ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 210

ตอนที่ 210 เติบโตในความล้มเหลว (2)

“เกรงว่าพวกเขาคงอยากจะทำสงครามในหมู่บ้าน แม้หมู่บ้านผานสือจะเป็นหมู่บ้านชนบท แต่สิ่งก่อสร้างยังคงสูงใหญ่ บ้านหลายหลังสร้างจากหินในภูเขา หากเข้าไปทำสงครามในนั้น คงเกิดความสูญเสียอย่างหนัก ตอนนี้เป้าหมายของพวกเขาคือสร้างความสูญเสียให้กับพวกเรามากหน่อย คนพวกนี้เดิมทีก็ไม่เกรงกลัวต่อความตาย ยืดเยื้อเวลากับพวกเราแบบนี้ แค่อยากจะทำให้พวกเราหมดความอดทนเท่านั้น รอพวกเราไม่มีความอดทน เคลื่อนทัพเข้าไปในหมู่บ้านทั้งหมด คงจะถูกแยกตัวอย่างรวดเร็ว โดนล้อมฆ่าเป็นจำนวนมากแน่…”

ฟางผิงเอ่ยว่า “ตอนนี้พวกเขาอาศัยความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ จุดไฟเผาหมู่บ้านเป็นยังไง?”

นักศึกษาจากเซี่ยงไฮ้คนหนึ่งส่ายหัวว่า “หมู่บ้านผานสือสิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่ทำจากหิน เผาหมู่บ้านให้ประสิทธิภาพค่อนข้างจำกัด ทั้งนี่ไม่ใช่หมู่บ้านร้างที่ถูกปิดกั้นทางเข้าออก…”

“งั้นพวกนายว่าควรทำยังไง? หรือจะมองอยู่อย่างนี้?”

ในฝูงชนมีคนปรึกษากันยกใหญ่ ท้ายที่สุดจึงมีคนเอ่ยว่า “ตอนนี้พวกเราต้องทำลายความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ของพวกเขา บีบเค้นให้พวกเขาทำสงครามกับเราซึ่งๆ หน้า หากเป็นแบบนั้น พวกเขาคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเรา ไม่งั้นคงไม่งัดสารพัดเล่ห์เหลี่ยมออกมาแบบนี้หรอก พวกเราเสนอว่าอย่างแรก เคลื่อนไหวพร้อมกัน ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามอยู่ด้านหน้าค่อยๆ ทลายสิ่งก่อสร้างในหมู่บ้านให้เรียบ ยังไงก็เป็นแค่หมู่บ้าน บ้านช่องห้องหับไม่เยอะอยู่แล้ว ทำลายให้เกลี้ยงอาจจะเสียเวลาอยู่บ้าง แต่จะสามารถกวาดล้างบ้านหลายหลังพวกนี้ให้เรียบไปด้วย อย่างที่สองให้คนจากสาขาศึกษาวิจัย สร้างเครื่องยิงหินง่ายๆ ขึ้นมา พวกเราจะใช้หินโจมตีเช่นกัน พวกเราต่างเป็นผู้ฝึกยุทธ์ เป้าหมายก็เพียงให้สิ่งปลูกสร้างในหมู่บ้านราบเป็นหน้ากลอง แต่เกรงว่าต้องสิ้นเปลืองเวลาหน่อย อาจจะไม่สำเร็จภายในวันนี้”

ฟางผิงเอ่ยอย่างแปลกใจ “พวกนายก็สร้างของพรรค์นี้เป็นด้วย?”

“แค่อุปกรณ์ยิงง่ายๆ เท่านั้น ไม่นับว่าเป็นเครื่องยิงหินอะไร หลักๆ จะอาศัยพลังของผู้ฝึกยุทธ์ หากสร้างตามเงื่อนไขของคนธรรมดา คงจะสิ้นเปลืองเวลา ไม่อาจจะสำเร็จในเวลาสั้นๆ ได้ นี่ไม่ใช่เมืองใหญ่อะไร เป็นแค่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เป้าหมายของพวกเราคือทำลายสิ่งก่อสร้าง บีบเค้นให้ผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตออกมาจากที่ซ่อน น่าจะทำได้ไม่ยาก”

พวกผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามอย่างฟางผิงต่างมองหน้ากัน ไม่นานก็มีคนถามว่า “ใช้เวลาเท่าไหร่?”

“สร้างข้ามคืน พรุ่งนี้เช้าน่าจะได้ประมาณเจ็ดแปดอัน…”

“งั้นถ้าอีกฝ่ายขึ้นเขา…”

“ขึ้นเขา พวกเราก็ใช้วิธีโจมตีด้วยไฟ อันที่จริงเขาด้านหลังหมู่บ้านผานสือ มีต้นไม้ไม่เยอะ ส่วนมากเป็นก้อนหิน เผาต้นไม้พวกนั้น เมื่อเทียบกับพวกเรา พวกเขาก็ไม่มีความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์แล้ว”

“งั้นถ้าให้ผู้ฝึกยุทธ์บุกกวาดล้าง…”

“กลัวว่าจะสิ้นเปลืองปราณอย่างหนัก อีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้พวกเราได้ฟื้นฟู”

ฟางผิงครุ่นคิดเล็กน้อย “หากทุกคนยินดีสนับสนุนยาบำรุงให้ฉันบางส่วน ฉันสามารถเป็นเครื่องจักรทำลายล้างได้ คิดว่าไง?”

ทุกคนอึ้งไปพักหนึ่ง ฟางผิงเอ่ยต่อ “ปราณฉันฟื้นฟูได้รวดเร็ว ผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตอาจไม่รู้เรื่องนี้ ให้พวกเขาคิดไปว่าพวกเราสูญเสียปราณอย่างหนักเพราะกวาดล้างสิ่งก่อสร้าง ไม่แน่ว่าอาจจะล่อให้พวกเขาเป็นฝ่ายออกมาจู่โจมก็ได้ ส่วนอุปกรณ์การยิง ต้องรอถึงวันพรุ่งนี้ ตอนเย็นใครก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรหรือเปล่า…คนอื่นๆ คอยระแวดระวังให้ดี ประคองปราณให้เต็มอยู่ตลอด พลังของฉันคนเดียวมีประสิทธิภาพไม่ด้อยไปกว่าผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามสิบคนทำลายล้างร่วมกัน พวกนายคิดดู หากอีกฝ่ายคิดว่าพวกฉันใช้ปราณหมดเกลี้ยงแล้ว จะปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างนั้นเหรอ?”

เดิมทีผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามก็มีน้อย หากอีกฝ่ายคิดว่าพวกนักศึกษาที่แข็งแกร่งใช้ปราณจนหมดสิ้น มีความเป็นไปได้สูงที่จะฉวยโอกาสฟื้นฟูปราณบุกออกมาฆ่า

จ้าวหยางถามว่า “ต้องการยาบำรุงเลือดและปราณเท่าไหร่?”

“ขั้นสามสามสิบห้าเม็ด…”

ทุกคนพากันเงียบกริบ ผ่านไปพักใหญ่ ฟางเหวินเสียงจึงเอ่ยว่า “งั้นรอสร้างอุปกรณ์ยิงหินดีกว่า”

ฟางผิงจะเสนอเงื่อนไขสูงเกินไปแล้ว!

“ยี่สิบเม็ดก็ได้!”

ฟางผิงเห็นทุกคนยังคงเงียบ ก็เอ่ยอย่างกลัดกลุ้มว่า “พวกนายขี้เหนียวเกินไปแล้ว ต่อให้พวกนายสู้เอง รวมถึงยิงหินด้วย ปราณจะไม่ลดเลยหรือไง? ยังต้องเติมปราณ สิ้นเปลืองยาบำรุงเหมือนกัน เอาแบบนี้ สิบห้าเม็ด น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว ฉันก็ต้องควักเองเหมือนกัน…”

ทุกคนสบสายตากัน ผ่านไปพักหนึ่ง จ้าวหยางจากปักกิ่งค่อยเอ่ยขึ้นว่า “ทุกคนคิดว่ายังไง? หากให้ฟางผิงลงมือจริงๆ ยาบำรุงพวกนี้จะถูกหักจากสินสงครามภายหลัง มีใครคัดค้านหรือเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน