเกาเข่าปีที่แล้ว ผู้ที่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์อย่างเป็นทางการ มีเพียงสามคนเท่านั้น ปีนี้ก็คงไม่ต่างกันมาก คนพวกนี้ถึงจะเป็นลูกรักของสวรรค์อย่างแท้จริง!”

หยางเจี้ยนอิจฉาอยู่บ้าง ไม่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยกลับเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้ เรื่องแบบนี้พวกเขาแทบไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ

ฟางผิงยังอยากจะถามต่ออีกสักหน่อย ปรากฏว่าด้านข้างกลับมีเสียงหัวเราะดังขึ้น “ไม่จำเป็นต้องดูถูกตัวเองขนาดนั้น นักเรียนเกาเข่ากลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้นับเป็นพรสวรรค์จริงๆ แต่จุดเริ่มต้นของทุกคนไม่เหมือนกันอยู่แล้ว”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็พากันหันศีรษะไปมอง

ผู้ที่เอ่ยปากเป็นวัยรุ่นที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขา สวมชุดสบายๆ สอดมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง ไม่มีความโดดเด่นอะไรเป็นพิเศษ ตัดผมสั้นเกรียน หน้าตาธรรมดา ทว่าดวงตากลับเป็นประกายราวเกล็ดหิมะ

เมื่อเห็นทุกคนมองมา ชายหนุ่มที่เพิ่งอ้าปากเมื่อครู่ก็หัวเราะ “พวกนายเป็นนักเรียนโรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่งใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ อู๋จื้อหาวก็ละล่ำละลักเอ่ยทันที “คุณคือรุ่นพี่หวัง?”

หวังจินหยางประดับรอยยิ้มไว้บนใบหน้า เอ่ยทั้งสั่นศีรษะ “ไม่ต้องเรียกให้เกียรติมากนักหรอก เรียกชื่อฉันหรือแทนว่าพี่หวังดีกว่า ทุกคนต่างอายุพอๆ กัน ฉันแค่เดินนำหน้าพวกนายก่อนไม่กี่ก้าวเท่านั้น”

คำพูดนี้ นับว่ายอมรับว่าอีกฝ่ายคือหวังจินหยาง คนที่ทุกคนกำลังรออยู่

หวังจินหยางอายุมากกว่าทุกคนเพียงปีเดียวเท่านั้น ที่จริงหากเป็นพวกนักเรียนห้องพิเศษรุ่นก่อน อู๋จื้อหาวนั้นรู้จักแทบทุกคน

แต่เขากลับไม่รู้จักหวังจินหยาง เคยเห็นรูปอีกฝ่ายบนบอร์ดนักเรียนเกียรติยศในโรงเรียนเท่านั้น

ได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนี้ อู๋จื้อหาวก็ถอนหายใจ ละล่ำละลักเอ่ย “สวัสดีพี่หวัง พวกเราเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสามของโรงเรียนหยางเฉิงอันดับหนึ่ง…”

อู๋จื้อหาวกล่าวแนะนำตัวอย่างรีบเร่ง หวังจินหยางไม่ได้มีท่าทีรำคาญใจแต่อย่างใด

รอจนทำความรู้จักกับทุกคนแล้ว เวลานี้ค่อยเข้าสู่ประเด็นเมื่อครู่ “ที่ฉันพูดว่าจุดเริ่มต้นไม่เหมือนกัน ทุกคนน่าจะพอเข้าใจความหมายของมัน นักเรียนที่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้ตั้งแต่เรียนมัธยมปลายล้วนมีเบื้องหลังครอบครัวที่โดดเด่น หากพ่อแม่ไม่ได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ ก็มีผู้ฝึกยุทธ์ในตระกูลคอยหนุนหลังอยู่ ผู้ฝึกยุทธ์ที่ฉันพูดถึงคือขั้นสี่ขึ้นไป! ระดับล่างอย่างพวกเรา สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้ นั่นเทียบไม่ได้กับพวกเขาเลย ยอมรับพรสวรรค์กับความสามารถของอีกฝ่ายได้ แต่อย่าได้ดูถูกตัวเอง ไม่ต้องคิดว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น! หากกระทั่งจุดนี้ยังทำไม่ได้ คงจะเดินต่อไปในอนาคตได้ยาก!”

นี่คงนับเป็นคำพูดที่กลั่นกรองมาจากชีวิตจริง ทุกคนจึงรีบกล่าวขอบคุณ

ฟางผิงให้ความสนใจหวังจินหยางอยู่ตลอด พบว่าอีกฝ่ายคุยเก่งใช้ได้ นิสัยก็ไม่แย่ ในใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา

ทุกคนเดินออกไปที่จอดรถ ทั้งคุยเล่นกันไปพลาง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน