ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 20

ตอนที่ 20 ผู้เช่า

โถงอเนกประสงค์ โรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง

ฟางผิงกำลังคิดวิธีหาเงินเพื่อเพิ่มค่าจิตใจ ด้านหวังจินหยางก็ตั้งใจอธิบายเรื่องที่สำคัญเกี่ยวกับการสอบศิลปะการต่อสู้ให้พวกนักเรียนฟังเช่นกัน

—

ในเวลาเดียวกัน

ย่านจิ่งหูหยวน

ตึกแถวที่ 6 ห้อง 201

ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าปีคนหนึ่ง เอ่ยด้วยใบหน้าซื่อๆ “วางใจเถอะครับ รับรองว่าไม่ทำเครื่องเรือนในบ้านเสียหายแน่นอน หากอันไหนพังจริงๆ ก็หักจากเงินมัดจำผมแล้วกัน!”

ผู้ที่ยืนตรงข้ามชายคนนี้เป็นหญิงอายุค่อนข้างมากคนหนึ่ง เมื่อได้ยินเช่นนี้ ค่อยเผยรอยยิ้มออกมา “อย่างนั้นก็ดี ห้องนี้ฉันเพิ่งแต่งเติมมาไม่กี่ปี อย่าได้ดูถูกที่จิ่งหูหยวนเป็นย่านเก่าๆ เชียว สภาพแวดล้อมนั้นไม่ต้องพูดถึง! ร้านอาหาร ตลาดใกล้ๆ นี้อะไรก็มีทั้งนั้น รถโดยสารก็อยู่ที่ปากทางเข้า…หกร้อยหยวนต่อเดือน นับว่าคุ้มสำหรับคุณแล้ว ทั้งฉันก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินอะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นเงินหกร้อย จะไปเช่าที่ไหนได้?”

“ใช่แล้วๆ ขอบคุณพี่เฉินที่เป็นธุระให้” ชายวัยกลางคนตอบกลับด้วยยิ้มใสซื่อ

พี่เฉินนั้นครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเตือน “คุณพูดว่าอยู่ที่นี่คนเดียว ผู้ชายคนเดียวก็ต้องรักษาความสะอาดหน่อย หากไม่ใช่ว่าฉันเห็นแก่คุณเป็นคนสะอาด ก็คงไม่ปล่อยให้คุณเช่าหรอก…”

“ลืมบอกไปเลย ย่านเล็กๆ แห่งนี้พวกเราอยู่กันอย่างคุ้นเคยแล้ว อย่าได้พาคนนอกเข้ามามั่วซั่วเชียว”

“อีกอย่าง ตอนอาบน้ำก็ใช้ถังตวงน้ำไว้ด้วย ย่านเก่าๆ มักจะมีน้ำรั่วซึมอยู่บ้าง”

“ชั้นล่างยังมีเด็กต้องสอบเกาเข่า อย่าทำเสียงดังในบ้านล่ะ ห้องเก่านี้ไม่ค่อยกันเสียงเท่าไรนัก…”

“นอกจากนี้ หากพวกเรากลับมาอยู่ คุณก็ต้องย้ายออกไป…”

หญิงมีอายุพูดพร่ำอยู่พักใหญ่ ชายผู้นั้นกลับไม่มีทีท่ารำคาญแต่อย่างใด เอาแต่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มใสซื่อ

หญิงคนนั้นเห็นเขาพูดง่าย ก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย ท้ายที่สุดจึงส่งกุญแจให้อีกฝ่าย “ในห้องไม่ได้สกปรกมากมาย บางครั้งฉันก็กลับมาเก็บกวาด เครื่องอำนวยความสะดวกหลักๆ ล้วนมีพร้อม คุณซื้อของที่จำเป็นต้องใช้เพิ่มอีกหน่อยก็พอแล้ว”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่เฉินจริงๆ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน”

พี่เฉินก็ไม่รั้งตัวนาน รอเธอออกจากประตูแล้ว ชายวัยกลางคนก็รีบปิดประตูลง

ครู่ต่อมาก็ถอนหายใจเล็กน้อย พึมพำว่า “ย่านเก่าๆ แบบนี้ คงไม่มีผู้ดูแลสินะ?”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่ระเบียง มองไปยังด้านนอก ยืนขมวดคิ้วเอ่ยเสียงเบา “ก็ไม่รู้ว่าคนของหยางเฉิงจะเจอเบาะแสที่ฉันทิ้งไว้หรือเปล่า…”

เขาจงใจหลอกล่อคนของหยางเฉิงให้ไปทางเขาชางซาน เพื่อจะได้เข้าใจผิดคิดว่าตัวเองหนีไปทางนั้น คาดว่าพอไม่อยู่ในเขตของอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็คงไม่ใส่ใจเท่าใด

คิดเรื่องพวกนี้ในใจ ก่อนชายคนนั้นจะนวดขมับ เขาไม่ได้สนใจเมืองเล็กๆ อย่างหยางเฉิงเท่าไรหรอก

แม้จะถูกเจอตัว ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

กลัวก็แต่ว่าจะเคลื่อนไหวใหญ่โตเกินไป ดึงความสนใจของเบื้องบน

อาศัยความสามารถของเขา หลบตัวในเมืองเล็กๆ นี้ยังพอว่า หากไปเมืองใหญ่ ก็คงไม่รู้จะตายยังไง

นึกมาถึงตรงนี้ เขาก็จนใจอยู่บ้าง จำเป็นต้องหาวิธีออกจากประเทศ ไปประเทศที่วุ่นวายเล็กๆ ดีกว่าต้องอยู่อย่างวิตกกังวลที่ประเทศจีน

แม้ว่าประเทศจีนจะกว้างใหญ่ไพศาล แต่บางครั้งจะว่าเล็กก็เล็กเช่นกัน

ยามนี้มีการเฝ้าสังเกตอย่างหนาแน่น เว้นเสียแต่ว่าจะหลบในที่ทุรกันดาร ไม่อย่างนั้นคนอย่างเขาก็คงถูกพบไปนานแล้ว

แต่หากจะใช้ชีวิตในที่ทุรกันดารจริงๆ การกินอิ่มนอนหลับล้วนเป็นปัญหาทั้งนั้น ผู้ฝึกยุทธ์ไม่ใช่เทพเซียนที่อิ่มทิพย์

อีกอย่างพื้นที่ชนบทเหล่านั้น อยู่กันราวกับครอบครัว หากมีคนนอกเพิ่มเข้ามา ยิ่งจะน่าสงสัยกว่า

เมื่อขับอารมณ์ขุ่นมัวออกมา ก็ไม่คิดอะไรมากอีกแล้ว เมืองหยางเฉิงไม่มีคนที่น่าเกรงกลัว หลบอยู่ที่นี่สักพักแล้วค่อยว่ากันเถอะ

รอฝึกฝนจนสามารถทะลวงขั้น ติดต่อลู่ทางลักลอบข้ามแดนได้ ก็หาทางออกจากประเทศจีน

ย่านเก่าๆ เช่นนี้ กระทั่งผู้ดูแลยังไม่มี คาดว่าคงไม่มีใครสนใจตัวเอง

บริเวณโดยรอบยังมีร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ นับว่าสะดวกสบาย ไม่อาจหลงเหลือเบาะแสอะไรมากมายนัก

ขบคิดเรื่องพวกนี้อย่างละเอียด เมื่อเห็นว่าไม่มีช่วงโหว่ตรงไหนแล้ว เขาค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง

ทว่าในใจกลับรู้สึกเสียใจอยู่เลือนราง หากรู้ตั้งแต่ต้นคงไม่ทำเรื่องผิดเช่นนี้หรอก

หากไม่ใช่เพราะความวู่วามเพียงชั่วครู่ รออีกไม่กี่ปี ตัวเองก็คงสามารถรอทรัพยากรที่ต้องการได้

แต่อย่างไรผู้ฝึกยุทธ์ก็ต้องแข่งขันกันตลอดเวลา ตัวเองล่วงเลยเข้าวัยสี่สิบแล้ว หากรอต่อไปอีก ไม่รู้จะมีโอกาสเดินในเส้นทางนี้อีกหรือเปล่า

อายุมากแล้ว พลังปราณจึงลดลง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รีบอย่างนี้

ยังไงก็เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้อยู่ดี!

—

โรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง

การแนะแนวก่อนสอบศิลปะการต่อสู้ที่กินเวลามาเกือบสองชั่วโมงได้สิ้นสุดลงพร้อมเสียงปรบมือเกรียวกราว

เดิมฟางผิงยังคิดจะส่งเสียงให้หวังจินหยางเสียหน่อย ปรากฏว่าเห็นอีกฝ่ายถูกโอบล้อมด้วยพวกนักเรียนจำนวนมาก เขาจึงสลัดความคิดทิ้งในทันที

การแนะแนวก่อนสอบจบลงแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นต้องกลับห้องเรียน สามารถกลับบ้านได้เลย

ฟางผิงล่ำลากับพวกอู๋จื้อหาว ขณะที่กำลังจะแยกตัวออกไป อู๋จื้อหาวกลับเอ่ยด้วยสีหน้าคาดหวัง “ฟางผิง ตอนเย็นไปบ้านฉันไหม?”

ฟางผิงเผยสีหน้าทะมึน ไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร

อู๋จื้อหาวไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องพวกนี้ เอ่ยด้วยยิ้มกว้าง “นายไม่สงสัยเหรอว่าค่าปราณของนายเท่าไรกันแน่? พี่หวังบอกว่านายมีโอกาสสอบศิลปะการต่อสู้ได้ ค่าปราณต้องเพิ่มขึ้นไม่น้อยแน่ ไปลองตรวจที่บ้านฉันสักหน่อยไหม?”

ฟางผิงถอนหายใจ นายก็ไม่พูดให้มันจบๆ ล่ะ!

คนไม่รู้ ฟังครึ่งเดียวยังคิดว่าจะวางแผนร้ายอะไรซะอีก

“ช่างเถอะ รบกวนนายเปล่าๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน