ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 กำหนดการ

ระหว่างที่ทุกคนพูดคุยกัน ไม่นานรถก็เดินทางมาเกือบถึงประตูโรงเรียน

มองออกไปก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยยืนออกันอยู่หน้าประตูอยู่ไกลๆ

คนที่อยู่ด้านหน้าเป็นหัวหน้าฝ่ายวิชาการของโรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง

ผู้อำนวยการไม่อยู่ที่โรงเรียน หัวหน้าฝ่ายวิชาการจึงนำคนมายืนต้อนรับหน้าประตูด้วยตัวเอง การต้อนรับเช่นนี้ แทบไม่ต่างอะไรกับยามที่ผู้บริหารมาเยี่ยมชมโรงเรียนมาแต่น้อย

และยามนี้หวังจินหยางเป็นเพียงนักศึกษาชั้นปีหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้โรงเรียนเห็นความสำคัญกลับเป็นฐานะผู้ฝึกยุทธ์ของเขา

หากเป็นปีก่อน เกรงว่าหัวหน้าฝ่ายวิชาการคงไม่ใส่ใจหวังจินหยางเช่นนี้

ต่างกันเพียงก้าวเดียว กลับห่างราวฟ้ากับดิน

—

หวังจินหยางลงรถไปพูดคุยกับหัวหน้าฝ่ายวิชาการ พวกฟางผิงก็เดินไปอยู่ข้างๆ หลิวอันกั๋ว

หลิวอันกั๋วก็เป็นหนึ่งในคนที่มาต้อนรับเช่นกัน นอกจากอาจารย์พวกนี้แล้ว ยังมีนักเรียนอีกจำนวนหนึ่ง

ฟางผิงไม่ค่อยคุ้นหน้านักเรียนพวกนี้สักเท่าไร อู๋จื้อหาวกลับคุ้นเคยกว่า เอ่ยเสียงเบาว่า “ส่วนมากเป็นนักเรียนห้องเรียนพิเศษ บางส่วนเป็นนักเรียนหัวกะทิของห้องเรียนธรรมดา”

นักเรียนที่เขาพูดถึง ย่อมเป็นนักเรียนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ ไม่ใช่สายสังคมแต่อย่างใด

คนที่มาที่นี่ได้ แน่นอนว่าต้องเป็นเมล็ดพันธ์ชั้นยอดของโรงเรียนในปีนี้อยู่แล้ว

หากพวกฟางผิงไม่ได้ถูกเลือกให้มารับหวังจินหยาง ยามนี้นอกจากอู๋จื้อหาวแล้ว คนอื่นๆ ก็คงไม่มีคุณสมบัตินั้น

แน่นอนว่า หมายถึงก่อนหน้านี้ เพราะยามนี้เห็นได้ชัดว่าฟางผิงมีคุณสมบัติเพียงพอ

หลิวอันกั๋วไม่ใช่หัวหน้าฝ่ายไหนของโรงเรียน ยามที่หยางจินหยางพูดคุยกับหัวหน้าพวกนั้น หลิวอันกั๋วก็ไม่ได้แทรกบทสนทนาแต่อย่างใด

เมื่อเห็นพวกฟางผิงมาถึง หลิวอันกั๋วก็กระซิบถาม “เป็นยังไงบ้าง ได้อะไรกลับมาเยอะหรือเปล่า?”

อู๋จื้อหาวเป็นฝ่ายพยักหน้าก่อน บอกเป็นนัยว่าได้รับความรู้กลับมาไม่น้อย

ต่อจากนั้นค่อยเอ่ยอย่างอิจฉาอยู่บ้าง “คนที่ได้กำไรมากที่สุดคือฟางผิง อาจารย์ ค่าปราณของฟางผิงเพิ่มขึ้นอีกแล้ว เกรงว่าจะสูงกว่าผมแล้ว…”

“เป็นไปได้ยังไง?”

หลิวอันกั๋วตกตะลึงไปเล็กน้อย ไม่กล้าจะเชื่ออยู่บ้าง

การจะเพิ่มค่าปราณนั้นไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฟางผิงที่มีฐานะทางบ้านธรรมดา ไหนเลยจะแซงหน้าอู๋จื้อหาวได้อย่างง่ายดาย

อู๋จื้อหาวย่อมเข้าใจสาเหตุที่อาจารย์ประจำชั้นตกใจ จึงรีบอธิบายเพิ่มเติม

รอจนได้รู้ว่าฟางผิงกินยามั่วซั่ว หลิวอันกั๋วก็หมดคำพูด วัยรุ่นสมัยนี้ไม่กลัวตายกันรึไง? แต่ยังไงเรื่องก็ผ่านไปแล้ว ในความโชคร้าย ฟางผิงได้โชคดีกลับมา หลิวอันกั๋วยังคงดีใจอย่างยิ่ง “เป็นเช่นนี้ ปีนี้ห้องสี่ของพวกเราอาจจะเกิดปาฏิหาริย์ก็ได้!”

อู๋จื้อหาวมีหวังจะสอบศิลปะการต่อสู้ หากมีฟางผิงเพิ่มมาอีกคน ห้องเรียนธรรมดามีนักศึกษาศิลปะการต่อสู้ถึงสองคน…เพียงแค่คิด หลิวอันกั๋วก็ยิ้มดีใจจนหุบปากไม่ลงแล้ว

ปีก่อนมีหวังจินหยางและนักเรียนอีกคนที่สอบติด นักเรียนห้องเรียนธรรมดาของมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ พวกเขาสอบเข้าได้ นับเป็นการประสบความสำเร็จ

แต่สิ่งที่ทำให้พวกดหลิวอันกั๋วอิจฉาไม่ใช่นักเรียนพวกนี้ กลับเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องเรียนธรรมดาของสองคนนั้น

เพราะในห้องมีนักเรียนสายศิลปะการต่อสู้ ทั้งยังเป็นห้องเรียนธรรมดา ปีก่อนอาจารย์ประจำชั้นสองคนนี้จึงได้รับเงินรางวัลเป็นเงินกว่าแสนหยวน!

นี่เทียบได้กับเงินเดือนอาจารย์ประจำชั้นของพวกเขาถึงสองปีเชียว!

นอกจากเงิน เรื่องอื่นก็ไม่น้อยหน้า ยังมีโอกาสเลื่อนตำแหน่ง โอกาสรับเลือกให้เป็นอาจารย์ดีเด่น…

สอบได้คนเดียวยังขนาดนี้ หากเป็นสองคนล่ะ?

หลิวอันกั๋วจินตนาการจนหน้ามืดตาลาย หรือว่าปีนี้ตัวเองจะกลายเป็นตำนานของโรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง

อาจารย์คนแรกที่ยอดเยี่ยมที่สุด สามารถอบรมสอนสั่งนักเรียนห้องเรียนธรรมดาจนสอบติดสายศิลปะการต่อสู้ได้ถึงสองคน?

ไม่เพียงเท่านี้…หยางเจี้ยนและหลิวรั่วฉี ก็ใช่ว่าจะหมดหวังเสียทีเดียว…

คิดย้อนกลับไปกลับมา หลิวอันกั๋วก็เคลิบเคลิ้มไปอยู่บ้าง

อายุล่วงสู่ห้าสิบปีแล้ว ยามนี้กลับอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มราวกับคนโง่

ด้านข้างยังมีอาจารย์ประจำชั้นห้องอื่นๆ รวมถึงอาจารย์ประจำชั้นห้องเรียนพิเศษ

มีคนเห็นรอยยิ้มของหลิวอันกั๋ว จึงอดสัพยอกไม่ได้ “เหล่าหลิว สำรวมหน่อย พวกเด็กนักเรียนยังอยู่ที่นี่”

หลิวอันกั๋วเผยใบหน้าลำพองใจ เมื่อตั้งสติได้ก็เอาตัวบังพวกอู๋จื้อหาวไว้ข้างหลัง เอ่ยด้วยยิ้มตาหยี “ฉันดีใจก็ผิดรึ? เหล่าหลี่ ได้ยินว่าช่วงนี้คุณมีหน้ามีตาไม่น้อย เห็นคนพูดว่าปีนี้รางวัลอาจารย์ประจำชั้นดีเด่นคงหนีไม่พ้นคุณแล้ว?”

ผู้ที่ถูกหลิวอันกั๋วเรียกว่าเหล่าหลี่ ก็เป็นอาจารย์อายุประมาณห้าสิบคนหนึ่ง แต่อีกฝ่ายตำแหน่งดีกว่าหลิวอันกั๋วไม่น้อย เป็นอาจารย์ประจำชั้นของห้องเรียนพิเศษ

ได้ยินคำพูดของหลิวอันกั๋ว เหล่าหลี่ก็หัวเราะลั่น “ทำไมกัน? หากไม่เป็นฉัน นายคิดว่าจะเป็นเหล่าจางหรือไง? ปีนี้โจวปินของห้องเรียนพวกเราต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยการต่อสู้ได้แน่ หากโชคดีหน่อย มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ปักกิ่ง หรือมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้ก็อาจมีหวัง…”

มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้สองแห่งนี้ นับเป็นมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ

มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้ทางใต้ และมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ปักกิ่งทางเหนือ

เทียบกับมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้หนานเจียงแล้ว มหาวิทยาลัยสองแห่งนี้ สอบเข้ายากกว่าอย่างยิ่ง

แม้หลิวอันกั๋วจะคิดเยาะเย้ยในความโอ้อวดของเหล่าหลี่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

โจวปินมีโอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้ถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ แต่การสอบสองมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง กลับมีหวังไม่มากนัก

แต่ยามนี้โจวปินก็อยู่ในกลุ่มคนที่มาต้อนรับ ขึ้นชื่อว่าอาจารย์ย่อมไม่อาจโจมตีอีกฝ่ายเกินไปได้

หลิวอันกั๋วเผยหน้าแย้มยิ้ม ไม่โต้แย้งอะไร

เขาเพียงหันไปมองฟางผิงและอู๋จื้อหาวแวบหนึ่งเท่านั้น ปีนี้มีนักเรียนสองคนสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้ รางวัลอาจารย์ประจำชั้นดีเด่นก็ต้องเป็นของเขาแล้ว!

แม้ว่าคนที่อยู่ห้องเรียนพิเศษจะสอบได้เยอะ แต่เดิมทีห้องเรียนพิเศษของโรงเรียนก็เป็นห้องที่ฝึกฝนนักเรียนสายศิลปะการต่อสู้อยู่แล้ว

สอบได้ไม่นับว่าปาฏิหาริย์ แต่สอบไม่ได้จะเป็นเรื่องแปลกมากกว่า

ขอเพียงแค่โจวปินสอบเข้าสองมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงไม่ได้ แม้นักเรียนคนอื่นจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้มากเท่าใดก็ไร้ประโยชน์

เหล่าหลี่มองหลิวอันกั๋วยิ้มจนรู้สึกขนพองสยองเกล้าอยู่บ้าง เจ้าหมอนี่คิดอะไรอยู่กัน?

ไม่เพียงอาจารย์พวกนี้ ฟางผิงและอู๋จื้อหาวก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ในใจเช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน