ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 210

ตอนที่ 210 เติบโตในความล้มเหลว (1)

พวกฟางผิงหลบหินลูกแล้วลูกเล่า หากหลบไม่พ้นจริงๆ ก็พยายามฟันให้แตกกระจาย

ไม่นานทุกคนจึงมาถึงหน้าประตูหมู่บ้าน

ครู่ต่อมาก็มีเสียงตะโกนออกมาจากหมู่บ้าน “ฆ่า!”

คล้อยจากเสียงนั้น ในหมู่บ้านพลันมีคนพุ่งตัวออกมากว่าสิบคน คนพวกนี้มีท่าทีบ้าคลั่ง เห็นได้ชัดว่าฝีมือธรรมดา

ในนั้นถึงกระทั่งยังมีคนธรรมดา ทว่ากลับเลือกบุกมาหาพวกฟางผิงราวกับไม่ต้องการชีวิตของตัวเอง

ฟางผิงถึงขั้นเห็นคนชราในกลุ่มนั้น…คนชราที่เผยดวงตาแดงก่ำอย่างบ้าคลั่ง!

เห็นเข้ากับฉากนี้อาวุธในมือของหลายคนหยุดชะงักไปอยู่บ้าง…

กู้สยงเหวี่ยงหมัดซัดคนจนตัวลอย ตะโกนกร้าว “ฆ่า!”

ทุกคนคล้ายตื่นจากฝัน ฝึกข่มกลั้นอาการสั่นเทา เริ่มทยอยลงมือ

“สังหารผู้บริสุทธิ์ คนแก่เด็กตาดำๆ ก็ฆ่า นี่น่ะเหรอคือผู้ฝึกยุทธ์! น่าขำ!”

ในหมู่บ้านมีเสียงคนตะโกนขึ้น เผยความเยือกเย็นอยู่บ้าง “นี่คือผู้คุ้มครองที่ป่าวประกาศว่าจะคุ้มครองโลก คุ้มครองมวลมนุษย์ชาติ?”

“คนชรางกเงิ่นกลุ่มหนึ่ง ไม่มีแม้แต่แรงฆ่าไก่ ไม่เคยฆ่าคนทำกรรมชั่วมาก่อน ตอนนี้กลับรอให้พวกนายเข้าไปเข่นฆ่า นี่คือคุณธรรมของพวกนาย?”

“คุณธรรมจอมปลอม!”

“ในหมู่บ้านมีคนธรรมดาหกสิบสี่คน อายุหกสิบขึ้นไปสิบสองคน เด็กอายุต่ำกว่าสิบขวบหกคน ฉันกลับอยากเห็นว่าพวกนายจะฆ่าได้กี่คน!”

พูดจบ ท่ามกลางกลุ่มคนที่บุกออกมานอกหมู่บ้านก็มีเด็กที่เผยหน้าตางุนงงเพิ่มเข้ามาหลายคน

พวกฟางผิงหยุดฝีเท้าอย่างกะทันหัน กู้สยงเผยสีหน้ามืดครึ้ม ตะโกนว่า “แยกย้ายก่อน!”

ครู่ต่อมาไม่จำเป็นต้องให้ใครพูดอีก ทั้งสามทีมสลายตัวไวยิ่งกว่าตอนบุกเข้ามา หายไปจากหน้าหมู่บ้านในชั่วพริบตา

—

ด้านนอกหมู่บ้าง ฐานทัพชั่วคราว

ทุกคนจมสู่ความเงียบอีกครั้ง เงียบจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร

จ้าวหยางทุบกำปั้นกับพื้นอย่างแรง กัดฟันว่า “สารเลว!”

อวี๋ซั่งหวานวดขมับตัวเอง เอ่ยอย่างอ่อนล้า “ตอนนี้จะทำยังไง? ฆ่าหรือไม่ฆ่า?”

ทุกคนพากันเงียบ กู้สยงกัดฟัน “นี่คือสงคราม! สงครามของถ้ำใต้ดิน ไม่ว่าจะมนุษย์ถ้ำ หรือผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตก็ต้องฆ่าให้หมดเหมือนกัน!”

“พวกเรารู้…แต่ถึงจะอย่างนั้น พอเห็นภาพตรงหน้า นายกล้าลงมืออย่างนั้นเหรอ? กู้สยง หรืออีกเดี๋ยวนายนำทีมไปจัดการกับคนธรรมดาพวกนี้ พวกเราจะรับผิดชอบผู้ฝึกยุทธ์พวกนั้นเอง แม้จะสู้จนตัวตายก็ยังดีกว่าตอนนี้!”

กู้สยงเงียบไป เขาเคยเห็นกลับไม่เคยทำมาก่อน

โดยเฉพาะเด็กพวกนั้น…

ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน เกรงว่าอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรถูกอะไรผิด

คนที่ถูกมอมเมาคือพ่อแม่ปู่ย่าตายายของพวกเขา ไม่ใช่ตัวเขาเอง

เด็กวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบปีกลุ่มหนึ่ง ให้พวกเขาต่อสู้กับผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตอย่างสุดกำลัง ไม่มีใครคิดปฏิเสธหรอก แม้จะตายก็แค่เจ็บปวดชั่วครู่เท่านั้น

แต่ถ้าให้พวกเขาลงมือกับเด็กพวกนี้ พวกเขาทำไม่ลงจริงๆ

หานซวี่เงียบไปพักหนึ่ง “งั้นตอนนี้ควรทำยังไง เห็นได้ชัดว่าผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตคิดจะใช้คนพวกนี้เป็นโล่กำบัง! พวกเขาหดหัวอยู่ในกระดอง ค่อยๆ ผลาญปราณของพวกเราไป…”

ฟางผิงนิ่งไปสักพัก ก่อนจะถามว่า “หากเป็นคนอื่นเจอกับสถานการณ์แบบนี้จะทำยังไง?”

กู้สยงเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง “ฆ่า!”

“อย่ามองว่าคนพวกนี้อ่อนแอ หากนายใจอ่อนจริงๆ อาจจะถูกพวกเขาเอาเปรียบได้ ฉันว่ามหาวิทยาลัยทิ้งฐานทัพนี้ไว้ให้พวกเรา เกรงว่าจะตระหนักถึงเรื่องนี้เหมือนกัน…”

“หรือจะทำให้คนพวกนี้สลบไป…”

มีคนเสนอขึ้นมา “รอกวาดล้างรังของผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตแล้ว ค่อยส่งพวกเขาให้หน่วยทหารจัดการ”

“นี่ก็เป็นวิธีหนึ่ง แต่พวกเราอาจจะออมแรงไม่ไหวเสมอไป…”

“หากตายก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ทุกคน นี่ถึงขีดจำกัดที่พวกเราสามารถทำได้แล้ว ไม่อาจจะปล่อยให้ชักช้าเพราะกังวลเรื่องนี้ เลือกแก้ไขกันดีกว่า”

ทุกคนประสานสายตา สุดท้ายจึงลงมติเป็นเอกฉันท์

—

สิบนาทีต่อมา ทุกคนเข้าไปใกล้หมู่บ้านผานสืออีกครั้ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน