ตอนที่ 183 สาสน์ท้ารบจากหนานเจียง (2)
พวกฟางผิงไม่รู้เรื่องที่ยามเฝ้าประตูพูดอยู่แล้ว
ตอนนี้ทุกคนตามอู๋จื้อหาวเข้าไปเดินเล่นในมหาวิทยาลัย
มองดูสักพัก จู่ๆ ฟางผิงก็เอ่ยว่า “มหาวิทยาลัยหนานเจียงและตงหลินแตกต่างกันอยู่บ้าง”
เขาพูดตามความจริง ก่อนหน้านี้ที่ฟางผิงเจอกับเฉินเจียเซิง ก็ยืนอยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัยตงหลินอยู่พักหนึ่งเหมือนกัน
นักศึกษาของตงหลินให้ความรู้สึกฮึกเหิม และกระตือรือร้นกว่าหนานเจียงเยอะเลย
อู๋จื้อหาวเอ่ยอย่างไม่ยอมอยู่บ้าง “ทุกคนต่างกันไม่เยอะหรอกมั้ง?”
“น่าจะนะ หนานเจียงบอกว่าจะปฏิรูป แต่ฉันว่าเหมือนจะยังไม่ได้ผลเท่าไหร่ นักศึกษาของหนานเจียงมีเยอะเกินไป”
“นักศึกษาเยอะเกินไป?”
อู๋จื้อหาวท้วงว่า “หนานเจียงมีนักศึกษาทั้งหมดไม่ถึงห้าพันคน เยอะที่ไหนกัน”
“ใช่ นักศึกษาไม่ถึงห้าพัน มหาวิทยาลัยกลับมีแต่นักศึกษาเดินไปทั่ว…”
นี่ถึงเป็นสาเหตุที่ฟางผิงบอกว่านักศึกษาเยอะเกินไป
ในเซี่ยงไฮ้นักศึกษาหกพักคน แต่ครึ่งหนึ่งแทบไม่อยู่ในมหาวิทยาลัย
ในหนานเจียงนักศึกษาห้าพันคน อยู่ข้างนอกไม่ถึงหนึ่งพันคน บางทีอาจน้อยจะกว่านั้นด้วยซ้ำ นี่ยังรวมกับพวกปีสี่แล้ว
หนานเจียงไม่มีปากทางเข้าถ้ำใต้ดิน ภารกิจมีไม่เยอะเท่าไหร่ ตอนนี้เหมือนจะเพิ่มขึ้นมาแล้ว แต่คนที่รับภารกิจได้กลับมีน้อย
ภายในมหาวิทยาลัยที่กว้างขวาง นักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมา ส่วนน้อยไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ หากเป็นผู้ฝึกยุทธ์ก็อยู่ในขั้นหนึ่งค่อนข้างมาก
ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง ฟางผิงแทบไม่เจอสักคน
ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามยิ่งไม่ต้องพูดถึง
แน่นอนว่าจุดประสงค์ของฟางผิงไม่ได้กล่าวโจมตีอู๋จื้อหาว เขาถอนหายใจว่า “เมื่อก่อนไม่เคยมีโอกาสสัมผัสมาก่อน ตอนนี้รู้แล้วว่ามีแค่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะแข็งแกร่งได้ เหล่าอู๋ พยายามให้มากๆ ล่ะ ถ้ายังไม่พยายาม นายจะถูกเบียดออกไปไกลกว่านี้”
อู๋จื้อหาวมึนงงอยู่บ้าง เหมือนจะฟังความหมายออก กลับไม่รู้ถึงเหตุผล
ฟางผิงเพียงแค่รู้สึกว่าบรรยากาศของเซี่ยงไฮ้และหนานเจียงแตกต่างกัน
ในเซี่ยงไฮ้ทุกคนต่างเห็นเรื่องที่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์เป็นเรื่องปกติทั่วไป
ขั้นสองถึงจะพอให้ภาคภูมิใจหน่อย ขั้นสามนับว่าเป็นเป้าหมายของทุกคน
ขั้นสี่ถือเป็นอัจฉริยะ ขั้นห้าพอจะสามารถฝันหวานอยู่บ้าง
แต่ในหนานเจียง นักศึกษาหลายคนมีเป้าหมายแค่จบการศึกษาด้วยการกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์
ตอนแรกที่ไม่ได้เลือกหนานเจียง บางทีอาจเป็นตัวเลือกที่ถูกต้องแล้ว หวันจินหยางสามารถแข็งแกร่งในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้ ถือว่าไม่ง่ายจริงๆ
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา
ฟางผิงกำลังนึกถึงหวังจินหยาง เหล่าหวังก็เดินเข้ามาจากไกลๆ
ระหว่างทางนักศึกษาที่เดินผ่านต่างพากันหลบหลีกเขา
เห็นเหล่าหวัง ฟางผิงแปลกใจอยู่บ้าง เดินเข้าไปทักทายด้วยรอยยิ้ม “พี่หวัง รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่?”
หวังจินหยางคลี่ยิ้ม “คุณลุงหน้าประตูบอกให้ฉันจับตาดูหน่อย เผื่อพวกนายจะมาก่อเรื่องก่อราว”
ว่าแล้ว หวังจินหยางก็มองฟางผิง ก่อนจะมองไปยังคนอื่นๆ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เลวนี่ ขั้นสองทั้งหมด”
อู๋จื้อหาวที่อยู่ด้านข้างตะลึงไปเล็กน้อย ขั้นสองกันหมดแล้ว?
“สนใจอยากจะเล่นอะไรสนุกๆ หน่อยหรือเปล่า?”
“หืม?”
จ้าวเหล่ยขมวดคิ้ว “ความหมายของประธานหวังคือ…”
“ง่ายๆ ก่อนหน้านี้ฉันท้าประลองกับคนระดับเดียวกันในเซี่ยงไฮ้ นักศึกษาที่เซี่ยงไฮ้หลายคนรับไม่ได้ แบกแรงกดดันและแรงกระตุ้นขึ้นมา ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งในตอนนั้น ตอนนี้ทะลวงขั้นสองหรือกระทั่งขั้นสามหลายคนแล้ว ขั้นสามสูงสุดมีไม่น้อยเหมือนกัน ฉันคิดว่าฉันมีส่วนช่วยเซี่ยงไฮ้ไม่น้อย แน่นอนว่าพวกนายคงไม่พอใจเช่นกัน เมื่อครู่ฟางผิงไม่ได้บอกว่านักศึกษาหนานเจียงมีเยอะเกินไปเหรอ? ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ปกติอาศัยแรงกระตุ้นจากพวกเราเองไม่ค่อยได้ผล ในเมื่อพวกนายมาแล้ว ถ้าไม่ถือสาก็ช่วยเหลือหน่อย ทำให้นักศึกษาของเราลิ้มรสความอัปยศอดสู! พ่ายแพ้ในการแข่งขันแลกเปลี่ยน นักศึกษาของหนานเจียงแทบไม่รู้สึกอะไร แค่มีคนของหนานเจียงลงสนามคนเดียวเท่านั้น ทุกคนพ่ายแพ้กันหมด ไม่ใช่เฉพาะแค่หนานเจียง ครั้งนี้ทำเหมือนกับการแข่งขันแลกเปลี่ยน ประลองกับขั้นสองของมหาวิทยาลัยหนานเจียงเป็นยังไง?”
ฟางผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “พี่หวัง แบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจริงๆ…”
หวังจินหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คนหนึ่งต่อยาบำรุงเลือดและปราณขั้นสองหนึ่งเม็ด”
“น้อยเกินไปแล้ว”
“ชนะหนานเจียง หนึ่งคนต่อสามเม็ด!”
หวังจินหยางชูมือพลางเอ่ยว่า “ทรัพยากรของหนานเจียงมีอย่างจำกัด นี่คือถึงขีดจำกัดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพวกนายไม่อยากล้างแค้นสักหน่อยจริงๆ เหรอ? ในการแข่งขันแลกเปลี่ยน คนที่เอาชนะไป๋อิ่นจากหนานเจียงก็ไม่ใช่พวกนาย ตอนนี้ฉันให้ผู้ฝึกยุทธ์หนานเจียงระดับเดียวกัน ท้าประลองกับอัจฉริยะจากเซี่ยงไฮ้อย่างพวกนาย หรือพวกนายไม่กล้ารับ? พวกนายอาจไม่รู้ว่าตอนแรกที่ฉันไปเซี่ยงไฮ้อยู่แค่ขั้นหนึ่ง แต่เอาชนะขั้นสองได้…”
ฟางผิงยังไม่ทันเอ่ยปาก จ้าวเหล่ยกลับเอ่ยด้วยแววตาคมกริบ “ฉันไม่ติดอะไร!”
หยางเสี่ยวม่านเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฉันคิดว่าน่าสนใจเหมือนกัน”



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน